Του Νεοκλή Σαρρή*

Το ευαγγελικό ότι ο Θεός μωραίνει εκείνους που θέλει να απωλέσει φαίνεται ότι έχει να κάνει με την φλεγόμενη από το Μακεδονικό επικαιρότητα. Ωστόσο, είναι βέβαιο πως η θύελλα που προαναγγέλλουν τα σωρευμένα μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα δεν πρόκειται να πλήξει εκείνους από των οποίων την ασύγγνωστη αβελτηρία προέρχεται η ίδια. Η θύελλα δεν θα πλήξει τους πρωταίτιους ενός διεθνούς διασυρμού της χώρας μας, αλλά την ίδια την Ελλάδα, όχι τους (ανεξαρτήτως κομμάτων) πολιτικούς που χειρίστηκαν το γνωστό ζήτημα, αλλά το λαό μας. Και επειδή ο λαός εξ’ ορισμού δεν είναι μωρός (ακόμη και όταν ψηφίζει εκείνους που ψηφίζει) η μωρία αναφέρεται στην πολιτική που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις τουλάχιστον από το 1991 και εδώ, δηλαδή από την ‘ανεξαρτοποίηση’ της ‘Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας’.

Έχει μυριάκις αναφερθεί ότι η Μακεδονία είναι γεωγραφικός όρος ή έτσι πρέπει να εκληφθεί. Πόσο μάλλον που η περιοχή αυτή έχει διαμοιραστεί συνεπεία των Βαλκανικών πολέμων μεταξύ της Ελλάδος (που έχει λάβει κάτι περισσότερο από το 50% ), τη Σερβία (γύρω στο 30 %) και τη Βουλγαρία ( Μακεδονία του Πιρίν, περίπου 13%). Εκείνος που γνώριζε πολύ καλά τι σήμαινε ο όρος Μακεδονία ασφαλώς και ήταν ο τελευταίος Οσμανός σουλτάνος Μεχμέντ Βαχντεντίν, ο οποίος σύμφωνα προς τα αρχεία του ForeignOffice, έλεγε (για τον Κεμάλ που τον είχε υπασπιστή) ότι ‘δεν είναι Τούρκος, αλλά Μακεδόνας’. Και επεξηγούσε ‘Ξέρετε τι σημαίνει Μακεδόνας;  μπορεί να είναι Έλληνας, μπορεί να είναι Βούλγαρος όπως μπορεί να είναι Σέρβος, δηλαδή Σλάβος, πάντως όχι Τούρκος’.

Δεν οδηγεί βέβαια πουθενά να επαναλαμβάνεται η ‘κατασκευή’ του ‘Μακεδονικού’ έθνους αρχικά από τη πανσλαβιστική πολιτική της Ρωσία, την οποία συνέχισε με άλλη μορφή η ηγεσία των Μπολσεβίκων, και την οποία χειρίστηκε αργότερα ο Τίτο προς όφελός του. Από τη στιγμή που κάποιοι αισθάνονται ότι ανήκουν σε κάποιο διαφορετικό ‘έθνος’ δεν έχει σημασία για τους ίδιους εάν αυτό είναι λίγο ή πολύ προϊόν μιας πολιτικής κατασκευής. Έχει όμως σημασία ο ιστορικός μύθος που συγκροτεί τη βάση της εθνικής τους ιδεολογίας. Ο ιστορικός αυτός μύθος που θεωρεί ένα πρωτότυπο παρελθόν οφείλει να συνδυάζεται με το στοιχείο της γλώσσας άμεσα ή και έμμεσα. Έτσι δεν έχει τόση βαρύτητα αν τα σλαβικά φύλα εισέβαλαν στην περιοχή σχεδόν χίλια χρόνια μετά τους Μακεδόνες , και αν από τους επίλυδες αυτούς κατάγονται οι αυτοαποκαλούμενοι ‘μακεδόνες’, όσο του ότι η γλώσσα (που και αυτή αποτελεί προϊόν πολιτικής κατασκευής) είναι σλαβική και για την ακρίβεια δεν παύει να είναι μια βουλγαρική διάλεκτος.

Από το σημείο αυτό πηγάζουν καταγέλαστοι ιστορικοί νεολογισμοί και εξωφρενικές θεωρητικές προσεγγίσεις από τις οποίες προκύπτει ένας ασίγαστος επιθετικός εθνικιστικός επεκτατισμός σε βάρος της Ελλάδος πολύ πιο σοβαρότερος από το σφετερισμό της Ιστορίας από μέρους των Σκοπιανών. Να μη λησμονούμε ότι την κυβέρνηση του γειτονικού κράτους έχει  συγκροτήσει μαζί με άλλες πολιτικές δυνάμεις το εθνικιστικότατο ΒΕΜΕΡΟ (το τελευταίο των αρχικών του τίτλου του οποίου αναφέρεται στην… Αδιανούπολη- μέχρι εκεί ανατρέχουν οι επεκτατικές φιλοδοξίες του, εφόσον απλούστατα προέρχεται από το βουλγαρικό κομιτάτο που δρούσε τους βαλκανικούς πολέμους και το οποίο συνεργαζόταν με τις τουρκικές αρχές δρώντας στη Μακεδονία και τη Θράκη σε βάρος των ελληνικών πληθυσμών).

Περιέργως ο παρ’ ημίν γνωστός θίασος που συγκροτείται από κάποια κωθώνια της αριστεράς, βαρύγδουπα τσακλοκούδουνα της δημοσιογραφίας και σπουδαρχίδες ακαδημαϊκούς δασκάλους με άκρα σοβαροφάνεια, όση και η επαγγελματική τους ανεπάρκεια μας έχουν ζαλίσει με τους μύδρους που εξαπολύουν καθημερινά εδώ και χρόνια για τον ‘κακό εθνικισμό’, συγχέοντάς τον σκόπιμα ως γνήσιοι γραικύλοι με τον πατριωτισμό (σύμφωνα με την ασφαλίτικη συνταγή της μετεμφυλιακής περιόδου όπου πας μη δεξιός χαρακτηριζόταν ως ‘κομουνιστής’ ή ‘συνοδοιπόρος’). Μεταξύ των επιχειρημάτων αυτών των νέων ασφαλιτών είναι ότι με τις ‘ακραίες’ στάσεις των (εθνικιστών) Ελλήνων διασύρεται η χώρα μας στους φίλους και συμμάχους και δεν προάγεται η… δημοκρατία (ενώ εκείνοι βέβαια είναι ως γνήσιοι προαγωγοί βγάζουν τη Δημοκρατία στο κλαρί). Όπως όμως προκύπτει από την μέχρι τώρα εμπειρία ούτε το κράτος των Σκοπίων, ούτε και η Τουρκία (στην οποία ο εθνικισμός επίσης είναι κατοχυρωμένος συνταγματικά και υπάρχει ως ιδεολογική αρχή στα καταστατικά των κομμάτων εξουσίας!!!), φαίνεται να έχουν ενοχλήσει με τον εθνικισμό συμμάχους τε και εταίρους. Αντιθέτως στο μάτι του κυκλώνα είναι η Ελλάδα όπως προκύπτει από την τροπή που έχει λάβει το Σκοπιανό.

Και αυτό έχει συμβεί για δύο λόγους:

Ο πρώτος: στο ότι οι προαναφερθέντες διαμορφωτές και κατασκευαστές της κοινής γνώμης εξαρχής εμπέδωσαν την εντύπωση ότι μόνο κάποιους επάρατους εθνικιστές, άτομα γραφικά ή ανισόρροπα απασχολεί το θέμα της ονομασίας του γειτονικού κράτους, δηλαδή αστείους ‘ελληναράδες’, ‘ελεεινούς μακεδονομάχους’, αναχρονιστές ιεράρχες, μαύρους αντιδραστικούς. Το κλίμα που διαμόρφωσαν τα κυρίαρχα στους Ιδεολογικούς Μηχανισμούς της χώρας μας ήταν από τη μια να κατατρομοκρατήσει τον απλό πολίτη ή/και να τον αποπροσανατολίσει και από την άλλη να δώσει το μήνυμα στους εκτός Ελλάδας ότι όλα τελούν υπό έλεγχο και ο ελληνικός λαός είναι έτοιμος να χωνέψει και τη χρήση του ονόματος Μακεδονία από τα Σκόπια (με ότι συνεπάγεται αυτό) έτσι όπως να χωνέψει και ένα ξαναζεσταμένο σχέδιο Ανάν.

Ο δεύτερος: έχει σχέση με τους πολιτικούς και τη διγλωσσία τους, Από τη μια επί προεδρίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή αποφάσιζε η πολιτική ηγεσία ότι δεν ήταν διατεθειμένη να δεχτεί σύνθετη ονομασία (με τη χρήση του όρου Μακεδονία ή παραγώγων του) και από την άλλη κάποιοι πολιτικοί έκλειναν το μάτι στην Ουάσιγκτων και στις Βρυξέλλες ως καλά και πειθήνια παιδιά, έτσι με ένα πλήθος από επιχειρηματίες που κοίταζαν βέβαια το δικό τους συμφέρον έχοντας το επενδύσει στα Σκόπια. Η μνημειώδης φράση του Κώστα Μητσοτάκη ειπωμένη με κυνισμό είναι χαρακτηριστική (κατά την οποία ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα κανείς στην Ελλάδα δεν θα δίνει σημασία στο όνομα Μακεδονία που θα χρησιμοποιούν οι γείτονες). Η περίφημη ‘ενδιάμεση συμφωνία’ του 1995 που παρείχε ουσιαστικά αόριστου χρόνου προθεσμία (επταετία και βάλε) προκειμένου να βρεθεί… όνομα για τα Σκόπια (ενώ ήταν βέβαιο εξαρχής ότι όλες οι χώρες αργά ή γρήγορα θα αναγνώριζαν το ‘συνταγματικό όνομα’ των Σκοπίων) υπήρξε ένα τέχνασμα ‘κουκουλώματος’ ή απλώς διευκόλυνε την πέψη των Ελλήνων σένα πολιτικό έδεσμα που τους καθόταν στο στομάχι.

Γενικά πολιτικοί και κυβερνήσεις έχουν ενεργήσει όπως η κακή νοικοκυρά που σκουπίζει τις σκόνες και τις βάζει κάτω από το χαλί. Ιδού όμως ότι σηκώθηκε το χαλί και το χάλι της πολιτικής και των πολιτικών έχει αναδυθεί…

* Ο καθηγητής Νεοκλής Σαρρής ήταν Πρόεδρος της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου (Ε.ΔΗ.Κ.) μέχρι το θάνατό του τον Νοέμβριο του 2011.

 Υποβολή Απάντησης

(required)

(required)

Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αυτές τις HTML ετικέτες και στοιχεία: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

   
© 2012 Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου Suffusion theme by Sayontan Sinha