ΠρDSCF0043ωτομαγιά και η θλίψη κυριεύει τη σκέψη.

Θλίψη για τη λησμονιά; Όχι αυτή έχει νικηθεί, το ποτίζουμε το λουλούδι εδώ και 39 χρόνια…

Θλίψη για το πόσοι το ποτίζουμε; Μπα, εκείνος ήταν ένας και δεν σκέφτηκε τίποτε απέναντι στο Καθήκον της Ελευθερίας, απέναντι στον Αγώνα για Δημοκρατία…

Τότε;

Θλίψη για την ανάθεση ευθύνης στους Αλέκους αυτής της Γης…

Aύριο στις 12 στο Α” Νεκτροταφείο η Οικογένεια, οι Συναγωνιστές, η Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου και η Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία σας περιμένουν στο ραντεβού με την Μνήμη.
 

ΑΛΕΚΟΣ1a

Δεν άκουσες. Κι έγινες έκρηξη και λάμψη και ήλιος και Αύγουστος.

Είσαι νέο παιδί. Φαντάρος. Κανονικά θες να τελειώσει το στρατιωτικό γρήγορα και ήσυχα. Να δεις μετά τι θα κάνεις με  την πάρτη σου. Είναι και δικτατορία, δεν θες μπλεξίματα. Δεν θα πεθάνεις κιόλας επειδή σου στερούν την ελευθερία.

Είσαι όμως άνθρωπος. Δεν είσαι χοίρος. Δεν είσαι σε εκτροφείο. Υπηρετείς τη θητεία σου, όχι την πατρίδα σου. Γιατί η πατρίδα σου, χωρίς ελευθερία, δεν είναι πατρίδα για ανθρώπους. Είναι χούντα. Θα ‘θελες δημοκρατία. Μα η δημοκρατία απαιτεί δήμο. Πού είναι αυτός; Είσαι μόνος. Θα επαναστατήσεις μόνος; Είσαι φαντάρος. Θα λιποτακτήσεις; Επί χούντας; Ξέρεις τι ρισκάρεις για την ελευθερία σου; Πώς, δεν το κάνεις για τη δική σου ελευθερία; Τι θες να κάνεις, είπες; Να σκοτώσεις; Τον δικτάτορα; Αλέκο, τι λες; Για ποιο λόγο Αλέκο; Για δημοκρατία; Για ελευθερία; Δεν τους νοιάζει Αλέκο. Είναι φτιαγμένοι για την πάρτη τους. Θα ελευθερωθούν και θα ψηφίζουν όποιον τους τάζει, θα διαφθείρουν και θα διαφθείρονται. Θα την κάνουν σαν τα μούτρα τους τη δημοκρατία Αλέκο. Θα ψηφίζουν μιζαδόρους, όσο θα βολεύονται και οι ίδιοι. Και όταν οι μιζαδόροι δεν θα μπορούν πια τίποτα να τους δώσουν, αυτοί θα ψάχνουν τον Παπαδόπουλο. Όταν θα είσαι πια νεκρός και δεν θα απειλείς την πιάτσα, θα έρθουν στην κηδεία σου Αλέκο, τιμώντας σε που σήκωσες το σταυρό και κάμποσα χρόνια μετά θα ψηφίζουν τον αγκυλωτό. Γι’ αυτούς θα πας να σταυρωθείς Αλέκο; Χριστέ μου μίλα του. Δείξε του τα καρφιά. Πες του, κανείς δεν σώζεται αν δεν θέλει να σωθεί. Αλέκο, τι τη θες τη βόμβα; Είναι κουφοί, δεν θα ακούσουν τον κρότο. Είναι τυφλοί, δεν θα δουν τη λάμψη. Δεν βλέπουν, δεν ακούν Αλέκο. Θα προτιμούσαν χίλιες φορές το χοιροτροφείο. Εκεί έχει μάσα Αλέκο. Ακούς; Αλέκο;

Δεν άκουσες. Κι έγινες έκρηξη και λάμψη και ήλιος και Αύγουστος. Μόνος. Αλλά… έκρηξη και λάμψη και ήλιος και Αύγουστος…  Εσύ, μόνος. Παλληκάρι μας.

 

Εκδήλωση Μνήμης

 

Ήταν εκείνες οι πρωινές ώρες της 13ης Αυγούστου 1968, που ο Αλέκος Παναγούλης με τους συντρόφους του, υπέγραφαν με την ιστορία το ιερό συμβόλαιο του αγώνα και της αντίστασης κατά της τυραννίας. Η βόμβα εξερράγη, ο χώρος με το χρόνο δε συμφώνησαν και ο τύραννος σώθηκε μαζί με το καθεστώς του για να επιτελέσουν την «εθνοσωτήριο». Και η επτάχρονη δικτατορία έκανε ανέμελη το ταξίδι της, αφήνοντας στους ενδιάμεσους σταθμούς, πόνο, αίμα, εξορίες και στο τερματισμό της, τη προδοσία της Κύπρου. Στη συνέχεια η παράδοση της σκυτάλης στη μεταπολίτευση ή αλλιώς τη μετεξέλιξη της δικτατορίας σε δημοκρατία. Κείνο το Αυγουστιάτικο πρωινό ο Αλέκος έμπαινε σε μια θυελλώδη διαλεκτική με την ιστορία. Αυτή του ανιδιοτελούς αγώνα για το ύψιστο και ίσως το πιο ευγενές ιδανικό: την ελευθερία. Τη διαλεκτική αυτή που τον ανέδειξε σε σύμβολο αντίστασης αλλά και ποιητή που κάνει τον πόνο, προσκλητήριο για αγώνα.
Επωμίστηκε το «σταυρό» της βούλησης της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού για προσωπική-συλλογική ελευθερία και δημοκρατία και συνάμα την αδυναμία του να τη διεκδικήσει σθεναρά.
Ο Αλέκος όντας βουλευτής της Ε.Δ.Η.Κ δεν σταμάτησε να αγωνίζεται και στην προσπάθειά του να αποκαλύψει σκοτεινές πτυχές της «επταετίας» δολοφονείται, αφήνοντας μας βιωματικά διδάγματα όπως η αυτογνωσία για το τι σημαίνει Άνθρωπος και ενεργός πολίτης. Διδάσκοντας πνεύμα ανυποταξίας και αντίστασης στο σαθρό, το κίβδηλο και το κατευθυνόμενο. Η ελευθερία έλεγε «περισσότερο από δικαίωμα είναι καθήκον».
Με τη πορεία του πέρασε στην αθανασία, καθώς μόνο το σώμα του χάθηκε. Το πνεύμα και η ψυχή του μετοίκησαν και κατοικούν σε κάθε γωνιά του κόσμου, σε κάθε καρδιά που διψά για ελευθερία, για απαλλαγή από κάθε δυνάστη και εξουσιαστή.
Για «πάλης ξεκίνημα».

 

Το μόνο σίγουρο ως γεγονός για την Πρωτομαγία του 1976 είναι ο ξαφνικός θάνατος Αλ. Παναγούλη. Ίσως τελικά για τον ίδιο η μοίρα να έπαιζε παιχνίδι στο δρόμο! Η προσπάθειά του για μία απόπειρα δολοφονίας κατά του Γ. Παπαδόπουλου στην Παραλιακή προς Βάρκιζα, σαν συνεχιστής του έργου των αρχαίων Ελλήνων τυραννοκτόνων, τον έκανε γνωστό. Με ένα άλλο ατύχημα-δολοφονία αποχαιρέτησε ο ίδιος την ζωή…

Τριάντα χρόνια από το Πολυτεχνείο και εικοσιοχτώ από τη δολοφονία του Αλέκου Παναγούλη μας βρισκόμαστε υποταγμένοι σε μία καινούργια ιδιότυπη ανελεύθερη διακυβέρνηση. Τη δικτατορία των χρεών και της τραπεζοκρατίας, όπου λόγο έχουν πρώτα οι οικονομικοί δείκτες και μετά οι άνθρωποι. Ο λαός μας στενάζει για μία ακόμα φορά και η τιμή της χώρας μας, ξεπουλιέται φθηνά σε ευρωπαϊκά σαλόνια.

Η ελευθεριακή μνήμη κατήντησε χίμαιρα και ο λαός μας χωρίς παιδεία, κατήντησε να στηρίζει το φασισμό και να θεωρεί πως επί του επτάχρονου τυραννικού καθεστώτος ζούσαμε καλύτερα. Και πώς να μην το θεωρεί όταν οι αγώνες και οι άνθρωποι όπως ο Αλέκος Παναγούλης, έχουν οδηγηθεί στη λήθη, έχουν περιθωριοποιηθεί και τη θέση τους δώσανε σε σαλονάτους «αγωνιστές». Όταν μετά τη λεγόμενη μεταπολίτευση αυτοί που επικράτησαν ήταν οι συνεργάτες του φασιστικού καθεστώτος, όπως έγινε και με τους δωσίλογους μετά την απελευθέρωση.

Η Ελευθερία είναι πάνω από όλα καθήκον. Πάνω από δικαίωμα είναι ΚΑΘΗΚΟΝ. Για αυτό η Δημοκρατία είναι το πιο δύσκολο πολίτευμα. Γιατί απαιτεί πολίτες που απολαμβάνουν να αγωνίζονται για αυτό και να εξοστρακίζουν τους κινδύνους. Δυστυχώς όμως πια αντί να τους εξοστρακίζουν τους ψηφίζουν. Ο αγώνας του Αλέκου δεν έχει βρει δικαίωση όσο η Δημοκρατία σε αυτή τη χώρα δεν έχει αποκατασταθεί πλήρως.

Σκοπός θα πρέπει να είναι να καταπολεμήσουμε τον φασίστα που κρύβουμε μέσα μας. Να απαλείψουμε τον εφυσηχασμένο πολίτη όπου και αν βρίσκεται. Να γίνουμε όλοι ενεργά μέλη αυτής της κοινωνίας. Έτσι μόνο θα μπορέσουμε να αντρέψουμε όσους μας καταδυναστεύουν. Έτσι μόνο θα μπορέσουμε να φέρουμε την πραγματική Δημοκρατία, για την οποία και σκοτώθηκε ο Αλέκος. Αγώνα για τον οποίο δολοφόνησαν τον Αλέκο.

Τον φοβούνται, μας φοβούνται, αρκεί να το καταλάβουμε.

 Η οικογένεια του Αλέκου Παναγούλη, οι συναγωνιστές του, η Ε.ΔΗ.Κ. κι η Ε.ΔΗ.Ν. σας προσκαλούν στο ετήσιο μνημόσυνο του αγωνιστή του Αντιδικτατορικού αγώνα Αλέκου Παναγούλη, το οποίο θα τελεστεί στο Α” Νεκροταφείο Αθηνών, την Τετάρτη, 1η Μαΐου, στις 12:00 το μεσημέρι.

 

σε κείμενο του Δήμου Αβδελιώδη βασισμένο στο βιβλίο του Κώστα Μαρδά

«Αλέξανδρος Παναγούλης, Πρόβες θανάτου»

Τραγούδι Παντελής Θαλασσινός

Πρόκειται για μια θεατρική παράσταση, που θυμίζει και καταγράφει  την ηρωική ,πολιτική και ποιητική προσωπικότητα του Αλέκου Παναγούλη. Ενός σπάνιου αγωνιστή στην ελληνική αλλά και στην παγκόσμια ιστορία των αγώνων για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία…

Ο σκηνοθέτης Δήμος Αβδελιώδης που έγραψε και το κείμενο, σημειώνει:

«Ο πολιτισμός δεν χτίζεται μόνο με τις ιδέες αλλά και με τις πράξεις και τα έργα που επιβεβαιώνουν την αλήθεια και την πραγματικότητα αυτών των ιδεών.

Η Δημοκρατία είναι ένα έμπρακτο αποτέλεσμα των ιδεών και του πολιτισμού. Δεν εφαρμόστηκε ούτε αυτονόητα ούτε εύκολα στην αρχαία Αθήνα, τον τόπο της γέννησής της. Κατακτήθηκε σταδιακά με πολύχρονους αγώνες ενάντια στο τυραννικό καθεστώς.

Το δημοκρατικό πολίτευμα είναι ένας θεσμός που δεν είναι κληρονομικός ούτε δεδομένος.

Το 1967 η Δημοκρατία καταλύθηκε στην Ελλάδα από ένα διακτατορικό καθεστώς επίορκων αξιωματικών.

Η οικογένεια της Αθηνάς και του Βασίλη Παναγούλη, αξιωματικού του ελληνικού στρατού, με τα τρία παιδιά τους, τον Γεώργιο, τον Αλέξανδρο και τον Στάθη, αφιερώθηκαν αποκλειστικά στον αγώνα της υπεράσπισης της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Χωρίς υστεροβουλία, χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς καμία συνδιαλλαγή με κανένα.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης, φοιτητής του Πολυτεχνείου, εμπνευσμένος από το αρχαίο ψήφισμα – όρκο για την προστασία και την υπεράσπιση  αθηναϊκής Δημοκρατίας από τους Τυράνους, αποπειράθηκε να ανατινάξει το αυτοκίνητο του δικτάτορα Παπαδόπουλου.                                          Είναι σχεδόν βέβαιο πως το ασυνείδητό του, δεν του επέτρεψε να πραγματοποιήσει αυτόν το στόχο γιατί ο ίδιος ποτέ δεν θα μπορούσε ίσως να σηκώσει το βάρος μιας δολοφονίας. Όμως μπόρεσε να σηκώσει ένα τεράστιο και αλλόκοτο βάρος από βασανιστήρια, σωματικά και ψυχικά, χωρίς ποτέ να φοβηθεί ή να δειλιάσει. Κάτι που παραδέχθηκαν και οι ίδιοι οι βασανιστές του.

Από που αντλούσε αυτή την υπεράνθρωπη δύναμη που ήταν ανώτερη και πολλαπλάσια ακόμα και αυτού του ίδιου του προγόνου του, του μυθικού Προμηθέα;

Ο ίδιος έλεγε: Θα μείνω όρθιος. Αν δε νικηθώ εγώ δεν θα νικηθεί ούτε η Δημοκρατία.

Ίσως μια ιδέα μπορεί να κρατηθεί ζωντανή, μόνο και μόνο επειδή την κρατάει ένας άνθρωπος.

Ίσως ένας άνθρωπος μπορεί να κρατηθεί ζωντανός, μόνο και μόνο επειδή πιστεύει σε μια ιδέα

Η παράσταση προσπαθεί κατά τη γνώμη μου να αποδώσει το βαθύτερο, τραγικό και προμηθεϊκό πνεύμα του Αλέκου και της οικογένειας των Παναγούληδων, μέσα από τις μεταμορφώσεις μιας Ηθοποιού, της Ελένης Ερήμου, από Αθηνά Παναγούλη σε Αλέκο Παναγούλη και άλλα πρόσωπα του έργου και με ενσωματωμένες, κινηματογραφημένες σκηνές. Σκηνές που «ντύνουν» ζωντανά 5 μουσικοί, όπως και στις πρώτες προβολές του βωβού κινηματογράφου…».

Κείμενο, σκηνοθεσία, επιμέλεια σκηνικού χώρου: Δήμος Αβδελιώδης

Παίζει: η Ελένη Ερήμου

Τραγούδι: με τη φωνή του Παντελή Θαλασσινού

Μουσική: Βαγγέλης Γιαννάκης

Εικαστική παρέμβαση-ενδυματολογική επιμέλεια: Αριστείδης Πατσόγλου

Διεύθυνση φωτογραφίας κινηματογραφημένων σκηνών: Φίλιππος Κουτσαυτής

Επίσης στα κινηματογραφημένα μέρη συνεργάστηκαν: στην εικαστική παρέμβαση –ενδυματολογία: Αριστείδης Πατσόγλου, στον ήχο  Αντώνης Σαμαράς, στο μοντάζ Σπύρος Κόκκας, στη μείξη Βαγγέλης Φάμπας, ενώ εμφανίζονται και οι ηθοποιοί Γιώργος Φλωράτος, Γιώργος Ζιόβας, Ανδρέας Καρακόττας, Γιώργος Νικόπουλος, Βασίλης Σπυρόπουλος, Δανάη Ρούσσου, Ρένα Κυπριώτη, Κέλλυ Αλεξοπούλου, Παρασκευή Δαμάσκου, Φίλια Δελαγραμμάτικα, Σοφία Δελλαπόρτα, Τζούλια Διαμαντοπούλου, Μάργκω Καραγιάννη, Ηρώ Κασσινδράκη, Νίκη Λεωνίδου και  Δήμητρα Κωτίδου.

INFO:  ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ Σάββατο 30 Μαρτίου 21.00

ΙΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ (αίθουσα: θέατρο, διάρκεια: 85΄) τιμή εισιτηρίου 15 ευρώ

 

(Σαν σήμερα, 44 Αυγούστους πριν)

Ξέρεις κανέναν τρόπο να κάνει κανείς πολιτική χωρίς να μπει στην πολιτική των πολιτικών; Εγώ θέλω να κάνω πολιτική. Η πολιτική για
εμένα είναι ένα καθήκον, είναι ένα μέσο για αγώνα. Σε τί ωφελεί να αγωνίζεσαι για την ελευθερία αν όταν υπάρχει λίγη ελευθερία δεν τη χρησιμοποιήσεις για να κάνεις πολιτική; Επιχείρησα να σκοτώσω έναν άνθρωπο για να μπορούμε να κάνουμε πολιτική, έσπειρα πόνο για να μπορούμε να κάνουμε πολιτική, πήγα στη φυλακή και στην εξορία για να μπορούμε να κάνουμε πολιτική: θα έπρεπε ίσως τώρα να αποτραβηχτώ στην ιδιωτική μου ζωή; (Αλέξανδρος Παναγούλης)

 

H ελευθερία περισσότερο από δικαίωμα είναι καθήκον.

Τριάντα έξι  χρόνια μετά το θάνατο του Αλέκου τα λόγια του είναι τόσο επίκαιρα, τόσο εύστοχα όσο ποτέ. Και αυτό γιατί βρισκόμαστε πλέον στα όρια της ελευθερίας την οποία μας στερούν έντεχνα και μεθοδικά. Εν όψει μάλιστα των επικείμενων εκλογών, των πιο σημαντικών ίσως της μεταπολιτευτικής περιόδου. Οι τύραννοι όμως αντικαταστάθηκαν και από  το στρατιωτικό μανδύα πέρασαν στον κοινοβουλευτικό, με κομψά κοστούμια.

Ο Αλέκος όμως συνεχίζει, μέσα από τους αγώνες του για τη δημοκρατία και την ελευθερία και την υπεράσπιση ιδεών, να είναι εδώ μαζί μας. Μας δείχνει το δρόμο. Και εμείς στην Ε.Δ.Η.Κ.-Ε.Δ.Η.Ν. είμαστε εδώ μαζί του! Έτοιμοι να υλοποιήσουμε την επιταγή του. Continue reading »

 

Αφίσα-πρόσκληση για τα αποκαλυπτήρια του αδριάντα του Αλέκου Παναγούλη

 

Αφιέρωμα στον Αλέκο Παναγούλη στο Maga.gr

Συνέντευξη Σταύρου Καράμπελα

© 2012 Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου Suffusion theme by Sayontan Sinha