
Τα τελευταία χρόνια είναι σε εξέλιξη μια συστηματική προσπάθεια αναθεώρησης της σύγχρονης Ιστορίας της Πατρίδας μας.
Νέοι εκδοτικοί οίκοι ανατυπώνουν με σύγχρονα σχόλια εμετικά λιβελογραφήματα του Μεσοπολέμου για να θαμπώσουν την εικόνα του Εθνάρχη Ελευθέριου Βενιζέλου. Πούλησαν όσο πούλησαν τότε ως κωλόχαρτα τώρα εμφανίζονται ως αποκαλυπτική ιστορία.
Κομματικά ινστιτούτα με καθηγητές που διαγκωνίζονται για λίγα ευρώ να γράψουν αγιογραφίες για τον Καραμανλή και την ΕΡΕ και να μας πείσουν ότι ήταν οι Φιλελεύθεροι της εποχής και συνεχιστές του Βενιζελισμού! Διάολε αν ήταν έτσι τότε η Ένωση Κέντρου, ο Πλαστήρας, ο Γέρος και ο γιος του Εθνάρχη τι ήταν; η Δεξιά ή κομουνιστές;
Από κοντά και η Αριστερά με την χιλιοτριμένη προπαγάνδα ότι ο Πλαστήρας εκτέλεσε τον Μπελογιάννη. Προφανώς στο στενό μυαλό τους έχουν τη γνώμη ότι η Ελλάδα ήταν σαν την σταλινική Ρωσία και ο Πρωθυπουργός υπαγόρευε τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης ή μπορούσε να διατάξει τον Βασιλιά να υπογράψει χάρη.
Και το πανηγυράκι συνεχίζεται με την προσπάθεια αθώωσης του Μητσοτάκη πατέρα για την Αποστασία της 15ης Ιουλίου του 1965, που τόλμησαν αυτός και τα υπόλοιπα καθάρματα όπως τους έκραζε ο λαός τότε, να ανατρέψουν για χάρη του Κοκού (βασιλιά) την Κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου που ψήφισε ο λαός σε ποσοστό 53%!!!
Το μεγαλύτερο πολιτικό έγκλημα του περασμένου αιώνα ήταν η Αποστασία του Μητσοτάκη και η ανατροπή της Κυβέρνησης του Κέντρου, που στο σύντομο πέρασμά της πρόλαβε να θεσπίσει την Δωρεάν Παιδεία και Υγεία μεταξύ πολλών άλλων.
Δεν μπορώ να συστήσω τίποτε άλλο παρά έρευνα, όλες αυτές οι προσπάθειες βιασμού της Ιστορίας δεν αντέχουν σε τεκμηρίωση. Είμαστε εδώ, αλλά και πολλοί άλλοι πέραν της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου, να αντισταθούμε.
Η Μνήμη είναι Δύναμη: Δεν ξεχνάμε ότι σαν σήμερα το 1965 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, η Δεξιά, το Παλάτι και πουλημένοι βουλευτές βίασαν την θέληση του ελληνικού λαού και οδήγησαν τη Χώρα στη Χούντα και την Κυπριακή Τραγωδία.
του Σταύρου Καράμπελα
Προέδρου της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου
Η εκδίκηση είναι ένα κρύο πιάτο όπως συνηθίζουμε να λέμε, έτσι και τώρα θα ήμασταν ευτυχείς να έχουμε την άνεση να χαρούμε την συντριπτική επικράτηση της Σοσιαλδημοκρατίας και του Κεϋνσιανισμού απέναντι στον οικονομικό φιλελευθερισμό ή αλλιώς νεοφιλελευθερισμό όπως πραγματικά ονομάζεται.
Δεδομένης όμως της συνεχιζόμενης απώλειας ανθρώπινων ζωών και της αβεβαιότητας για την λήξη αυτής της τραγωδίας οι πανηγυρισμοί δεν μπορούν παρά να περιμένουν. Μια τραγωδία που μπορεί να έχει μόνιμες συνέπειες αν δεν κατορθωθεί να επανακινηθεί η οικονομία σε μια κατεύθυνση προστασίας των πλέον αδύναμων.
Η ανησυχία μας μεγαλώνει αν λάβουμε υπόψη δύο παραμέτρους, η κίνηση εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης προϋποθέτει τη συνεννόηση πολλών κρατών αλλά κυρίως ότι την υλοποίηση των Κεϋνσιανών – Σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών καλούνται να υλοποιήσουν οι πρώην εχθροί αυτών των θεωριών, τα Δεξιά, Συντηρητικά, Χριστιανοδημοκρατικά κόμματα που κυβερνούν στην πλειονότητα των χωρών της ΕΕ.
Δυσκολεύονται απόλυτα να κατανοήσουν την Φεντεραλιστική πρόταση για Ευρωπαϊκά Ομόλογα που προτείνουν με σθένος η Ιταλία, Ισπανία και Γαλλία και αντιπροτείνουν δάνεια με ελαφρά μνημόνια και ακόμα χειρότερα υποστηρίζουν με σθένος την άρση των περιορισμών των κρατικών ενισχύσεων. Μα ακριβώς τότε θα υποθηκευτεί το μέλλον της Ευρώπης, αν οι πλούσιοι γίνουν πλουσιότεροι, ενισχύοντας τις επιχειρήσεις των χωρών τους έναντι των φτωχότερων χωρών. Ήδη στα 1,9 τρις ευρώ που έχει εγκρίνει η Κομισιόν μέχρι σήμερα, Γερμανία αντιπροσωπεύει το 51% έναντι του 17% που αντιπροσωπεύουν από κοινού η Γαλλία με την Ιταλία!
Κατά την ταπεινή μας γνώμη η έκδοση Ευρωπαϊκού Χρέους είναι μονόδρομος αν θεωρούμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει προοπτική. Ο Φεντεραλισμός που αγκαλιάζεται από ένα τέτοιο μέτρο δεν μπορεί να γίνει μόνο σε βάρος του πλούσιου Βορρά, είναι προφανές ότι θα μπορούσαν να μπουν όροι για τον τρόπο που θα αξιοποιηθούν αυτά τα ομόλογα, να χαραχθεί στρατηγική για τους τομείς της οικονομίας που πρέπει να ενισχυθούν και να αναπτυχθούν ή ακόμα και να οριστεί ένας υπουργός Οικονομικών και Οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν αντί για την ενοποίηση επιλεγεί η λογική ο καθένας για τον εαυτό του, τότε οι μέρες της κοινής προσπάθειας είναι μετρημένες.
Έχοντας έντονη την ανησυχία ότι οι παραπάνω προτάσεις δεν θα υιοθετηθούν, εκτός και αν οι στιγμές σε μια ένταση δραματικότητας το διατάξουν, θα τολμήσουμε να προτείνουμε στη κυβέρνηση πώς να κινηθεί στο παρόν πλαίσιο. Ακολουθώντας το παράδειγμα της Ιρλανδίας και της Ισπανίας θα πρέπει και η Χώρα μας, όπως άλλωστε προτείνει και η ΤτΕ, να δημιουργήσει έναν φορέα διαχείρισης ιδιωτικού χρέους στην κατεύθυνση ολιστικής και όχι τραπεζοκεντρικής αντιμετώπισης του προβλήματος των κόκκινων δανείων νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Με κέρδος για τις τράπεζες σημαντικά υψηλότερο από τα ψίχουλα των Funds, ο φορέας θα αγοράσει δισεκατομμύρια επισφαλών δανείων με έκπτωση από 50-60% προστατεύοντας ταυτόχρονα της διατήρηση σε ελληνικά χέρια των επιχειρήσεων, της διατήρηση της κατοικίας ως αγαθού και βγάζοντας κέρδος με σωστή διαχείριση όπως κατάφεραν οι δύο προαναφερθείσες χώρες.
Επειδή έρχεται η ώρα που η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε ενίσχυση επιχειρήσεων με πρώτες ίσως της Αερογραμμές, εμείς αντιπροτείνουμε ως πρώτη προτεραιότητα να προχωρήσουμε σε εθνικοποίηση των τραπεζών και να περάσει έτσι ο έλεγχος της οικονομίας μερικώς στα χέρια του κράτους αντί των διαχειριστών των αγαπητών συνταξιούχων του Καναδά ή άλλων χωρών.
Η Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου θεωρεί ότι είναι οι μέρες αυτές μοναδική ευκαιρία αναδιάταξης της Ελληνικής Οικονομίας, κάθε ολιγωρία θα μας φέρει πιο πίσω ακόμα και από χώρες που χρησιμοποιούμε για να σκαρώνουμε ανέκδοτα…
Άρθρο δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα new-economy.gr
του Σταύρου Καράμπελα
Προέδρου της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου

του Σταύρου Καράμπελα
Προέδρου της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου
Πρόσφατα σχόλια