Η εκδίκηση είναι ένα κρύο πιάτο όπως συνηθίζουμε να λέμε, έτσι και τώρα θα ήμασταν ευτυχείς να έχουμε την άνεση να χαρούμε την συντριπτική επικράτηση της Σοσιαλδημοκρατίας και του Κεϋνσιανισμού απέναντι στον οικονομικό φιλελευθερισμό ή αλλιώς νεοφιλελευθερισμό όπως πραγματικά ονομάζεται.

Δεδομένης όμως της συνεχιζόμενης απώλειας ανθρώπινων ζωών και της αβεβαιότητας για την λήξη αυτής της τραγωδίας οι πανηγυρισμοί δεν μπορούν παρά να περιμένουν. Μια τραγωδία που μπορεί να έχει μόνιμες συνέπειες αν δεν κατορθωθεί να επανακινηθεί η οικονομία σε μια κατεύθυνση προστασίας των πλέον αδύναμων.

Η ανησυχία μας μεγαλώνει αν λάβουμε υπόψη δύο παραμέτρους, η κίνηση εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης προϋποθέτει τη συνεννόηση πολλών κρατών αλλά κυρίως ότι την υλοποίηση των Κεϋνσιανών – Σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών καλούνται να υλοποιήσουν οι πρώην εχθροί αυτών των θεωριών, τα Δεξιά, Συντηρητικά, Χριστιανοδημοκρατικά κόμματα που κυβερνούν στην πλειονότητα των χωρών της ΕΕ.

Δυσκολεύονται απόλυτα να κατανοήσουν την Φεντεραλιστική πρόταση για Ευρωπαϊκά Ομόλογα που προτείνουν με σθένος η Ιταλία, Ισπανία και Γαλλία και αντιπροτείνουν δάνεια με ελαφρά μνημόνια και ακόμα χειρότερα υποστηρίζουν με σθένος την άρση των περιορισμών των κρατικών ενισχύσεων. Μα ακριβώς τότε θα υποθηκευτεί το μέλλον της Ευρώπης, αν οι πλούσιοι γίνουν πλουσιότεροι, ενισχύοντας τις επιχειρήσεις των χωρών τους έναντι των φτωχότερων χωρών. Ήδη στα 1,9 τρις ευρώ που έχει εγκρίνει η Κομισιόν μέχρι σήμερα, Γερμανία αντιπροσωπεύει το 51% έναντι του 17% που αντιπροσωπεύουν από κοινού η Γαλλία με την Ιταλία!

Κατά την ταπεινή μας γνώμη η έκδοση Ευρωπαϊκού Χρέους είναι μονόδρομος αν θεωρούμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει προοπτική. Ο Φεντεραλισμός που αγκαλιάζεται από ένα τέτοιο μέτρο δεν μπορεί να γίνει μόνο σε βάρος του πλούσιου Βορρά, είναι προφανές ότι θα μπορούσαν να μπουν όροι για τον τρόπο που θα αξιοποιηθούν αυτά τα ομόλογα, να χαραχθεί στρατηγική για τους τομείς της οικονομίας που πρέπει να ενισχυθούν και να αναπτυχθούν ή ακόμα και να οριστεί ένας υπουργός Οικονομικών και Οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν αντί για την ενοποίηση επιλεγεί η λογική ο καθένας για τον εαυτό του, τότε οι μέρες της κοινής προσπάθειας είναι μετρημένες.

Έχοντας έντονη την ανησυχία ότι οι παραπάνω προτάσεις δεν θα υιοθετηθούν, εκτός και αν οι στιγμές σε μια ένταση δραματικότητας το διατάξουν, θα τολμήσουμε να προτείνουμε στη κυβέρνηση πώς να κινηθεί στο παρόν πλαίσιο. Ακολουθώντας το παράδειγμα της Ιρλανδίας και της Ισπανίας θα πρέπει και η Χώρα μας, όπως άλλωστε προτείνει και η ΤτΕ, να δημιουργήσει έναν φορέα διαχείρισης ιδιωτικού χρέους στην κατεύθυνση ολιστικής και όχι τραπεζοκεντρικής αντιμετώπισης του προβλήματος των κόκκινων δανείων νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Με κέρδος για τις τράπεζες σημαντικά υψηλότερο από τα ψίχουλα των Funds, ο φορέας θα αγοράσει δισεκατομμύρια επισφαλών δανείων με έκπτωση από 50-60% προστατεύοντας ταυτόχρονα της διατήρηση σε ελληνικά χέρια των επιχειρήσεων, της διατήρηση της κατοικίας ως αγαθού και βγάζοντας κέρδος με σωστή διαχείριση όπως κατάφεραν οι δύο προαναφερθείσες χώρες.

Επειδή έρχεται η ώρα που η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε ενίσχυση επιχειρήσεων με πρώτες ίσως της Αερογραμμές, εμείς αντιπροτείνουμε ως πρώτη προτεραιότητα να προχωρήσουμε σε εθνικοποίηση των τραπεζών και να περάσει έτσι ο έλεγχος της οικονομίας μερικώς στα χέρια του κράτους αντί των διαχειριστών των αγαπητών συνταξιούχων του Καναδά ή άλλων χωρών.

Η Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου θεωρεί ότι είναι οι μέρες αυτές μοναδική ευκαιρία αναδιάταξης της Ελληνικής Οικονομίας, κάθε ολιγωρία θα μας φέρει πιο πίσω ακόμα και από χώρες που χρησιμοποιούμε για να σκαρώνουμε ανέκδοτα…

Άρθρο δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα new-economy.gr

του Σταύρου Καράμπελα

Προέδρου της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου