Άρθρο του Κώστα Κουράγιου
Ιστορικού Ερευνητή – Δημοσιογράφου, μέλους του Εθνικού Συμβουλίου της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου

Η λέξη που Δεν είναι έξω από το μυαλό όσων αγαπούν να Συλλογίζονται πάνω σε οικονομικά θέματα, είναι η « ανάπτυξη».

Εν τούτοις, έχει γίνει εξαιρετικά Προβληματική, κατά τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα καθώς ο παγκόσμιος πληθυσμός Διογκώνεται και το οικοσύστημα Επηρεάζεται.

Ας θυμόμαστε, πάντως, ότι ο Thomas Carlyle (1785-1881) έδωσε σαν παρατσούκλι στην Οικονομία, το «Σκοτεινή Επιστήμη», σε συνάφεια με το έργο του Thomas Malthus (1766-1834), επειδή το συμπέρασμα, ήταν τουλάχιστον, μαλθουσιανή απαισιοδοξία: αργά ή γρήγορα, η Διόγκωση του παγκόσμιου πληθυσμού, θα Υπερβαίνει την ικανότητα του πλανήτη, να ικανοποιήσει τις ανάγκες του…

Πρόκειται για το δοκίμιο του Malthus, με τίτλο: «Δοκίμιο για την Αρχή του Πληθυσμού», που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1798, λίγο Πριν από την Βιομηχανική Επανάσταση.

Με Αυτό, Συνδέθηκε η Επέκταση των μηχανικών εφευρέσεων και η ενέργεια από ορυκτά καύσιμα. Η πρώτη ανάπτυξη, Τροφοδοτήθηκε από τον άνθρακα και αφέθηκε ο πληθυσμός να αυξάνεται, διότι Επέτρεψε στα Αποικιοκρατική Έθνη, να συνεχίσουν την εξόρυξη των πόρων τους.

Και Τότε, Εμφανίστηκε η παραγωγή πετρελαίου, πιο ισχυρή και πιο ευέλικτη από τον άνθρακα. Ήταν περισσότερο και ιδιαίτερα χρήσιμη από αυτόν, στο μέτρο που Μετατράπηκε σε τρόφιμα.

Το πετρέλαιο έδωσε την δυνατότητα, να λειτουργούν τα γεωργικά μηχανήματα, αλλά και να δημιουργούνται ζιζανιοκτόνα, λιπάσματα και εντομοκτόνα, καθώς και να μεταφέρονται εμπορεύματα, σε μεγάλες αποστάσεις.

Ήταν το πετρέλαιο, που βοήθησε να αυξηθεί ο αριθμός των ανθρώπων στη Γη, από 2 δισ. το 1900, σε πάνω από 7 δισεκατομμύρια σήμερα.

Αλλά, Ενώ, η κορύφωση της παραγωγής πετρελαίου Έχει Παρέλθει, είμαστε τώρα, στην τρίτη φάση του μελοδράματος.

Και, παρά την προπαγάνδα που κατακλύζει τα Μ. Μ. Ε., Αντιμετωπίζουμε σήμερα, το πιο Προβληματικό Σημείο, σε όλη αυτή την ιστορία: το τέλος του φθηνού πετρελαίου!

Το κοινό, Δεν το έχει ακόμα καταλάβει και πρέπει να πιστέψουμε, ότι αυτή είναι και η περίπτωση των εμπειρογνωμόνων της πολιτικής, των επιχειρήσεων και των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Κανείς Δεν καταλαβαίνει Τί συμβαίνει, επειδή ο καθένας συνεχίζει να Πιστεύει, ότι η κορύφωση της παραγωγής πετρελαίου αναφέρεται στη στιγμή που ΔΕΝ θα υπάρχει Καθόλου πετρέλαιο. Αλλά Αυτό Δεν είναι αλήθεια.

Τα πάντα, είναι ζήτημα οικονομικής Ικανότητας για την εξαγωγή πετρελαίου από τα έγκατα της γης, σε τιμή που μπορούμε να στηρίξουμε, από την άποψη του κεφαλαίου και της ενέργειας που επενδύθηκε.

Αυτή η Δυναμική έχει Τώρα, μια Σημαντική Επιρροή στον σύγχρονο πολιτισμό.

Προσπαθούν να το αγνοήσουν – ακόμη και μεταξύ των διανοουμένων – γιατί ΔΕΝ ξέρουν Πώς να Διαχειριστούν τις σύνθετες εργασίες της καθημερινής μας ζωής, ΧΩΡΙΣ πετρέλαιο.

Και λόγω Αυτής της Δυναμικής, Γεγονότα που συμβαίνουν, κατά κύριο λόγο, στον τομέα των οικονομικών, Κυριαρχούνται από τους οικονομικούς βεζύρηδες, ενώ, και οι Επιτήδειοι Καιροσκόποι, Επωφελούνται από την ΑΠΟΚΡΥΨΗ της Πραγματικότητας…

Εκεί Βρίσκεται και το πιο Λυπηρό, που είναι ότι, το πετρέλαιο είναι Πλέον, ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΟ, για να Επιτρέψει να εξακολουθήσει η Αύξηση της Οικονομίας και του Πληθυσμού…

Η Υψηλή τιμή του πετρελαίου, Αντιστρέφει την Διάρθρωση του κόστους του συστήματος, από το οποίο ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ η ζωή μας, κάθε μέρα: οι μεταφορές, το εμπόριο, η παραγωγή τροφίμων, οι κυβερνήσεις…

Μια Υψηλή τιμή του πετρελαίου, Καταστρέφει την Δομή του Κόστους του τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος, Επειδή είναι ΑΔΥΝΑΤΟ, να παράγει Αρκετό Πλούτο, για να Εξοφλήσει το Συσσωρευμένο Χρέος, και οι Πιστώσεις, ΔΕΝ μπορούν να Επεκταθούν, Χωρίς να Δημιουργηθεί, Περισσότερος Πλούτος, για την Εξόφλησή τους!

Και τούτο, γιατί Είναι Σαφές ότι το τραπεζικό σύστημα, έχει Υποστεί την Άνοδο της τιμής του πετρελαίου, από 11 δολλάρια το βαρέλι, το 1999, σε 140 το 2008! Ενώ, από το 2010, Κυμαίνεται μεταξύ 75 και 110 δολαρίων ανά βαρέλι.

Αυτά τα Αποτελέσματα Είναι, ως επί το πλείστον, οι ΔΥΣΜΕΝΕΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ των προσπαθειών για να Αντισταθμιστεί η Αδυναμία να δημιουργηθεί Πραγματικός Πλούτος, Εμφανίζοντας ΤΕΧΝΗΤΟ Πλούτο, μέσω της λογιστικής ΑΠΑΤΗΣ παραγώγων, με Ακάλυπτες θέσεις και Κατασκευή ενός Δικτύου Στοιχημάτων και Προβλέψεων, που έχουν, ΟΛΑ τα Σημάδια από μια ΠΑΓΙΔΑ.

Κατά την διάρκεια της Βιομηχανικής Εποχής, το νόμισμά μας έγινε, απλά, όλο και Πιο Αφηρημένο και Περίπλοκο.

Γι’αυτό και, όπως Περιγράφεται από έγκυρους Οικονομολόγους, τα χρήματα Δημιουργήθηκαν από ΔΑΝΕΙΣΜΟ.

Έτσι, η Αύξηση του Χρέους που Επιτρέπει την Ανάπτυξη του χρήματος, έπαιξε σημαντικό ρόλο στον τραπεζικό μας τομέα, και η λέξη «ανάπτυξη», έχει γίνει ΤΑΥΤΟΣΗΜΗ, με αυτή την ΑΠΑΤΗΛΗ Διαδικασία, στο τρέχον οικονομικό περιβάλλον μας.

 

 

του Κώστα Κουράγιου

Στην Ελλάδα οι κυρίαρχες τάξεις δεν επέτρεψαν να καταργηθεί ή τουλάχιστον να μαραθεί το κοτζαμπασικό σύστημα, που  εξακολουθεί να ισχύει μέχρι τώρα. Του άλλαξαν, απλά, την ονομασία, το βάφτισαν «πελατειακό κράτος» και μιλούν (μόνο) για «κρίση» του πολιτικού (κοτζαμπασικού) συστήματος, αποφεύγοντας να θίξουν τις δομές, την λειτουργία και κυρίως, την έκτασή του. Εκείνο που απλουστευτικά, το λένε «πελατειακό», στην πραγματικότητα είναι αυτό ακριβώς, που η Κοινωνιολογία το χαρακτηρίζει «ανολοκλήρωτο αστικό σύστημα» ή κατ’ εμέ, «ημιτελή (αρπακτικό) κεφαλαιοκρατισμό».

Εκεί βρίσκεται ακριβώς, το επίκεντρο του ζητήματος. Οι άλλες δυτικοευρωπαϊκές Χώρες, διαθέτουν ολοκληρωμένο καπιταλισμό (κεφαλαιοκρατία). Οι κανόνες του παιχνιδιού, είναι ήδη, από τον 18ο αιώνα καθορισμένοι για όλους, κεφαλαιοκράτες και εργατικό δυναμικό. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα, όλα είναι ρευστά και το λεγόμενο ελληνικό «κράτος», υπηρετεί παντοιοτρόπως, το παρασιτικό κεφάλαιο της αρπαχτής, με τις ευλογίες προέδρων, υπουργών, βουλευτών και αξιωματούχων, που «εκλέγονται» συνήθως, με κατ” επίφαση «δημοκρατικές» διαδικασίες. Ή και γιατί όχι, με κραυγαλέες νοθείες (περιπτώσεις Κονδύλη το 1935 και Κων. Καραμανλή του πρεσβύτερου το 1961. Επίσης, με δικτατορίες (Θ. Πάγκαλου το 1925, Ι. Μεταξά το 1936 και Συνταγματαρχών το 1967) και παράλληλα, με δοτές, επιβαλλόμενες έξωθεν, κυβερνήσεις, όπως του Κ. Καραμανλή  της λεγόμενης «μεταπολίτευσης» του Γκιζίκη, το 1974.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών των «νόθων» πολιτικών πραγματικοτήτων, μας οδήγησε στην σημερινή γονατισμένη χώρα, με τον ρημαγμένο Λαό.

Γι’ αυτό και εμείς ως ΕΔΗΚ, συστρατευόμαστε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως επιτέλους, με 2 αιώνες επιβράδυνση, αναπτυχθεί στην Ελλάδα το ίδιο σύστημα που ισχύει ΠΑΝΤΟΥ, εκτός από εδώ, τις σλαβικές χώρες, την Αφρική και την Ασία. Χρειάζεται υπομονή και επιμονή στον αγώνα, για να μείνει ζωντανή η ελπίδα και να πραγματοποιήσουμε το όραμά μας για γνήσια δημοκρατικό, δηλαδή αποτελεσματικό και δίκαιο Κράτος. Κι αυτό, σε συνθήκες σεβασμού των ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών.

Μόνο έτσι, θα προστατευθούν και θα ισχυροποιηθούν τα εθνικά και λαϊκά συμφέροντα, με μια Ελλάδα περήφανη, αξιοπρεπή και σύγχρονη.

© 2012 Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου Suffusion theme by Sayontan Sinha