Η ΕΔΗΚ εμπνεόμενη από τις αρχές του γάλλου σοσιαλιστή Zαν Ζωρές,  τη διαχρονική ιστορική παράδοση του Κέντρου, τον σύγχρονο ενθουσιασμό της νεολαίας της, το πάθος για εθνική ανεξαρτησία, αξιοπρέπεια και πραγμάτωση του κάθε πολίτη, καθώς και την πολιτική παρακαταθήκη αγωνιστών που δεν λογάριασαν στιγμή μπροστά στο θάνατο, όπως ο Αλέκος Παναγούλης και ο Κώστας Γεωργάκης,  επιδιώκει συμφωνία αρχών και θέσεων με την πλατφόρμα του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς ώστε συνασπιζόμενη σε μία  ευρύτερη ιδεολογική πολιτική πλατφόρμα να διατρανώσει την φωνή της στην προσπάθεια υλοποίησης των παρακάτω:

Α. Κατάργηση του Μνημονίου και των συνοδευτικών νόμων και συμφωνιών που το ακολούθησαν. Αποτροπή της εμπράγματης ασφάλειας ή/και εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Η περιπέτεια στην οποία ενέπλεξε η παρούσα κυβέρνηση την χώρα δεν χωράει διαπραγμάτευση, η μόνη λογική απάντηση είναι η αντιστράτευσή της με την κατάθεση αυτόνομης ξεχωριστής υγιούς και υλοποιήσιμης προοδευτικής πρότασης διακυβέρνησης , με ταυτόχρονη ανάπτυξη με κοινωνικούς όρους, που θα τερματίζουν την νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική του πελατειακού δικομματισμού, που καταχρηστικά ταυτίστηκε με το Κράτος και που σήμερα καπηλεύεται την έννοια Πατρίδα, το οποίο θέλει  υπηκόους και όχι Πολίτες.

H έννοια της ανάπτυξης να επαναπροσδιοριστεί με ανθρώπινους αξιακούς κοινωνικούς όρους και όχι με οικονομοτεχνικούς, οι οποίοι αποτελούν το εργαλείο της εξεύρεσης της κοινωνικής ευδαιμονίας και όχι πανάκια ή αυτοσκοπό, όπως καταχρηστικά γίνεται σήμερα, ξεχνώντας τον λόγο που χρησιμοποιείται το εργαλείο, που δεν είναι άλλος από την κοινωνική συνοχή και ευτυχία, κάτι όμως που όλοι οι εξουσιαστές έχουν ξεχάσει. Κάθε σχεδιασμός για ανάπτυξη πρέπει να απαντάει ερωτήματα που έχουν να κάνουν με την ανάπτυξη της προσωπικότητας του κάθε πολίτη, την διαμόρφωση του αστικού τοπίου και της αειφορίας του περιβάλλοντος. Τα επιχειρηματικά συμφέροντα και οι επενδύσεις των πολυεθνικών σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να καταστρέφουν το περιβάλλον, να χαμηλώνουν το επίπεδο και την ποιότητα ζωής των πολιτών, αποτελώντας  λόγο για συγκέντρωση πλούτου στα χέρια λίγων.

Η οικονομία της Ελλάδος χρειάζεται αλληλεγγύη/συνοχή και υγιή ανταγωνισμό, όχι όμως μονοπωλιακές συγκεντρωτικές λογικές. Το υπάρχον οικονομικό μοντέλο πρέπει να αποκεντρωθεί περαιτέρω και να ενθαρρυνθούν όλες οι πρωτοβουλίες για τοπική ανάπτυξη, καθώς και τα εναλλακτικά μοντέλα οικονομικής οργάνωσης. Έτσι θα αναπτυχθεί και η διαγεννεακή αλληλεγγύη αλλά, παράλληλα, θα ενισχυθούν οι τοπικές κοινωνίες και κοινότητες, που είναι και το ζητούμενο σ’  έναν ιστορικό λαό που διαχρονικά επιβίωσε χάρις στον Κοινοτισμό.

Β. Κανείς λογικός άνθρωπος πλέον δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει πως υπεύθυνες για τον σημερινό κατήφορο είναι οι “ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις” της μεταπολίτευσης, που έχουν ονοματεπώνυμο: Ν.Δ και ΠΑ.ΣΟ.Κ. και που πλέον σήμερα, με την συγκυνβέρνησή τους, απώλεσαν κάθε δικαιολογία διαφορετικής πολιτικής. Βασικός στόχος πρέπει να είναι η απελευθέρωση όλου του εγκλωβισμένου κόσμου από κρατικούς μηχανισμούς που τον κρατάνε καθηλωμένο στον πελατειακό δικομματισμό.

Η δημιουργία, με αυτοθέσμιση μιας σύγχρονης αδιάφθορης και αδιάβλητης, τεχνολογικά καταρτισμένης κρατικής μηχανής που θα ακυρώνει όλους τους μηχανισμούς διαφθοράς, διαπλοκής και ρουσφετιού, που το παρόν πελατειακό δικομματικό μοντέλο , επίτηδες έχει δημιουργήσει, αποτελεί την πλέον σημαντική διεκδίκηση ώστε να  εκφραστεί γνήσια ένα μεγάλο και υγιές σκεπτόμενο κομμάτι του πληθυσμού, που δυστυχώς η ευτυχία και η αξιοπρέπειά του, εξαρτάται από ένα «κομματικό» κράτος.

Διαρκές ζητούμενο, έως της υλοποιήσεώς της, είναι η αυθεντική έκφραση του πληθυσμού με Απλή Αναλογική, χωρίς κουτοπόνηρες καλπονοθευτικές ρυθμίσεις. Το Σύνταγμα ορίζει πως η ψήφος όλων είναι ίση και θα πρέπει να μετράει ισότιμα, και όχι να αγνοείται ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, ή να καθοδηγούνται στον δικομματισμό με την λογική της χαμένης ψήφου, ή ακόμα και στην αποχή, αφού πιστεύουν πως ο πελατειακός κομματικοκρατικισμός τους βιάζει και δεν θέλουν με την ψήφο τους να συναινέσουν στον βιασμό τους.

Στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα και την λύση την δίνει ο λαός. Αυτό όμως συμβαίνει σε ώριμες και ανεξάρτητες κοινωνίες όπου οι πολίτες είναι ισότιμοι μεταξύ τους και δεν διακρίνονται σε δήθεν «ώριμους» υποστηρικτές του δικομματισμού και  «ανώριμους» δεύτερης διαλογής για όλα τα υπόλοιπα «μικρά λεγόμενα» κόμματα.

Απαιτείται η δημιουργία δημοκρατικών θεσμών σε όλες τις γειτονιές και Δήμους της Ελλάδας, δηλαδή ένα οξύμωρο παράδοξο, όπου στους συγκεντρωτικούς σημερινούς Καλλικράτειους Δήμους, μέσω της εσωτερικής αποκέντρωσης, θα ξανανθίσει η «κατεστραμμένη» γειτονιά και η παρέμβαση των Πολιτών. Η υποχρέωση της Πολιτείας να δημιουργήσει και να υποστηρίξει τη νέα γενιά συνειδητοποιημένων πολιτών, που εκφράζουν την άποψη τους και αποφασίζουν για την καθημερινότητα τους, είναι σημαντική. Το ξεκίνημα είναι απαραίτητο να γίνει από την μικρότερη κυψέλη που είναι η γειτονιά και σταδιακά να επεκταθεί παντού, σε όλες τις εκφάνσεις της ανθπρώπινης ζωής, δίνοντας ταυτόχρονα εκτελεστική δυνατότητα στις αποφάσεις αυτών των θεσμών και ενθαρρύνοντας με κάθε τρόπο την ενεργό συμμετοχή των πολιτών, δηλαδή στην άτυπη μεν , αλλά ουσιαστική άμεση Δημοκρατία!

Ανάδειξη της Βουλής σε πραγματικό Ναό της Δημοκρατίας και όχι άντρο υμετέρων . Κατάργηση προνομίων και ασυλιών που αναδεικνύουν τους πολιτικούς σε πολίτες Α” κατηγορίας, καθώς και οποιουδήποτε νόμου τους προστατεύει ή παραγράφει αδικήματά τους άσχετα από την τέλεση των καθηκόντων τους, τα οποία οδηγούν στην ατιμωρησία, και την δημιουργία μιας κάστας πολιτών που είναι στο απυρόβλητο. Αλλαγή του τρόπου χρηματοδότησης και μοιράσματος του χρόνου προβολής των κομμάτων και συγκεκριμένων μέτρων για την πάταξη του μαύρου πολιτικού χρήματος. Κοινοβουλευτικός έλεγχος των Σωμάτων Ασφαλείας και της Δημόσιας Τηλεόρασης και Ραδιοφωνίας, καθώς και όσων ασκούν δημόσια εποπτεία/ διαχείριση και επιρροή.

Ανάδειξη των πολιτιστικών αγαθών που παράγονται στη χώρα μας και ενθάρρυνση κάθε καλλιτεχνικής πρωτοβουλίας με παροχή κινήτρων και υποδομών, οι οποίες είτε υπολειτουργούν, είτε δημιουργούν μονοπωλιακές τακτικές, είτε είναι «εικονικές» μόνο για την επιχορήγηση ημετέρων. Το αγαθό των θεαμάτων θα πρέπει να γίνει προσιτό σε όλα τα κοινωνικά στρώματα όπως και η δυνατότητα καλλιτεχνικής έκφρασης θα πρέπει να είναι προσβάσιμη σε όλους τους πολίτες ανεξαρτήτως των σπουδών και του επαγγέλματος τους, αλλά με βάση την πρωτοτυπία, το πηγαίο ταλέντο, την αισθητική και την αποδοχή από το κοινό.

Γ. Αγώνας για μια άλλη Ευρώπη δημοκρατική και κοινωνική, που επιτέλους θα λειτουργήσει όπως λέει τ’ όνομά της «Ενωμένη» και όχι πολλών ταχυτήτων. Η Ελλάδα θα πρέπει να έχει πρόταση, όχι μόνον τοπική, αλλά πανευρωπαϊκή και να διεκδικήσει την ανατροπή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ακολουθείται στην ΕΕ με σκοπό την ακόλουθη αντικατάστασή της από μια κοινωνική ανάγνωση της ανάπτυξης. Ο άνθρωπος θα πρέπει να είναι πάντοτε η απάντηση και όχι οι αγορές ή οι τα κέρδη των τραπεζών. Η ΕΕ θα πρέπει να καλύψει το έλλειμμα δημοκρατίας που την χαρακτηρίζει σήμερα. Πριν από κάθε άλλη οικονομική συνθήκη θα πρέπει να υπογραφεί μια νέα Κοινωνική και Πολιτική Συνθήκη, που θα θέτει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος τον ευρωπαίο πολίτη.

Δ. Η Παιδεία, θα πρέπει να είναι το διαρκές ζητούμενο. Δεν αρκεί η εκπαίδευση, ή/και η μόρφωση. Χρειάζεται το επέκεινα , που είναι η Παιδεία, ταυτιζόμενη με την στάση ζωής και την συνειδητοποίηση του κάθε Πολίτη, πράγμα που μέχρι σήμερα το κομματικό κράτος, όχι μόνον δεν έχει κάνει, αλλά αντιθέτως έχει σαμποτάρει με κάθε μέσον, δίνοντας στους Πολίτες, «σκουπίδια», αντί για Παιδεία, και μία εκπαίδευση «Οργουελικού τύπου» για να γίνουν απλώς γρανάζια του συστήματος που μέχρι σήμερα δεν οδήγησε πουθενά, παρά μόνον σε θλίψη και ανήθικο πλουτισμό των λίγων.

Ε. Τόσο το Ελλαδικό κράτος, όσο και κυρίως η κατ’ ευφημισμό «Ενωμένη Ευρώπη», θα πρέπει να δώσουν μόνιμη λύση στο Μεταναστευτικό. Δεν είναι δυνατόν να μετακυλύεται το πρόβλημα αυτό στους Πολίτες των χωρών υποδοχής. Η κατάργηση της Συμφωνίας Δουβλίνο ΙΙ και η έμπρακτη αλληλεγγύη των ευρωπαίων εταίρων μπορεί να οδηγήσει σε ανακούφιση της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί στην περιφέρεια της Ένωσης. Κυρίως όμως η ενεργή συμμετοχή της ΕΕ στην ανακούφιση και την ανάπτυξη των χωρών αναχώρησης των μεταναστών και η αποτροπή εντάσεων και συράξεων στο διεθνές περιβάλλον είναι οι μόνες ουσιαστικές κινήσεις για τη λύση του ζητήματος.

ΣΤ. Η Εξωτερική πολιτική, τόσο της Ελλάδας, όσο και της Ευρώπης θα πρέπει να διέπεται από πατριωτισμό («πατρίδα είναι οι παιδικές μας μνήμες» . Γ. Σεφέρης ) και όχι αλαζονεία, υπεροψία, εθνικισμό, εγωϊσμό, αλλά αντιθέτως από καλόπιστη διάθεση αντιλήψεως και κατανοήσεως των θέσεων του/των άλλων, διάθεση επιλύσεως των όποιων διαφορών, σε μία αγαστή συνεργασία, όπου θα γίνεται προσπάθεια κατανοήσεως και των «δικών μας» θέσεων, στα πλαίσια της Αριστοτελικής Αρχής της μεσότητας, διότι εάν γίνεται μόνον το θέλημα των άλλων θα δημιουργείται «ύβρις κατ’ έλλειψιν» ως προς εμάς , ενώ εάν γίνεται μόνον το δικό μας, θα δημιουργείται «ύβρις καθ’ υπερβολήν» κατά των άλλων. Βεβαίως η μεσότητα δεν είναι μόνιμο θέσφατο, αλλά διαρκές ζητούμενο, από μια ώριμη κοινωνία και πολιτεία/ κράτος.

Ζ. Στην προσπάθεια για την ανατροπή του Μνημονίου και των αποικιακών και νεοφιλελεύθερων δεσμών που επέβαλε η κυβέρνηση, χωρίς λαϊκή εντολή και νομιμοποίηση , η Ε.ΔΗ.Κ δεν εξαιρεί τις άλλες δημοκρατικές δυνάμεις καθώς και την πλειονότητα των ψηφοφόρων των δύο μεγάλων κομμάτων, που πρέπει όμως να υπερβούν ανόητους και μικροκομματικούς εγωισμούς και επιδιώξεις και να συνταχθούν σε μια Προοδευτική Σύμπραξη, που θ’ αποτελέσει την απάντηση στο θνήσκοντα δικομματισμό.

Οι σκέψεις αυτές παραδίδονται στον ελληνικό λαό να τις κρίνει, με την ελπίδα ότι η Ειρηνική Επανάσταση της ανατροπής και αναγέννησης, που χρειάζεται ο τόπος μας, δεν αργεί… Είθε!