Αθήνα, 17.11.2014
(Ανακοίνωση της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου και της Ελληνικής Δημοκρατικής Νεολαίας για την Επέτειο του Πολυτεχνείου)
Το βασικό πρόταγμα του Πολυτεχνείου. Η Ελευθερία. Το θεωρητικά εκπληρωθέν το Ψωμί. Το ουτοπικό…. Η Παιδεία. Με άλλη σειρά. Γιατί όποιος έχει ψωμί μπορεί να ασχοληθεί και με την Παιδεία, όχι τα πτυχία αλλά τη διαμόρφωση του εαυτού του και του κοινωνικού του περίγυρου. Και όποιος έχει Παιδεία μπορεί να αγωνιστεί και για την Ελευθερία του.
Όχι αυτό το κατακερματισμένο ιδεατό που μας τρέφουνε. ΌΧΙ τις περισσότερες ελευθερίες. Την μία και μοναδική Ελευθερία. Η διάσπαση φέρνει και την απώλεια. Συνεχίζουμε να ζητάμε περισσότερη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Ο Ελεύθερος Άνθρωπος, ο πραγματικά ελεύθερος, δεν μπορεί παρά να είναι ολοκληρωτικά δoσμένος σε αυτό το ιδανικό. Όσο και αν μας πολεμούν. Το να γίνουμε τέλεια ελεύθεροι άνθρωποι και όχι οπαδοί, θα μας καταστήσει επικίνδυνους. Όπως επικίνδυνος ήταν για αυτούς και ο Αλέκος Παναγούλης. Αυτό φοβούνται οι τύραννοι, οι όποιοι τύραννοι.
Ο λόγος του Πολυτεχνείου έγινε φωτιά και αυτή έγινε αφανισμός. Ακόμα και για τους ίδιους τους εκφορείς του. Μπορεί να χάθηκαν οι άνθρωποι, αλλά ο σπόρος έχει σωθεί. Στην Ελπίδα και την Πίστη. Στη διαρκή Επανάσταση. Με κάθε είδους κατεστημένο αλλά κυρίως με το κατεστημένο του ΕΓΩ μας. Με αυτές τις τρεις φλόγες που ίσως και να τρεμοσβήνουν προσπαθούμε να ξανανάψουμε τη φωτιά. Πριν αυτή σβήσει για πάντα.
Ο Πρόεδρος της Ε.ΔΗ.Κ. Σταύρος Καράμπελας και η Ε.ΔΗ.Ν. θα καταθέσουν στεφάνι στο Πολυτεχνείο σήμερα το πρωί στις 11:30.
Σεπ 282014
Άρθρο του Προέδρου της Ε.ΔΗ.Κ. Σταύρου Καράμπελα στο Περιοδικό Μανιφέστο
Toυ Σταύρου Καράμπελα*
Από την δεκαετία του ’80 ακόμα, όταν το Κέντρο δεν είχε κοινοβουλευτική παρουσία, όλοι αρέσκονταν να βάζουν και τη λέξη κέντρο σαν άρτυμα προς εξαπάτηση των ορφανών ψηφοφόρων.
Έτσι το Πασοκ μιλούσε και μιλά για κεντροαριστερά, τοποθετώντας πάντοτε τον εαυτό του στην Αριστερά, γιατί δεν φαντάζομαι να μπορούσε να βρει κανείς φωτογραφίες του Βελουχιώτη στο σπίτι ενός κεντρώου. Η δε ΝΔ μίλησε για τον μεσαίο χώρο, γιατί θα ήταν κάπως βαρύ οι απόγονοι του Λαϊκού Κόμματος και του Καραμανλισμού να οικειοποιηθούν το Κέντρο χωρίς προβλήματα.
Η σάχλα του τελευταίου διαστήματος είναι οι νεοφιλελεύθεροι, ορφανά της Ντόρας και του Μάνου, που ανακάλυψαν το “μεταρρυθμιστικό Κέντρο”, λες και υπάρχει και απορυθμιστικό Κέντρο. Μια πρόχειρη ματιά στη πτώση των εκλογικών ποσοστών της ΝΔ στις Εκλογές του Μαίου 2012, μπορεί εύκολα να μας δείξει σε ποια θολά νερά ψαρεύουν οι “μεταρρυθμιστές” του νεοφιλελευθερισμού.
Ουδέποτε κατάλαβα γιατί κάποιος ντρέπεται γι” αυτό που είναι. Εγώ πάντοτε Κεντρώος δήλωνα και ήξερα τι σημαίνει αυτό και πολιτικά και ιστορικά. Υπάρχει ο φάρος του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού των Σκανδιναβικών χωρών, ο Πάλμε και ο Ζωρές και ιστορικά ξέρω τον Βενιζέλο, τον Παπαναστασίου, τον Πλαστήρα, τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Μαύρο, τον Ζίγδη, με τα λάθη τους, μα κυριώς με τα σωστά τους.
Δεν πα να λέω είμαι Δεξιός, οι αντιμοναρχικοί αγώνες, η αναδιανεμητική πολιτική, η ανοχή στον άλλο θα με ορίζουν ως Κεντρώο. Δεν πα να λέω ότι είμαι Αριστερός, η αγάπη για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία, η απέχθεια στα δόγματα θα με ορίζουν ως Κεντρώο.
Αν όλοι αποδεχόμασταν τη φύση μας, τότε το πολιτικό σύστημα θα έπαυε να είναι παρά φύσιν και η Δημοκρατία μας θα γινόταν καλύτερη.
Δεν λέω ότι οι άλλες απόψεις είναι χειρότερες από τις δικές μας, των Κεντρώων, λέω απλά ότι αγωνιστείτε να πείσετε τους πολίτες με επιχειρήματα και όχι ενδυόμενοι την λεοντή του Κεντρώου για να καλύψετε την αντίδραση των πολιτών σε όσα πιστεύετε…
*(Ο Στραύρος Καράμπελας είναι Πρόεδρος της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου (Ε.ΔΗ.Κ.) – karabelas@edik.gr)
Δεν άκουσες. Κι έγινες έκρηξη και λάμψη και ήλιος και Αύγουστος.
Είσαι νέο παιδί. Φαντάρος. Κανονικά θες να τελειώσει το στρατιωτικό γρήγορα και ήσυχα. Να δεις μετά τι θα κάνεις με την πάρτη σου. Είναι και δικτατορία, δεν θες μπλεξίματα. Δεν θα πεθάνεις κιόλας επειδή σου στερούν την ελευθερία.
Είσαι όμως άνθρωπος. Δεν είσαι χοίρος. Δεν είσαι σε εκτροφείο. Υπηρετείς τη θητεία σου, όχι την πατρίδα σου. Γιατί η πατρίδα σου, χωρίς ελευθερία, δεν είναι πατρίδα για ανθρώπους. Είναι χούντα. Θα ‘θελες δημοκρατία. Μα η δημοκρατία απαιτεί δήμο. Πού είναι αυτός; Είσαι μόνος. Θα επαναστατήσεις μόνος; Είσαι φαντάρος. Θα λιποτακτήσεις; Επί χούντας; Ξέρεις τι ρισκάρεις για την ελευθερία σου; Πώς, δεν το κάνεις για τη δική σου ελευθερία; Τι θες να κάνεις, είπες; Να σκοτώσεις; Τον δικτάτορα; Αλέκο, τι λες; Για ποιο λόγο Αλέκο; Για δημοκρατία; Για ελευθερία; Δεν τους νοιάζει Αλέκο. Είναι φτιαγμένοι για την πάρτη τους. Θα ελευθερωθούν και θα ψηφίζουν όποιον τους τάζει, θα διαφθείρουν και θα διαφθείρονται. Θα την κάνουν σαν τα μούτρα τους τη δημοκρατία Αλέκο. Θα ψηφίζουν μιζαδόρους, όσο θα βολεύονται και οι ίδιοι. Και όταν οι μιζαδόροι δεν θα μπορούν πια τίποτα να τους δώσουν, αυτοί θα ψάχνουν τον Παπαδόπουλο. Όταν θα είσαι πια νεκρός και δεν θα απειλείς την πιάτσα, θα έρθουν στην κηδεία σου Αλέκο, τιμώντας σε που σήκωσες το σταυρό και κάμποσα χρόνια μετά θα ψηφίζουν τον αγκυλωτό. Γι’ αυτούς θα πας να σταυρωθείς Αλέκο; Χριστέ μου μίλα του. Δείξε του τα καρφιά. Πες του, κανείς δεν σώζεται αν δεν θέλει να σωθεί. Αλέκο, τι τη θες τη βόμβα; Είναι κουφοί, δεν θα ακούσουν τον κρότο. Είναι τυφλοί, δεν θα δουν τη λάμψη. Δεν βλέπουν, δεν ακούν Αλέκο. Θα προτιμούσαν χίλιες φορές το χοιροτροφείο. Εκεί έχει μάσα Αλέκο. Ακούς; Αλέκο;
Δεν άκουσες. Κι έγινες έκρηξη και λάμψη και ήλιος και Αύγουστος. Μόνος. Αλλά… έκρηξη και λάμψη και ήλιος και Αύγουστος… Εσύ, μόνος. Παλληκάρι μας.
Πέρασαν 100 χρόνια από από τη 31 Ιουλίου 1914, όταν ένας πολεμοχαρής εθνικιστής, δολοφόνησε τον Ειρηνιστή Σοσιαλιστή Ζαν Ζωρές, πατέρα αυτού που ονομάζουμε στη ΕΔΗΚ Δημοκρατικό Σοσιαλισμό.
Τα παρακάτω λόγια του μεγάλου Σοσιαλιστή δείχνουν με τον πλέον απλό τρόπο γιατί κυριαρχεί στη σκέψη μας, τόσο φρέσκος και αγωνιστικός έναν αιώνα μετά την απώλειά του…
«Θάρρος σημαίνει να αναζητάς την αλήθεια και να τη λες, να μην υφίστασαι το νόμο του ψεύδους που θριαμβεύει, να μην αναπαράγεις τα ανόητα χειροκροτήματα και τις φανατικές αποδοκιμασίες. Θάρρος σημαίνει να είσαι ταυτόχρονα και πρακτικός και φιλόσοφος. Θάρρος σημαίνει να καταλαβαίνεις την ίδια σου τη ζωή. Θάρρος σημαίνει να αγαπάς τη ζωή και να κοιτάς το θάνατο με βλέμμα ήρεμο. Να βαδίζεις προς το ιδανικό και να κατανοείς το πραγματικό. Να παλεύεις και να δίνεσαι στους μεγάλους αγώνες χωρίς να ξέρεις ποια ανταμοιβή επιφυλάσσουν στην προσπάθειά μας οι δυνάμεις του Σύμπαντος, ούτε και αν επιφυλάσσουν ανταμοιβή.
Η μέθοδος είναι ξεκάθαρη. Να αναλύεις προκειμένου να καταλάβεις, να μην ενδίδεις ούτε στην πίεση του αντιπάλου, ούτε στις αυταπάτες την κοινής γνώμης, να μένεις πιστός στις πεποιθήσεις σου και στην αλήθεια περισσότερο από ότι μένεις πιστός στον εαυτό σου και να καταγγέλεις χωρίς φόβο ότι θα μισηθείς ή θα απομονωθείς, αυτό που σου φαίνεται άδικο, ψεύτικο και επικίνδυνο για τον τόπο. Να δρας με πνεύμα αυταπάρνησης και ανιδιοτέλειας. Έρχεται τότε μια μέρα, ενίοτε δυστυχώς για τον τόπο, που τα γεγονότα σε δικαιώνουν. Αν όμως καταλαβαίνεις τη ροή των γεγονότων, τη διευκολύνεις ή την επιταχύνεις, τότε κάνεις μία πραγματική επανάσταση.»
Η αποδοτικότητα του Δημοσίου είναι, μαθηματικά, ο λόγος μεταξύ δύο μεγεθών: του έργου που παράγεται προς τα έξοδά του.
Οι κυβερνήσεις, από τη στιγμή που ξεκίνησαν οι μνημονιακές υποχρεώσεις έχουν αφοσιωθεί στα εύκολα, στη μείωση δηλαδή των εξόδων – του παρονομαστή. Τι γίνεται όμως με τον αριθμητή;
Πέντε χρόνια μετά, οι κυβερνήσεις είχαν όλο το χρόνο να φτιάξουν νέα οργανογράμματα για τις δημόσιες υπηρεσίες, να καθορίσουν σαφώς τους στόχους για κάθε τμήμα και γραφείο, να απλοποιήσουν διαδικασίες και άλλα πολλά.
Έστω όμως πως δεν είχαν το χρόνο. Με τις θέσεις – «ψυγείο» τι έχουν κάνει;
Για τους αμύητους, θέση-«ψυγείο» λέγεται η θέση στην οποία μετατίθενται δημόσιοι υπάλληλοι φίλα προσκείμενοι προς το κόμμα της εκάστοτε αντιπολίτευσης, θέση δηλαδή με ανύπαρκτες αρμοδιότητες η οποία, θέση από την οποία ο υπάλληλος δεν μπορεί να «ενοχλήσει» το έργο της κυβέρνησης.
Η ύπαρξή τους είναι κοινό μυστικό. Το να βρεθούν είναι πανεύκολο: όποτε έχει αλλάξει η κυβέρνηση αυτές οι θέσεις εντοπίζονται με χαρακτηριστική ταχύτητα.
Ποιες και πόσες είναι λοιπόν αυτές οι θέσεις; Γιατί δεν καταργούνται;
Ιουλ 022014
Μια φορά και έναν καιρό ένας περίεργος τύπος ήθελε να φέρει τον πολιτισμό και στο πιο απομακρυσμένο χωριό μιας μικρής ορεινής χώρας. Και όπως λένε οι φίλοι μας οι αναρχικοί ο πολιτισμός μας είναι ο ηλεκτρισμός, χωρίς αυτόν σταματά ο πολιτισμός. Τότε βέβαια δεν είχαν τον πολιτισμό που θεωρούμε δεδομένο σήμερα και ήθελαν να τον αποκτήσουν.
Βρέθηκε τότε το πολιτικό κόμμα που υποστήριξε τον περίεργο εκείνο τύπο και τον έκανε Υπουργό Βιομηχανίας και εκείνος με τη σειρά του κατόρθωσε να φτιάξει μια επιχείρηση που θα ικανοποιούσε τις ανάγκες της πρωτόγονης και ορεινής χώρας σε ηλεκτρική ενέργεια.
Όχι μόνο έφτιαξε την επιχείρηση, αλλά εφάρμοσε ένα σύστημα πρωτοποριακό, που ισχύει στις ΗΠΑ αλλά και αλλού μέχρι σήμερα. Δηλαδή, χρησιμοποίησε ως κεφάλαιο τις εισφορές των εργαζομένων για να κάνει επενδύσεις στην ίδια την επιχείρηση και δεσμεύτηκε για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη και συνταξιοδότηση και μάλιστα την παροχή εφάπαξ αποζημίωσης με την αποχώρηση.
Όμως τίποτε δεν είναι αιώνιο και η προσπάθεια εκείνου του περίεργου τύπου και της Κυβέρνησης ήταν πολύ μικρής διάρκειας. Μετά από αυτούς ήρθαν κάτι απόλυτα φυσιολογικοί τύποι, που έδωσαν τις προμήθειες των μηχανών και των κατασκευών σε συγκεκριμένα συμφέροντα και κατηγορήθηκαν εντελώς άδικα για διαφθορά. Διόρισαν αντί για εργάτες στα μεταλλεία, γραμματείς που δεν ήξεραν ούτε γραφομηχανή και κατάφεραν να γίνει γνωστή η χώρα μας μαζί με άλλες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, όπου η αναλογία διοικητικών έναντι εργατών να είναι καταθλιπτικά μεγαλύτερη υπέρ των πρώτων.
Στη συνέχεια τα κόμματα που διαδέχθηκαν τον περίεργο εκείνο τύπο, αποφάσισαν να καταργήσουν το σύστημα επενδύσεων και να φορτώσουν με λιγότερες παροχές και συντάξεις την επιχείρηση στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα της ορεινής χώρας.
Μια επιχείρηση που λειτουργούσε με ιδιωτικονομικά κριτήρια μετατράπηκε σταδιακά σε τριτοκοσμικό τιμάριο του κομματοκρατούμενου δημοσίου.
Για να λύσουμε τον γρίφο, εκεί που βλέπετε περίεργο τύπο διαβάστε Γιάννης Ζίγδης, εκεί που βλέπετε επιχείρηση δείτε ΔΕΗ, εκεί που κυβέρνηση Ένωση Κέντρου και εκεί που διάδοχοι δείτε Νέα Δημοκρατία και Πασοκ!
Ο περίεργος Ζίγδης, παρέλαβε μικρές ιδιωτικές επιχειρήσεις παραγωγής, που και υψηλό κόστος είχαν στην παροχή και δεν είχαν σταθερότητα. 60 ολόκληρα χρόνια μετά θέλουμε και πάλι να κατακερματίσουμε την παραγωγή σε μικρές ιδιωτικές επιχειρήσεις που είναι αμφίβολο αν θα μειώσουν το κόστος παροχής της ενέργειας στον πολίτη και αν θα μπορούν να παρέχουν την ευστάθεια που χρειάζεται το σύστημα.
Προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι το μοντέλο που επιχειρούν να επιβάλλουν στη χώρα λειτουργεί ήδη στις ΗΠΑ και έχει δείξει τα προβλήματά του με τα τεράστια black out ακόμα και σ” αυτήν την ίδια τη Νέα Υόρκη. Δεν συγκινείται κανείς από το γεγονός ότι σε χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία η παραγωγή ενέργειας, η ύδρευση, οι μεταφορές και οι επικοινωνίες, είτε παραμένουν στον έλεγχο του Δημοσίου είτε εάν ιδιωτικοποιήθηκαν τώρα ΕΠΑΝΕΡΧΟΝΤΑΙ στον έλεγχό του!
Για να μην μακρυγορούμε, η Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου πιστεύει απερίφραστα ότι τα κοινωνικά αγαθά όπως η ενέργεια και η ύδρευση πρέπει να βρίσκονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στον έλεγχο του Δημοσίου.
Δημόσιος έλεγχος δεν σημαίνει απουσία ιδιωτικής πρωτοβουλίας, σημαίνει όμως ότι τα δίκτυα και ο ορυκτός πλούτος παρέχονται έναντι αποζημίωσης στον ιδιώτη για να παράξει, αφού επενδύσει ή αγοράσει σε δίκαιη και εύλογη τιμή την υπάρχουσα υποδομή, και να ανταγωνιστεί χωρίς κρατικό προστατευτισμό και έμμεσες επιδοτήσεις.
Για την κακοδαιμονία και την κακοδιαχείριση των δημόσιων εταιρειών η απάντηση είναι απλή και συνολική, το πρόβλημα της χώρας είναι το πολιτικό της προσωπικό. Όταν οι πολίτες θα αποφασίσουν μια γενναία αλλαγή, τότε και η δημόσια ΔΕΗ και κάθε τι άλλο θα γίνουν ανταγωνιστικά, αποδοτικά και ανταποδοτικά προς τους φόρους του πολίτη…
Ιουν 052014
1. Απομάκρυνση των ευρωπαϊκών λαών από το κοινό όραμα: Τα θλιβερά αποτελέσματα των ακροδεξιών και ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων, ιδιαίτερα στη Γαλλία, καταδεικνύουν την βαθιά παθογένεια των ακολουθούμενων πολιτικών και προκαλούν ανησυχία για το μέλλον των λαών της Ευρώπης με βάση την ιστορία τους και το μέλλον που επιθυμούν. Σαφώς υπάρχουν αίτια και αυτά δεν είναι άλλα, από την νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική που χαράζει η πλειοψηφία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, η οποία έχει οδηγήσει πολίτες σε αποστροφή για το κοινό μας μέλλον. Για να αποφευχθεί η επώδυνη οδός που προτείνουν οι ακροδεξιοί κι οι ευρωσκεπτικιστές,η πρόταση για τους λαούς της Ευρώπης πρέπει να είναι διαφορετική, σαφής και άμεση. Δεν μπορεί να είναι άλλη από περισσότερη και ευρύτατη Δημοκρατία, την οποία δεν εγγυάται καλύτερα άλλος δρόμος από το Δημοκρατικό Κεντρώο Σοσιαλισμό (κοινωνικισμό).
2. Αποδοκιμασία των κομμάτων της Κυβέρνησης: Οι Έλληνες πολίτες έδειξαν μια συγκρατημένη μεν, αλλά ουσιαστική αποδοκιμασία για την ακολουθούμενη οικονομική, αλλά και γενικότερη, πολιτική της Κυβέρνησης Ν.Δ και ΠΑ.ΣΟ.Κ. Είπαν ξεκάθαρα ότι το όριο αντοχής των μεσαίων στρωμάτων έχει ξεπεραστεί και οδηγούμαστε τρομακτικό άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Οι ψηφοφόροι, έδειξαν ανοχή, αλλά όχι άλλη αντοχή.
3. Θετικό αποτέλεσμα ΣΥΡΙΖΑ και Συμμάχων: Η κατάκτηση της πρώτης θέσης, παρά την ελαφρά μείωση ποσοστού και ψήφων από τις εκλογές του 2012, καθώς και η νίκη στην Περιφέρεια Αττικής, δείχνουν ότι ο χώρος διατηρεί την πρωτοπορεία στην εκπροσώπηση της λαϊκής δυσαρέσκειας, αλλά θέλει ακόμα περισσότερα πειστικά αποτελέσματα και σαφή αλλαγή πορείας με έργα κατανοητά, απλά και άμεσα προς τον λαό. Καθώς και υπέρβαση-ανανέωση του στελεχιακού δυναμικού του παλαιού Συνασπισμού.
4. Απόρριψη των αντιευρωπαϊκών δυνάμεων και των εσωστρεφών οπαδών του εθνικού νομίσματος: Οι Έλληνες πολίτες έδωσαν ξεκάθαρη απορριπτική απάντηση στους υποστηρικτές της εξόδου από την Ε.Ε. και το Ευρώ.
5. Στροφή προς το Κέντρο και το Δημοκρατικό Σοσιαλισμό: Βάσει των ανωτέρω διαπιστώσεων, θεωρούμε ότι:
α. Η απομάκρυνση από την νεοφιλελεύθερη και μονεταριστική πολιτική λιτότητας της Ε.Ε., αποτελεί μονόδρομο, τόσο για την προσδοκώμενη ανάπτυξη και ανακούφιση των δοκιμαζομένων πολιτών, όσο και το ουσιαστικότερο όπλο αντιμετώπισης των ακραίων απόψεων στις διάφορες χώρες της Ε.Ε.
β. Η ουσιαστική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς το Κέντρο και τον Δημοκρατικό Σοσιαλισμό, απομονώνοντας τις δογματικά αριστερές και ακραία διεθνιστικές φωνές στο εσωτερικό του, είναι εκείνη που θα εκφράσει πλειοψηφικά, την επιθυμία της κοινωνίας για αλλαγή πλεύσης.
γ. Το άνοιγμα σε πρόσωπα και χώρους πέραν της Αριστεράς και η εμπιστοσύνη σε πρόσωπα πέραν του κουρασμένου και δοκιμασμένου στο παρελθόν κομματικού μηχανισμού, θα μπορέσουν να φέρουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα και να σπάσουν την σημερινή οροφή αποδοχής και εμπιστοσύνης.
δ. Η σαφής εκφορά λόγου και προτάσεων ικανών να πείσουν και τεκμηριωμένων για να πετύχουν αυτό που υπόσχονται, καθώς και η έμπνευση από ηγέτες με ξεκάθαρη φωνή όπως ο Ματέο Ρέντσι των Ιταλών Σοσιαλδημοκρατών που συγκέντρωσε το 41% των Ιταλών πολιτών, παρά την ύπαρξη λαϊκιστικών φωνών εκατέρωθεν, μπορούν να αποτελέσουν πρόκριμα και για τις εδώ πολιτικές αλλαγές.
6. Δημιουργία Προοδευτικής Πλειοψηφικής Παράταξης: Άμεσα, χωρίς αποκλεισμούς και ηγεμονικές διαθέσεις, θα πρέπει να ξεκινήσει ο διάλογος για τη δημιουργία ενός συμμαχικού φορέα έκφρασης του προοδευτικού μεταρρυθμιστικού ρεύματος της ελληνικής κοινωνίας –αδιαμφισβήτητα πλειοψηφικού-, που θα σταθεί και θα κυβερνήσει αυτοδύναμα, έχοντας απέναντι το χώρο της Δεξιάς και την μηδενιστική Αριστερά.
Πρωτεύοντα ρόλο σε αυτό το εγχείρημα δεν μπορεί παρά να έχει στην παρούσα ιστορική στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως εξελίσσεται και εκφράζεται, αλλά και εκφράζει σήμερα στην κάλπη, όπως αποδείχθηκε, το μεγαλύτερο τμήμα του χώρου. Ένα κοινό πλαίσιο αρχών και η ξεκάθαρη απομάκρυνση από τις μέχρι σήμερα λανθασμένες επιλογές των φορέων του χώρου καθώς και πλήρης αποστρατεία όσων άσκησαν κυβερνητική εξουσία, θα βοηθούσε ουσιαστικά, στην προσπάθεια συνεννόησης.
Η Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (Ε.ΔΗ.Κ.) θα ξεκινήσει σειρά επαφών στην παραπάνω κατεύθυνση.
Το Εθνικό Συμβούλιο της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου (Ε.ΔΗ.Κ.)
Η ανθρώπινη ψυχολογία και συμπεριφορά – τα στερεότυπα – το Πλατωνικό Σπήλαιο – Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης – το κοινοβουλευτικό σύστημα και οι σύγχρονες εκλογές εν αντιθέσει με την άμεση δημοκρατία – ελευθερία βούλησης – η δύναμη της ψήφου. Αλλάζουν τα δεδομένα;
του Δημ. Σταθακόπουλου, Γεν. Γραμματέα Ε.ΔΗ.Κ.
Τα παρακάτω αφενός είναι γνωστά σε όσους ασχολούνται, αφετέρου δεν αποτελούν θέσφατα, ούτε καλύπτουν όλες τις παραμέτρους. Σίγουρα υπάρχουν και αντίθετες απόψεις, μερικώς ή ολικώς. Γράφονται περισσότερο ως ανάγκη έκφρασης και «σπόρος» γόνιμης περαιτέρω σκέψης και προβληματισμού.
Όπως όρισαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι και όπως η ανθρωπολογία επιβεβαίωσε, ο άνθρωπος είναι ομαδικό, συλλογικό, μιμητικό και αγελαίο όν. Εφόσον ζούσε και ζει μαζί με άλλους ανθρώπους , δημιούργησε μορφώματα όπως η οικογένεια, το γένος ( σόι ), συναθροιζόμενος σε χωριό, πόλη , κράτος κ.λ.π. Φυσικά λόγω της έλλογης φύσης του, πέραν της ομαδικότητας ανέπτυξε και αντελήφθη και την ατομικότητά του. Η συνήθεια και το έθιμο συμπεριφοράς του ενός προς τον άλλο, θεμελίωσαν κανόνες, οι κανόνες έγιναν νόμοι , ενώ τα συναισθήματα και αισθήματα, φόβος, χαρά, λύπη, ανασφάλεια, πλεονεξία, δύναμη, εγωισμός, αγάπη, μίσος κ.λ.π διέπουν την φύση του. Ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια αναφέρει ότι η πολιτική κοινωνία προήλθε για το κοινό συμφέρον, ενώ στα Πολιτικά τονίζει πως κάθε κοινωνία έχει συγκροτηθεί με σκοπό την επίτευξη αυτού που οι άνθρωποι θεωρούν αγαθό. Έτσι κατά τον Αριστοτέλη, η συγκρότηση της πόλης, οφείλεται, στο ότι οι άνθρωποι σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ζώα, διαθέτουν λόγο . Ως έλλογα όντα λοιπόν, συγκρότησαν την Πόλη για το συμφέρον τους και την επίτευξη του τελικού τους σκοπού που είναι η ευζωία και η ευδαιμονία. Ως έλλογα όντα, θα μπορούσαν να επιλέξουν και μια άλλη μορφή ζωής, ή μια άλλη μορφή οργάνωσης εκτός της Πόλης, αν αυτό έκριναν πως τελικά θα συμβάλει στην ευζωία και την ευδαιμονία τους, όμως δεν το έπραξαν. Ο λόγος, ως φυσική και κύρια ιδιότητα του ανθρώπινου είδους, και όχι η φύση, οδήγησε τον άνθρωπο στο να συγκροτήσει την Πόλη. Άρα, η Πόλις είναι μια «φύσει» επιλογή του ανθρώπου και μια διαχρονικά «μεταβαλλόμενη» οντότητα, η οποία μετασχηματίζεται ανάλογα με τις συνθήκες και την ανθρώπινη βούληση στο χωροχρονικό συνεχές. Αποτελεί τον «φυσικό» χώρο διαβίωσης του ανθρώπου, επειδή αυτός τον επέλεξε για να μπορέσει μέσα σ’ αυτόν να επιτύχει τον τελικό του σκοπό. Για τον Αριστοτέλη η Πόλις δεν είναι μια γενική έννοια ενός συνόλου θεσμών και λειτουργιών όπως την αντιλαμβάνεται σήμερα η πολιτική φιλοσοφία και επιστήμη, αλλά η αρχαιοελληνική Πόλις είναι μια ορισμένη, χωρικά, οντότητα, αποτελούμενη από λίγους κατοίκους, που έχει ως βασικό της χαρακτηριστικό την ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ, δηλαδή τη δυνατότητα να παρέχει τις συνθήκες ευζωίας και ευδαιμονίας στους πολίτες της, χωρίς να εξαρτάται, να ετεροκαθορίζεται ή να ανήκει και να προστρέχει σε σχήματα ή οντότητες που θα αλλοιώσουν το βασικό της αυτό χαρακτηριστικό, δηλαδή να δανείζεται και να εξαρτάται από άλλους, ή να εκχωρεί την κυριαρχία της, όπως κατά κόρον συμβαίνει σήμερα.
Aγώνας για μια Κοινωνική Δημοκρατική Ευρώπη, εμβάθυνση της Ενοποίησης, μονόδρομος η πορεία εντός της Ε.Ε., κριτική στήριξη ΣΥΡΙΖΑ
Εντός ολίγου χρόνου θα κληθούμε να επιλέξουμε τους αντιπροσώπους μας στο Ευρωκοινοβούλιο. Αυτό όμως που αμέσως διαπιστώνουμε, είναι η παντελής σχεδόν έλλειψη συζήτησης επί της ουσίας των εκλογών αυτών, πέραν των γενικοτήτων που τα «προγράμματα» των υπολοίπων κομμάτων αναμασούν σε κάθε εκλογή, είτε αυτή είναι εθνική, είτε ευρωπαϊκή είτε ενίοτε και σε εκλογές συνδικαλιστικών οργάνων.
Το θέμα όμως των ευρωεκλογών είναι ιδιαίτερα κρίσιμο, καθόσον η μοίρα των χωρών εξαρτάται κατά μέγιστο βαθμό από αποφάσεις που λαμβάνονται σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο. Δυστυχώς όμως τα υπόλοιπα κόμματα, είτε από άγνοια, είτε γιατί «αυτό πουλάει καλλίτερα», αναλίσκονται σε συνθήματα μακράν των στρατηγικών που οφείλουμε να ασκήσουμε ως χώρα τόσο για το μέλλον το δικό μας όσο και για το ίδιο το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, ζητήματα πλέον στενά συνυφασμένα.
Με βάση τους ισχύοντες θεσμούς, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συζητά και θεσπίζει ευρωπαϊκούς νόμους και ελέγχει όλα τα όργανα της Ε.Ε., συμπεριλαμβανομένου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αυτού δηλαδή που, εκτός των άλλων, «συντονίζει τις οικονομικές πολιτικές των χωρών – μελών της Ε.Ε. και χαράσσει την (κοινή) εξωτερική πολιτική και την (κοινή) πολιτική άμυνας της Ε.Ε.». Είναι όμως απολύτως προφανές πως το «Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο» σε καμία από τις παραπάνω λειτουργίες του δεν φαίνεται να θεωρεί ότι υπάρχει για κάτι το κοινό, αντίθετα χρησιμοποιείται συχνά προσχηματικά για την επιβολή νόμων και κανόνων που λειτουργούν προς την απολύτως αντίθετη κατεύθυνση. Δεν δείχνει να λειτουργεί, με άλλα λόγια, για την προώθηση της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης ή έστω μιας κάποιας Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, παρά για την αποκομιδή κερδών από τα ισχυρότερα κράτη.
Πρόσφατα σχόλια