Από το γραφείο τύπου της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου, δημοσιεύθηκε σήμερα, 29 Μαΐου 2012, η παρακάτω ανακοίνωση:

Οι υποψήφιοι φοιτητές αγωνίζονται για την εισαγωγή τους στα πανεπιστήμια, μέσα από την  επίπονη διαδικασία των πανελλαδικών εξετάσεων.

Οι ταλαίπωροι, ιδιαίτερα σήμερα, γονείς τους, μόχθησαν και ξοδεύτηκαν με την ελπίδα να καμαρώσουν για την επιτυχία των παιδιών τους.

Ο σκληρά δοκιμαζόμενος ελληνικός λαός, υφίσταται ανείπωτες θυσίες για την επιστημονική πρόοδο της Νεολαίας.

Και, μόνο η επιτροπή των πανελλαδικών εξετάσεων, συνηθισμένη από χρόνια Continue reading »

 

Συνέντευξη του Προέδρου της Ε.ΔΗ.Κ. Σταύρου Καράμπελα στην εκπομπή «Εκλογικό Μαγκαζίνο» του ραδιοφωνικού σταθμού «Στο Κόκκινο».

 

Άρθρο του Γιάννη Θεοδόση, Οργανωτικού Γραμματέα της Ε.ΔΗ.Κ., το οποίο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Πολίτες», στο φύλλο Απριλίου-Μαΐου 2012

Τα τελευταία χρόνια, ολοένα και περισσότερο ακούγεται στην κοινωνία – ή τουλάχιστον στο ριζοσπαστικότερο κομμάτι της – το αίτημα της καθιέρωσης του θεσμού των κληρωτών βουλευτών. Οι συνθήκες αρχίζουν να ωριμάζουν ώστε η κοινωνία, όχι απλώς να δεχτεί, αλλά και να διεκδικήσει αυτό που, κατά τον Αριστοτέλη, είναι αυτό που διακρίνει τη Δημοκρατία από τα άλλα πολιτεύματα: την κλήρωση δηλαδή των αξιωματούχων. Για να επιτύχει όμως μια τέτοια διεκδίκηση, χρειάζεται μια επεξεργασμένη πρόταση αλλά και μια ομαλή διαδικασία μετάβασης.
Τη σημερινή κρίση, δε θα πρέπει να τη βλέπουμε αποκλειστικά και μόνο υπό το φως της συγκυρίας των ημερών. Ναι, η αντιπροσώπευση σήμερα εμφανίζει το πρόβλημα της αποστασιοποίησης των αντιπροσώπων από το λαό. Αλλά αυτό είναι κάτι το οποίο θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς, αφού η εκλογή – χαρακτηριστικό του αριστοκρατικού πολιτεύματος – θα έχει πάντα το πρόβλημα της άνισης εκπροσώπησης. Πάντα κάποιες ομάδες θα υπερεκπροσωπούναι Continue reading »

 

Άρθρο του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατικής Νεολαίας (Ε.ΔΗ.Ν.) Μιλτιάδη Κλωνιζάκη, το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Εποχή» στις 6 Μαΐου 2012.

Η χώρα μοιάζει με ένα κατάξερο λιβάδι. Αν ανάψει μια μικρή φωτιά σε μια γωνίτσα, θα καεί ολόκληρη. Αυτή την σκοτεινή προφητεία ήρθε να επαληθεύσει και το πρόσφατο γεγονός με την ομηρία – που έληξε πριν συμβούν πολύ χειρότερα – εργαζομένων από έναν απολυμένο συνάδελφό τους στη Βιομηχανική Περιοχή της ακριτικής Κομοτηνής. Δυστυχώς, Δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Το πρόβλημα είναι γενικότερο. Εμπεριέχει ένα γενικότερο κλίμα σύγκρουσης που θα οδηγήσει τελικά σε κοινωνική έκρηξη με απρόβλεπτες συνέπειες.
Καθώς η διαρκώς διευρυνόμενη φτώχεια αγγίζει εξ ίσου Έλληνες και μετανάστες, η ατμόσφαιρα δηλητηριάζεται όλο και περισσότερο, όση ψυχραιμία και λογική κι αν επιδεικνύουν οι περισσότεροι.
Τα σημάδια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης βιώνονται ολοένα και πιο έντονα στη χώρα μας, τα τελευταία δύο χρόνια. Η αποδόμηση των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας αποτελεί πλέον πραγματικότητα. Ό,τι δεν κατάφεραν τα κόμματα του δικομματισμού τα τελευταία είκοσι δύο χρόνια συντελέσθηκε αυτά τα τελευταία δυο χρόνια. Οι πολιτικές του “δόγματος του σοκ” πέρασαν. Πρόφαση ήταν η σωτηρία της χώρας. Όμως οι αιτίες είναι πολύ βαθιές και μας γυρίζουν πολύ πίσω στον ιστορικό κοινωνικό χρόνο.
Η πτώση των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού και η άνοδος των δυνάμεων του κεφαλαίου διαμόρφωσαν μια νέα πραγματικότητα που χαρακτηρίστηκε σαν την αρχή μιας «νέας τάξης πραγμάτων». Στον ευρωπαϊκό χώρο και στην χώρα μας τα αποτελέσματα της αλλαγής των συσχετισμών τα βιώσαμε με την εισαγωγή νέων όρων στο εργασιακό-κοινωνικό μας λεξιλόγιο όπου η εργασία πήρε την μορφή της απασχόλησης και ο εργαζόμενος έδωσε την θέση του στον απασχολήσιμο.
Οι ευρωπαϊκές συνθήκες που προωθήθηκαν από την άρχουσα τάξη της Ευρώπης- την νέου τύπου “Ιερά Συμμαχία” – σε πλήρη αντίθεση με την θέληση των ευρωπαϊκών λαών δημιούργησαν νέα δεδομένα, τα αποτελέσματα των οποίων τα βιώνουμε στο σήμερα στην πιο άγρια μορφή τους.
Η Ελλάδα μια χώρα με φυσικό πλούτο, με πλούσιο εργατικό και επιστημονικό προσωπικό βρίσκεται ξαφνικά χρεωμένη με πάνω από 350 δισεκατομμύρια ευρώ, αδυνατεί να ξεπληρώσει τους τόκους αυτού του χρέους, να πληρώσει τις συντάξεις των εργαζομένων και τους μισθούς στο δημόσιο, να παράσχει φροντίδα και φάρμακα στους αρρώστους, εργασία στον εργατικό πληθυσμό και στους άνεργους, τροφή στους ανήμπορους.
Η χώρα μας αντιμετωπίζει ένα παρόμοιο δίλημμα με αυτό που αντιμετώπισε η Αργεντινή το 2001. Είτε κρατά την κυριαρχία της, ή παραδίδεται στην «Τρόικα» την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, και το ΔΝΤ που εργάζονται για τους τραπεζίτες και όχι για τους ανθρώπους.
Η Ελλάδα σήμερα πρέπει να κάνει αυτό που αποφάσισε η Αργεντινή να κάνει πριν από μια δεκαετία. Καλύτερα να υποφέρουμε τον πόνο και την δοκιμασία, ξεριζώνοντας το χάος που δημιούργησαν οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας σε συνεννόηση με τους διεθνείς τραπεζίτες και κρατώντας όποια Εθνική κυριαρχία εξακολουθούμε να έχουμε, παρά να αφήσουμε τους τραπεζίτες που εδρεύουν στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη ή την Φρανκφούρτη να καθορίζουν το μέλλον μας.
Το δήθεν σχέδιο διάσωσης είναι στα αλήθεια ένα όπλο με το οποίο η Ελλάδα χάνει την κυριαρχία επί της δημοσιονομικής της πολιτικής. Η Τρόικα, αποτελούμενη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Κομισιόν και το ΔΝΤ καταστρέφει τη δημοκρατία στη χώρα μας προκειμένου να κάνει πιο εύκολη τη διεξαγωγή ενός ανελέητου οικονομικού πολέμου αρχικά εναντίον της ελληνικής εργατικής τάξης αλλά τελικά και της ευρωπαϊκής παίζοντας ένα παιγνίδι που στρέφει τον ένα Ευρωπαίο εργαζόμενο ενάντια στον άλλο.
Η έλευση της κρίσης υπήρξε καθοριστική γιατί αποκάλυψε πλήρως αυτά που επί χρόνια συνειδητοποιούσαν οι πολίτες αυτής της χώρα, δηλαδή την πλήρη πολιτική και ιδεολογική σύγκλιση των δυνάμεων του δικομματισμού. Η σύγκλιση αυτή δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία αλλά συντελέσθηκε στον σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών. Ιδιαίτερα από το 2009 και μετά που πλέον η κρίση αποτελεί πραγματικότητα αυτές οι διεργασίες πήραν σάρκα και οστά με την προτροπή των ηγέτιδων δυνάμεων της Ευρώπης. Οι δοτές κυβερνήσεις στην Ελλάδα και την Ιταλία αποτελούν σημείο αναφοράς για το τι θα συμβεί στο μέλλον.
Η πολιτική κατάσταση θυμίζει κινούμενη άμμο και θα είναι για πολύ καιρό ρευστή, ίσως και αρκετά χρόνια. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο κατά την οποία κυοφορείται μια νέα πολιτική σκηνή, με άλλα πολιτικά μορφώματα και διαφορετικές δομές πολιτικής αντιπροσώπευσης.
Η κοινωνία την ίδια στιγμή συνειδητοποιεί ότι η αγανάκτηση δεν αρκεί και αναζητά την ηγεσία του, απαιτώντας από τα κόμματα και τα κινήματα που θεωρούν ότι υπάρχει και ένας διαφορετικός, εναλλακτικός  δρόμος, να αναλάβουν την ιστορική ευθύνη της συνεννόησης και του συντονισμού της δράσης  για να ανακτηθεί το χαμένο έδαφος και να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη κοινωνία που η σημερινή κρίση την καθιστά όχι μόνο εφικτή αλλά και αναγκαία.
Η ΕΔΗΚ μέσα από την πολιτική επιλογή της συνεννόησης και της συνεργασίας με τις άλλες προοδευτικές, αντι-μνημονιακές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις εξυπηρετεί αυτήν την ανάγκη, αφού λειτουργεί ως πολιτική οργάνωση που συνενώνει, συν-διαμορφώνει και συνθέτει το διαφορετικό όραμα που έχει ανάγκη η κοινωνία. Το διαφορετικό όραμα  που αντιστρατεύεται τις πολιτικές του ξεπουλήματος και καταλήστευσης του πλούτου της χώρας, της κοινωνικής ερήμωσης. Το διαφορετικό όραμα που υιοθετεί τα αιτήματα του Λαού, και προτείνει λύσεις που ανταποκρίνονται στις ανάγκες τού σήμερα και ανοίγουν την προοπτική μιας κοινωνίας που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες της πλειοψηφίας και όχι τα συμφέροντα μιας συγκεκριμένης μειοψηφίας.

 

H Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (ΕΔΗΚ) θεωρεί το εκλογικό αποτέλεσμα δικαίωση της σύμπραξης με τον ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο του Ενωτικού Κοινωνικού Μετώπου. Η συμμαχία των ριζοσπαστικών προοδευτικών δυνάμεων ήταν αυτή που επέτρεψε στο λαό να ανατρέψει το δικομματισμό, που υπήρξε η γάγγραινα της μεταπολίτευσης, διδάσκοντας πώς η άρνηση του πολιτικού “fast food” μπορεί να φέρει την αλλαγή, σε επίπεδο νοοτροπίας του πολίτη-ψηφοφόρου.

Η Πολιτική Επιτροπή του κόμματος που συνεδρίασε χθες, κρίνει πως πρέπει να είμαστε έτοιμοι για συνθέσεις στην κατεύθυνση που έδειξαν οι κάλπες. Σύνεση, ψυχραιμία, διαλεκτικό πνεύμα και πάνω από όλα δημοκρατικό ήθος, πρέπει να διακρίνουν τα πολιτειακά κοινοβουλευτικά κόμματα. Ο όποιος συμβιβασμός, μπορεί και πρέπει να γίνει με βάση τους διαμορφωμένους από το εκλογικό αποτέλεσμα συσχετισμούς. Είναι οι συσχετισμοί αυτοί που θα δείξουν πόσο κρασί και πόσο νερό θα έχει το μείγμα. Ο συμβιβασμός στη Δημοκρατία έχει και ρεαλισμό και επαναστατική δύναμη. Ας μην φοβόμαστε τη Δημοκρατία και ας δώσουμε στη χώρα μία υπεύθυνη κυβέρνηση από τώρα στη κατεύθυνση της ακύρωσης των μνημονίων και της κοινωνικής διάλυσης που επέφερε η συγκυβέρνηση του δικομματισμού.

Κατά τη συνεδρίαση επισημάνθηκε το ιστορικό θλιβερό της ακροδεξιάς παρουσίας στη Βουλή μαζί με το τμήμας της που έμεινε εκτός. Τόσο η το κόμμα του Κέντρου, όσο και η νεολαία του (ΕΔΗΝ – Νεολαία του Αλέκου Παναγούλη), εστιάζουν στο εξής στην υπεράσπιση της Δημοκρατίας με εκστρατεία αποκάλυψης της ναζιστικής αυτής οργάνωσης. Θλίψη μας κατέχει για τη βλακώδη άγνοια των ανεύθυνων 432.000 που έβαλαν το ναζισμό στο ναό της Δημοκρατίας.

Ο Αγώνας για Δημοκρατία και Ελευθερία συνεχίζεται!

 

Άρθρο του Δημ. Σταθακόπουλου, Γεν. Γραμματέα της Ε.ΔΗ.Κ. και υποψηφίου βουλευτή Α” Πειραιά με το ψηφοδέλτιο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο, το οποίο δημοσιεύτηκε στην Αυγή στις 4 Μαΐου 2012.

Σε λίγα εικοσιτετράωρα, ολοκληρώνεται η πιο μονοθεματική προεκλογική εκστρατεία ολόκληρης της μεταπολίτευσης. Ο προεκλογικός λόγος αρχίζει και τελειώνει στο θέμα της οικονομικής κρίσης η οποία έχει ξεσπάσει στη χώρα. Και την οικονομική κρίση, μπορεί να τη δει κανείς από πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες.

Είναι αλήθεια, για παράδειγμα, πως η οικονομική κρίση δεν είναι καθόλου μια ελληνική ιδιαιτερότητα, αλλά πρόκειται για μια παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία πλήττει με ιδιαίτερη σκληρότητα την Ελλάδα. Είναι αλήθεια ωστόσο και κάτι άλλο: αν ο λαός λέει πως ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται, ισχύει πως, σε περιόδους κρίσης, αποκαλύπτεται το αν πριν την κρίση είχες κάνει φρόνιμες επιλογές ή επιπόλαιες.

Αν το πολιτικό μας προσωπικό ήταν υπεύθυνο, θα είχε προβλέψει την κρίση (άλλωστε, μαντική εστί ανθρώπου φρονίμου εικασμός, έλεγε ο Αντιφών) και θα είχε λάβει τα κατάλληλα μέτρα ώστε να μειώσει στο ελάχιστο δυνατό τις συνέπειες της παγκόσμιας οικονομικής θύελλας. Αλίμονο όμως, το ξέρουμε πολύ καλά, η μεταπολίτευση υπήρξε μια γιορτή της επιπολαιότητας και της ανεμελιάς. Πολιτικές οι οποίες φτιασίδωναν ένα επίπλαστο σήμερα, χωρίς να νοιάζονται για το πόσο στέρεο θα είναι το αύριο για τις μελλοντικές γενιές. Κι είναι ένα από τα πολλά που η ΕΔΗΚ κατήγγειλε με συνέπεια, από την πρώτη ημέρα της μεταπολίτευσης. Κι είναι ο λόγος που σήμερα ερχόμαστε και λέμε πως η κρίση είναι πρώτα από όλα πολιτική και μετά οικονομική.

Η ΕΔΗΚ, βεβαίως, πλήρωσε ακριβά τις καταγγελίες, αφού εξαφανίστηκε για δεκαετίες από το πολιτικό σκηνικό: η Κασσάνδρα χαλούσε το πάρτι. Οι ισχυρές ιδέες όμως δεν χάνονται ποτέ. Παραμείναμε ζωντανοί, στο περιθώριο, για να ακούσουμε σήμερα, στους δρόμους, ως σύνθημα αυτό που όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε βασική θέση μας: «η Χούντα δεν τελείωσε το 1973».

Τούτη η πικρή δικαίωση είναι αφορμή μόνο για να ξαναμπούμε με όλες μας τις δυνάμεις στον αγώνα που δεν σταμάτησε ποτέ: τον αγώνα για περισσότερη Δημοκρατία. Ακόμα μεγαλύτερη αφορμή, όταν το διακύβευμα των προσεχών εκλογών είναι η ίδια η Δημοκρατία· όταν κυριαρχούν οι επωδοί «μονόδρομος» και «δεν υπάρχει εναλλακτική», εμείς απαντάμε πως στη Δημοκρατία υπάρχουν πάντα εναλλακτικές. Όταν πάνε να μας πλασάρουν ως κάτι φυσιολογικό το να μπει στο Σύνταγμα η αξίωση να εξυπηρετούνται πρώτα οι πιστωτές, εμείς απαντάμε πως τα κράτη υπάρχουν για την ευημερία των λαών και πως δε θα γυρίσουμε το ημερολόγιο στην εποχή πριν τη Γαλλική Επανάσταση, όταν τα κράτη υπήρχαν για την ευημερία των ευγενών. Τέλος, όταν το διεθνές σύστημα αξιώνει να μπει η οικονομία πάνω από την πολιτική, η οικονομία πάνω από τους λαούς, η οικονομία über alles, εμείς αξιώνουμε να υπερισχύσει η πολιτική έναντι της οικονομίας.

Παλεύοντας για έναν ισχυρό εναλλακτικό δρόμο, σε αυτές τις εκλογές στηρίζουμε το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο. Διότι, ως παραδοσιακή δύναμη του Kέντρου, πιστεύουμε στη συναίνεση και στη σύνθεση. Πιστεύουμε πως, αντί να διασπάσουμε το αντιμνημονιακό μέρος του εκλογικού σώματος σε μια ακόμα επιλογή, είναι πολύ πιο χρήσιμο να στηρίξουμε μια προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης. Μπορεί το καθεστώς της μεταπολίτευσης να μην λήξει σε αυτές τις εκλογές, όμως εμείς θα αγωνιστούμε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να λήξει σύντομα.
Στις λίγες ώρες που απομένουν ας κοιτάξουμε στα μάτια τους διπλανούς μας, τους φίλους, τους συναδέλφους μας και ας τους δείξουμε ότι η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ είναι η επιλογή υπεράσπισης της Δημοκρατίας, είναι η επιλογή της Δημοκρατικής Παράταξης απέναντι στη Δεξιά (ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.), είναι η επιλογή των Ελλήνων που μπορούν ακόμα να σκέφτονται!

 

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης πήρε το όνομά του από ένα περιστατικό που συνέβη στη Σουηδία το 1973. Σε μία ληστεία τράπεζας, οι όμηροι τάχτηκαν με το μέρος των απαγωγέων αρνούμενοι ως και να σωθούν!

Κάτω από συνθήκες πίεσης, όπως στις περιπτώσεις απαγωγής και ομηρίας, ενδοοικογενειακής κακοποίησης, κακοποίησης θυμάτων πολέμου, παρατηρήθηκε η ανάπτυξη μιας ιδιαίτερης συμπεριφοράς του θύματος στο πρόσωπο του θύτη.

Το θύμα διακρίνει την απειλή και για να επαναφέρει την ισορροπία με πρωταρχική ανάγκη την επιβίωση αποδέχεται έως και δικαιολογεί τη συμπεριφορά του δράστη. Απομονωμένο ηθελημένα ή όχι από τον εξωτερικό κόσμο, δημιουργεί ένα δεσμό με αυτόν που η κοινή λογική υποδεικνύει να απαξιώσει. Continue reading »

© 2012 Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου Suffusion theme by Sayontan Sinha