του Κώστα Κουράγιου

Στην Ελλάδα οι κυρίαρχες τάξεις δεν επέτρεψαν να καταργηθεί ή τουλάχιστον να μαραθεί το κοτζαμπασικό σύστημα, που  εξακολουθεί να ισχύει μέχρι τώρα. Του άλλαξαν, απλά, την ονομασία, το βάφτισαν «πελατειακό κράτος» και μιλούν (μόνο) για «κρίση» του πολιτικού (κοτζαμπασικού) συστήματος, αποφεύγοντας να θίξουν τις δομές, την λειτουργία και κυρίως, την έκτασή του. Εκείνο που απλουστευτικά, το λένε «πελατειακό», στην πραγματικότητα είναι αυτό ακριβώς, που η Κοινωνιολογία το χαρακτηρίζει «ανολοκλήρωτο αστικό σύστημα» ή κατ’ εμέ, «ημιτελή (αρπακτικό) κεφαλαιοκρατισμό».

Εκεί βρίσκεται ακριβώς, το επίκεντρο του ζητήματος. Οι άλλες δυτικοευρωπαϊκές Χώρες, διαθέτουν ολοκληρωμένο καπιταλισμό (κεφαλαιοκρατία). Οι κανόνες του παιχνιδιού, είναι ήδη, από τον 18ο αιώνα καθορισμένοι για όλους, κεφαλαιοκράτες και εργατικό δυναμικό. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα, όλα είναι ρευστά και το λεγόμενο ελληνικό «κράτος», υπηρετεί παντοιοτρόπως, το παρασιτικό κεφάλαιο της αρπαχτής, με τις ευλογίες προέδρων, υπουργών, βουλευτών και αξιωματούχων, που «εκλέγονται» συνήθως, με κατ” επίφαση «δημοκρατικές» διαδικασίες. Ή και γιατί όχι, με κραυγαλέες νοθείες (περιπτώσεις Κονδύλη το 1935 και Κων. Καραμανλή του πρεσβύτερου το 1961. Επίσης, με δικτατορίες (Θ. Πάγκαλου το 1925, Ι. Μεταξά το 1936 και Συνταγματαρχών το 1967) και παράλληλα, με δοτές, επιβαλλόμενες έξωθεν, κυβερνήσεις, όπως του Κ. Καραμανλή  της λεγόμενης «μεταπολίτευσης» του Γκιζίκη, το 1974.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών των «νόθων» πολιτικών πραγματικοτήτων, μας οδήγησε στην σημερινή γονατισμένη χώρα, με τον ρημαγμένο Λαό.

Γι’ αυτό και εμείς ως ΕΔΗΚ, συστρατευόμαστε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως επιτέλους, με 2 αιώνες επιβράδυνση, αναπτυχθεί στην Ελλάδα το ίδιο σύστημα που ισχύει ΠΑΝΤΟΥ, εκτός από εδώ, τις σλαβικές χώρες, την Αφρική και την Ασία. Χρειάζεται υπομονή και επιμονή στον αγώνα, για να μείνει ζωντανή η ελπίδα και να πραγματοποιήσουμε το όραμά μας για γνήσια δημοκρατικό, δηλαδή αποτελεσματικό και δίκαιο Κράτος. Κι αυτό, σε συνθήκες σεβασμού των ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών.

Μόνο έτσι, θα προστατευθούν και θα ισχυροποιηθούν τα εθνικά και λαϊκά συμφέροντα, με μια Ελλάδα περήφανη, αξιοπρεπή και σύγχρονη.

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΡΑΜΠΕΛΑ, προέδρου της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου (Ε.ΔΗ.Κ.), μέλους του ΣΥΡΙΖΑ-Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο, karabelas@edik.gr 

Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013 

Η πολιτική ζωή της χώρας μας δείχνει το δρόμο σε κάθε τριτοκοσμική κατ” επίφαση δημοκρατία. Η παρακολούθηση των συνεδριάσεων της Βουλής και οι αρένες των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών μάς πείθουν ότι υπάρχει ακόμα κατήφορος για να τον κατεβούμε.

Ο πυρετός της αντιπαράθεσης έχει ξεπεράσει προ πολλού τα επίπεδα της δεκαετίας του ’80. Μόνο που τότε η αντιπαράθεση ήταν ένα κακής ποιότητας θέατρο μεταξύ των νομέων της εξουσίας.

Αντίθετα, σήμερα είναι ο λυσσώδης αγώνας του παλαιού, του ψυχορραγούντος δικομματισμού και του δανειοσυντήρητου συστήματος που αυτός έχει χτίσει τα τελευταία χρόνια, απέναντι στις δυνάμεις ακύρωσης και ανατροπής της φαυλότητας.

Αντί λοιπόν να δει κανείς στις δημοσκοπήσεις σημαντική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ως τη με διεθνή αναγνώριση δύναμη αλλαγής, παρατηρεί μια στασιμότητα ή μικρή κάμψη. Και φυσικά, όπως κάθε κερκίδα που σέβεται τον εαυτό της σε αυτή τη χώρα, αρχίζει την κριτική στον προπονητή, στους παίκτες, στον αγωνιστικό χώρο…

Δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ που στρέφονται στην αποχή, όπως έχει αναλυθεί από τους ειδικούς, είναι το δημιουργικότερο κομμάτι της κοινωνίας μας, δηλαδή οι νέοι ηλικιακά ψηφοφόροι.

Οι άνθρωποι εκείνοι που στοιχημάτισαν το μέλλον τους με την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, όχι γιατί ανακάλυψαν ξαφνικά τον μαρξισμό, αλλά γιατί θέλουν μια πραγματική αλλαγή και μια ουσιαστική Δημοκρατία!

Δεν είναι δυνατόν με φρασεολογία και κείμενα που αποπνέουν άρωμα περασμένων αιώνων, να πείσουμε τους πολίτες για τη διάθεσή μας για Ριζοσπαστική Αλλαγή, για Αξιοκρατία και Αξιολόγηση.

Ο στόχος είναι διττός, να ανακουφίσουμε άμεσα τον πληθυσμό που υποφέρει, με πρωτοβουλίες και δράσεις και από τα πάνω (οργάνωση εθελοντικών ομάδων, νομοθεσία που ανακουφίζει, ανάδειξη πτυχών της δημόσιας ζωής που κρύβουν τα ΜΜΕ) και παράλληλα να σχεδιάσουμε και να δείξουμε με το δάχτυλο το μέλλον, τι οραματιζόμαστε και τι ονειρεύομαστε για τα επόμενα χρόνια.

Δεν υπάρχουν νέοι να πειστούν για ένταξη στα σάπια συνδικάτα και με χαρά να ακολουθήσουν νέους καθοδηγητές, όσο αγνοί και αν δείχνουν. Δεν υπάρχουν νέοι να ακολουθήσουν ξύλινο λόγο και μηδενισμό μέσα στα πανεπιστήμια. Γνωρίζουν το ωραίο και το δημιουργικό και το περιμένουν.

Οι νέοι περιμένουν την όλο και σαφέστερη περιγραφή του οράματος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για την αλλαγή. Περιμένουν την πλήρη αποδέσμευση από δογματισμούς και αγκυλώσεις και την υιοθέτηση προτάσεων που θα αφορούν το σήμερα και το αύριο και θα προκύπτουν από ειλικρινή διάλογο και όχι από την ερμηνεία της τάδε υποπαραγράφου του δείνα κειμένου από το 1917 μέχρι σήμερα…

Η διεθνής περιοδεία του προέδρου Αλέξη Τσίπρα και η ευμενής απήχηση και προσέλκυση συμμάχων που επέφερε και ο λόγος που διατυπώνεται με μεγαλύτερη σαφήνεια καθημερινά από τον ίδιο και πολλά στελέχη, μας κάνουν να πιστεύουμε ότι σύντομα το κλίμα θα αναστραφεί ριζικά υπέρ της πορείας για την κάλυψη πλήρως του χώρου του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, δηλαδή του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς.

Οι πολίτες περιμένουν από εμάς να τους κοιτάξουμε με καθαρή ματιά και να εξηγήσουμε πώς οραματιζόμαστε την Ελλάδα αύριο, πώς θα κατοχυρώσουμε ίσες ευκαιρίες, τιμωρία της διαφθοράς, αξιοκρατία και κυρίως αξιολόγηση.

Περιμένουν προτάσεις για τη μεσαία και μικρή επιχειρηματικότητα, που ήταν πάντα ο στυλοβάτης της οικονομίας. Απαιτούν ότι δεν θα ασκήσουμε μια πολιτικά υπεύθυνη διαχείριση της καταστροφής και φυσικά ότι ποτέ δεν θα προδώσουμε αυτή την εμπιστοσύνη, αντικαθιστώντας τους χαλίφηδες του δικομματισμού με τους δικούς μας βεζίρηδες.

Το σημαντικότερο όμως είναι η συμμετοχή, αντί της αποχής που συντηρεί το σύστημα. Δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στρατός σωτηρίας, είναι οι πολίτες που πρέπει ενεργά να εμπλακούν στις δομές του και να κυριαρχήσουν οι εκφραστές της δυναμικής τού 27%. Αντί του καναπέ, ο αγώνας λοιπόν…

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=343355

Άρθρο του Κώστα Κουράγιου, Διευθυντή του Γραφείου Τύπου της Ε.ΔΗ.Κ., στην Εφημερίδα «Το Παρόν», την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

Πηγή: http://www.paron.gr/v3/articles/digital/2013-02-03/pdf/25.pdf