«Θέλω σήμερα να σας μιλήσω για τον Ήρωα της εφηβικής μου ηλικίας.

Τα στοιχεία που με έκαναν αρχικά να τον θαυμάσω ήταν η ρητορική του δεινότητα μαζί με μια εκδοχή της γλώσσας μας που δεν μου ήταν απόλυτα οικεία, αλλά ερχόταν από το άμεσο παρελθόν. Βέβαια μου άρεσαν και αυτά που έλεγε, έβαζε σαν μέγιστη προτεραιότητα, για να ασχοληθεί κάποιος με την πολιτική, το Ήθος και το 1989 που σας μιλάω ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε ο Ανδρέας μπορούσαν να βάλουν αυτό το ρούχο, δεν τους πήγαινε. Παράλληλα έλεγε ότι τα δόγματα και το να είσαι υπηρέτης ξένων αφεντάδων δεν ήταν και πολύ εθνική πολιτική, έτσι έβγαζε και το ΚΚΕ από το κάδρο.

Ενθουσιάστηκα και μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 1989 πήρα τα πόδια μου, μαζί με τους φίλους μου τον Ηλία και τον Νικήτα και γραφτήκαμε στη Ελληνική Σοσιαλιστική Δημοκρατική Νεολαία (Ε.Σ.ΔΗ.Ν.). Σύντομα ήρθε η ώρα να τον συναντήσω για πρώτη φορά, το θυμάμαι ακόμα και δακρύζω πως έτρεμα ολόκληρος που θα μου έσφιγγε το χέρι. Ήταν πολύ γλυκός και πατρικός με τους τρεις νέους νεολαίους του. Ο Νικήτας αγωνιζόταν να βγάλει τις καρφίτσες με τα μέταλ συγκροτήματα και στο τέλος πέταξε το μπουφάν πριν μπει μέσα, η πιστή του γραμματέας η Αγάπη τον ενημέρωσε για την μικρή καθυστέρηση οπότε και εγώ πήρα το πρώτο μου μάθημα «είναι πιο εύκολο να υποστηρίζεις αυτό που είσαι παρά κάτι που δεν είσαι» μας είπε και ζήτησε από τον Νικήτα να φορέσει το μπουφάν του.

Σε έναν λαό που δεν θέλει να διαβάσει ο Ήρωάς μου τον βομβάρδιζε όλη του τη ζωή με βιβλία, είχε βγάλει μέχρι τότε σαρανταπέντε μικρά ή μεγάλα βιβλία και μέχρι που έφυγε έβγαλε μερικά ακόμα. Άρχισα λοιπόν και εγώ να διαβάζω με μανία και ο Ήρωάς μου έπαιρνε μυθικότερες διαστάσεις αντί να απομυθοποιηθεί από την εφηβική μου αμφισβήτηση.

Έμαθα έτσι ότι είχε τελειώσει την London School of Economics και το διδακτορικό του ήταν στην Φιλοσοφία της Οικονομίας έχοντας ως Καθηγητή τον Meynard Keyns, και μάλιστα λίγα χρόνια πριν ξεσπάσει ο Β” Παγκόσμιος Πόλεμος εκείνος επέλεξε να μελετήσει πως πρέπει να οργανωθεί μια οικονομία σε καιρό πολέμου.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος που είχε διειδεί έτρεξε να πολεμήσει στο Αλβανικό Έπος με το Σύνταγμα Δωδεκανησίων Εθελοντών. Ε, και θα μου πείτε, πιθανόν να το είχε κάνει και ο παππούς σας. Ο Ήρωάς μου όμως ως Δωδεκανήσιος ήταν τυπικά Ιταλός υπήκοος, οπότε τον παππού σας αν τον έπιαναν οι Ιταλοί θα ήταν αιχμάλωτος ενός τον Ήρωά μου οι Ιταλοί θα τον εκτελούσαν αμέσως ως προδότη.

Μετά τον πόλεμο ήταν εκ των στελεχών της UNRRA (United Nations Relief and Rehabilitation Administration) του νεοσύστατου ΟΗΕ, που βοήθησε να μην πεθάνουν τα παιδιά, πιθανόν οι γονείς μας, και να επιβιώσει ο πληθυσμός σε μια κατεστραμένη χώρα όπως η Ελλάδα. Και αμέσως μετά μπήκε στο Ανώτατο Συμβούλιο Ανασυγκροτήσεως όπου καταρτίζει πρόγραμμα για την εκβιομηχάνιση και τον εξηλεκτρισμό της Χώρας με αιχμή την αξιοποίηση του ορυκτού μας πλούτου, αντ” αυτού προτιμήθηκε να παραμείνουμε λαχανόκηπος.

Βγήκε μετά την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα για πρώτη φορά Βουλευτής το 1950, ένα χρόνο μετά τη λήξη του Εμφυλίου όταν το αίμα ήταν ακόμα ζεστό, και επέλεξε στην πρώτη του ομιλία να μιλήσει για την ανάγκη Εθνικής Συμφιλίωσης και κατάργησης των έκτακτων μέτρων και της απαγόρευσης του ΚΚΕ. Οι προοδευτικές και ριζοσπαστικές του σκέψεις τον οδήγησαν να σταθεί δίπλα στην άλλη μου μεγάλη αγάπη τον Νικόλαο Πλαστήρα. Βγήκε Βουλευτής της ΕΠΕΚ (Εθνική Προοεδευτική Ένωσις Κέντρου) και έγινε Υπουργός Βιομηχανίας και του Πλαστήρα και του Γεωργίου Παπανδρέου κατόπιν.

Τι να πρωτοπώ γι αυτήν την περίοδο, την ίδρυση της ΔΕΗ, το ασφαλιστικό της, την αφαλάτωση στα μικρά νησιά, τον νόμο για την επαρχιακή βιομηχανία, την Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΒΑ), το Ινστιτούτο Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ), τα Ινστιτούτα Ωκεανογραφικών Αναλύσεων, Βιομηχανικής Έρευνας, Αλιευτικών Ερευνών, Τυποποιήσεως κά, την ανάπτυξη του Τουρισμού στα Δωδεκάνησα, το ειδικό Δασμολόγιο για τις παραμεθόριες περιοχές ώστε να μείνουν οι ακρίτες στα νησιά μας;

Άτεγκτος σε θέματα Ήθους αρνείται μόνος αυτός από όλους τους Βουλευτές της Ένωσης Κέντρου και την εντολή του Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου να καταψηφίσει την παραπομπή του Καραμανλή και των υπουργών του για τα σκάνδαλα της ΔΕΗ. Αντί της ρήσης του Γέρου ότι τους πρωθυπουργούς θα τους κρίνει η Ιστορία, ο Ήρωάς μου προτιμά τη Δικαιοσύνη.

Ευρωπαϊστής από τους πρώτους, γράφει σε ένα από τα βιβλία του το 1981, θα έρθει η στιγμή που η αποτυχία του πολιτικού μας συστήματος να καταστήσει την Ελλάδα σύγχρονη και ανταγωνιστική χώρα, θα οδηγήσει σε εσωστρέφεια και εθνικισμό, η απάντηση στο πρόβλημα θα είναι τότε περισσότερη Ευρώπη! Σας θυμίζει κάτι;

Όμως οι Ήρωες πρέπει να έχουν και τις πιο αγωνιστικές τους στιγμές και αυτή εκτός από τον Πόλεμο ήταν η Δικτατορία. Ο Ήρωάς μου δεν φοβήθηκε, δεν συνεργάστηκε, δεν συνομίλησε με τη Χούντα. Αντίθετα έδωσε συνέντευξη και είπε ότι πρέπει να πέσει η Χούντα για να μην θρηνήσουμε την Κύπρο και στο Στρατοδικείο στις φωτογραφίες χαμογελάει. Τον οδηγούν φυλακή και αρνείται να υποβάλει έφεση για να μην αναγνωρίσει την Χούντα, ενώ κινδυνεύει η υγεία του αρνείται να υποβάλλει αίτηση αποφυλάκισης γιατί απαξιεί να απευθυνθεί στους Χουνταίους και έντρομη η Χούντα αλλάζει τον νόμο για να μπορεί να βγάζει η ίδια χωρίς αίτηση του φυλακισμένου όποιον έχει πρόβλημα υγείας! Μαζί με τον Κανελλόπουλο και τον Μαύρο αποτελούν την εκπροσώπηση του πολιτικού κόσμου απέναντι στη Χούντα μέσα στην Ελλάδα με το όπλο απέναντι και όχι από τα σαλόνια της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Κάποια φορά που τρώγαμε στην αγαπημένη του ταβέρνα στους πρόποδες του Λυκαβηττού μας πλησίασε ένας γεράκος ο οποίος στα χρόνια της Χούντας υπηρετούσε στο τμήμα προσαγωγής του Ήρωά μου την νύχτα του πραξικοπήματος και θυμήθηκαν την ιστορία: Ο διοικητής με αυτάρεσκο ύφος χαμογέλαγε χαιρέκακα περιμένοντας να του φέρουν τον Ήρωά μου, μόλις μπήκε μέσα αντί να έχει φοβισμένο ύφος του λέει δεν ντρέπεσαι να κάθεσαι όταν μπαίνει ένας Βουλευτής του Ελληνικού λαού και να παρουσιάζεσαι αξύριστος; Τα “χασε το παπαδοπουλάκι.

Αναλαμβάνει την Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (Ε.ΔΗ.Κ.) ως ένα ναρκοθετημένο ναυάγιο και υπερασπίζεται τις Αρχές και τις Αξίες του Κέντρου σε μια εποχή λαϊκισμού, ανηθικότητας και ψεύδους, πολιτεύεται με Ήθος και κρατά την σημαία μας ψηλά μέχρι που έκλεισε τα μάτια του στις 21 Οκτωβρίου του 1997. Εκείνη και αν ήταν στιγμή κλονισμού για πολλούς από μας. Θυμάμαι γύρω από τη σωρό του την Αγάπη, τον Άρη, τον Γιάννη και τον Νεοκλή να κλαίμε απαρηγόρητοι και τότε λέει ο Νεοκλής μια φράση που πάντα θυμάμαι «ήμασταν πάντοτε και θα είμαστε χάρις σ” αυτόν μια οικογένεια, μια κοινωνία ήθους και Δημοκρατίας».

Αγέρωχος υπερασπίστηκε τους Ροδίτες απέναντι στα ΜΑΤ, υπάρχουν φωτογραφίες με τον ίδιο μπροστά στα θηρία με απλωμένα χέρια και πίσω του νέα παιδιά σκυμμένα και φοβισμένα από τη βία του Ράλλη. Θα πει μετά λίγες μέρες στη Βουλή ότι σε μια Δημοκρατία δεν αρμόζει η ύπαρξη πραιτοριανών του καθεστώτος και θα πρέπει να διαλυθούν τα ΜΑΤ.

Υπήρξα πολύ τυχερός που με εμπιστεύθηκε, που μου ανάθεσε τη ευθύνη της Ε.Σ.ΔΗ.Ν., με τοποθέτησε Οργανωτικό Γραμματέα της Ε.ΔΗ.Κ., με έκανε τον τελευταίο διευθυντή του πολιτικού γραφείου. Μα περισσότερα για τις τόσες και τόσες ώρες μέσα σε οκτώ χρόνια που μου έκανε την τιμή να κουβεντιάζουμε. Δύσκολος και αυστηρός αλλά με χιούμορ, στις σχέσεις του με τους ανθρώπους, θυμάμαι μια φορά μου ζήτησε να του δέσω την γραβάτα και όταν του είπα ότι δεν ξέρω, με το αγγλικό του χιούμορ με ρώτησε «και πως θα κυβερνήσεις την Ελλάδα;» Και πατρικός όμως, αν κάποιες φορές από τις συνεδριάσεις ή τις συζητήσεις μας του έλεγε η Αγάπη το παιδί πρέπει να πάει Πανεπιστήμιο θα χάσει το μάθημα, με έστελνε με τον οδηγό του λέγοντας «άντε άργησες αλλά με το σοφέρ θα σε δουν και θα βγάλεις γκόμενα».

Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με τις αναμνήσεις μου και των οικείων του για τον Ήρωά μου και ίσως πρέπει να το κάνω αν το συνδυάσω με έναν θησαυρό που βρήκαμε πρόσφατα στο Αρχείο του με ιδιόχειρες σημειώσεις της φυλακής που συγκέντρωσε μέσα στο κελί αστείες αναμνήσεις από τα φοιτητικά του χρόνια μέχρι και το 1967…

Θα ήθελα όμως να μοιραστώ δύο φράσεις του που πάντα με συντροφεύουν, κάθε φορά που διαφωνούσαμε μου έλεγε μπράβο. Να λες πάντοτε αυτό που σκέφτεσαι χωρίς να υπολογίζεις τις συνέπειες, μόνον έτσι θα μπορείς να κοιμάσαι ήσυχα το βράδυ. Και όταν του έλεγα ότι που πάμε, δεν μαζεύουμε τον κόσμο που θα έπρεπε, το Πασοκ κυριαρχεί, μου απαντούσε «είμαστε σαν τους Αποστόλους, ξέρουμε την αλήθεια και πορευόμαστε στο λαό, έστω και έναν να φωτίσουμε με αυτήν θα έχουν εκπληρώσει το λόγω της ύπαρξης της ΕΔΗΚ».

Αυτός ήταν ο Ήρωάς μου, ο Γιάννης Ζίγδης! »

του Σταύρου Καράμπελα

Προέδρου της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου