Άρθρο του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατικής Νεολαίας (Ε.ΔΗ.Ν.) Μιλτιάδη Κλωνιζάκη, το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Εποχή» στις 6 Μαΐου 2012.

Η χώρα μοιάζει με ένα κατάξερο λιβάδι. Αν ανάψει μια μικρή φωτιά σε μια γωνίτσα, θα καεί ολόκληρη. Αυτή την σκοτεινή προφητεία ήρθε να επαληθεύσει και το πρόσφατο γεγονός με την ομηρία – που έληξε πριν συμβούν πολύ χειρότερα – εργαζομένων από έναν απολυμένο συνάδελφό τους στη Βιομηχανική Περιοχή της ακριτικής Κομοτηνής. Δυστυχώς, Δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Το πρόβλημα είναι γενικότερο. Εμπεριέχει ένα γενικότερο κλίμα σύγκρουσης που θα οδηγήσει τελικά σε κοινωνική έκρηξη με απρόβλεπτες συνέπειες.
Καθώς η διαρκώς διευρυνόμενη φτώχεια αγγίζει εξ ίσου Έλληνες και μετανάστες, η ατμόσφαιρα δηλητηριάζεται όλο και περισσότερο, όση ψυχραιμία και λογική κι αν επιδεικνύουν οι περισσότεροι.
Τα σημάδια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης βιώνονται ολοένα και πιο έντονα στη χώρα μας, τα τελευταία δύο χρόνια. Η αποδόμηση των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας αποτελεί πλέον πραγματικότητα. Ό,τι δεν κατάφεραν τα κόμματα του δικομματισμού τα τελευταία είκοσι δύο χρόνια συντελέσθηκε αυτά τα τελευταία δυο χρόνια. Οι πολιτικές του “δόγματος του σοκ” πέρασαν. Πρόφαση ήταν η σωτηρία της χώρας. Όμως οι αιτίες είναι πολύ βαθιές και μας γυρίζουν πολύ πίσω στον ιστορικό κοινωνικό χρόνο.
Η πτώση των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού και η άνοδος των δυνάμεων του κεφαλαίου διαμόρφωσαν μια νέα πραγματικότητα που χαρακτηρίστηκε σαν την αρχή μιας «νέας τάξης πραγμάτων». Στον ευρωπαϊκό χώρο και στην χώρα μας τα αποτελέσματα της αλλαγής των συσχετισμών τα βιώσαμε με την εισαγωγή νέων όρων στο εργασιακό-κοινωνικό μας λεξιλόγιο όπου η εργασία πήρε την μορφή της απασχόλησης και ο εργαζόμενος έδωσε την θέση του στον απασχολήσιμο.
Οι ευρωπαϊκές συνθήκες που προωθήθηκαν από την άρχουσα τάξη της Ευρώπης- την νέου τύπου “Ιερά Συμμαχία” – σε πλήρη αντίθεση με την θέληση των ευρωπαϊκών λαών δημιούργησαν νέα δεδομένα, τα αποτελέσματα των οποίων τα βιώνουμε στο σήμερα στην πιο άγρια μορφή τους.
Η Ελλάδα μια χώρα με φυσικό πλούτο, με πλούσιο εργατικό και επιστημονικό προσωπικό βρίσκεται ξαφνικά χρεωμένη με πάνω από 350 δισεκατομμύρια ευρώ, αδυνατεί να ξεπληρώσει τους τόκους αυτού του χρέους, να πληρώσει τις συντάξεις των εργαζομένων και τους μισθούς στο δημόσιο, να παράσχει φροντίδα και φάρμακα στους αρρώστους, εργασία στον εργατικό πληθυσμό και στους άνεργους, τροφή στους ανήμπορους.
Η χώρα μας αντιμετωπίζει ένα παρόμοιο δίλημμα με αυτό που αντιμετώπισε η Αργεντινή το 2001. Είτε κρατά την κυριαρχία της, ή παραδίδεται στην «Τρόικα» την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, και το ΔΝΤ που εργάζονται για τους τραπεζίτες και όχι για τους ανθρώπους.
Η Ελλάδα σήμερα πρέπει να κάνει αυτό που αποφάσισε η Αργεντινή να κάνει πριν από μια δεκαετία. Καλύτερα να υποφέρουμε τον πόνο και την δοκιμασία, ξεριζώνοντας το χάος που δημιούργησαν οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας σε συνεννόηση με τους διεθνείς τραπεζίτες και κρατώντας όποια Εθνική κυριαρχία εξακολουθούμε να έχουμε, παρά να αφήσουμε τους τραπεζίτες που εδρεύουν στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη ή την Φρανκφούρτη να καθορίζουν το μέλλον μας.
Το δήθεν σχέδιο διάσωσης είναι στα αλήθεια ένα όπλο με το οποίο η Ελλάδα χάνει την κυριαρχία επί της δημοσιονομικής της πολιτικής. Η Τρόικα, αποτελούμενη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Κομισιόν και το ΔΝΤ καταστρέφει τη δημοκρατία στη χώρα μας προκειμένου να κάνει πιο εύκολη τη διεξαγωγή ενός ανελέητου οικονομικού πολέμου αρχικά εναντίον της ελληνικής εργατικής τάξης αλλά τελικά και της ευρωπαϊκής παίζοντας ένα παιγνίδι που στρέφει τον ένα Ευρωπαίο εργαζόμενο ενάντια στον άλλο.
Η έλευση της κρίσης υπήρξε καθοριστική γιατί αποκάλυψε πλήρως αυτά που επί χρόνια συνειδητοποιούσαν οι πολίτες αυτής της χώρα, δηλαδή την πλήρη πολιτική και ιδεολογική σύγκλιση των δυνάμεων του δικομματισμού. Η σύγκλιση αυτή δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία αλλά συντελέσθηκε στον σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών. Ιδιαίτερα από το 2009 και μετά που πλέον η κρίση αποτελεί πραγματικότητα αυτές οι διεργασίες πήραν σάρκα και οστά με την προτροπή των ηγέτιδων δυνάμεων της Ευρώπης. Οι δοτές κυβερνήσεις στην Ελλάδα και την Ιταλία αποτελούν σημείο αναφοράς για το τι θα συμβεί στο μέλλον.
Η πολιτική κατάσταση θυμίζει κινούμενη άμμο και θα είναι για πολύ καιρό ρευστή, ίσως και αρκετά χρόνια. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο κατά την οποία κυοφορείται μια νέα πολιτική σκηνή, με άλλα πολιτικά μορφώματα και διαφορετικές δομές πολιτικής αντιπροσώπευσης.
Η κοινωνία την ίδια στιγμή συνειδητοποιεί ότι η αγανάκτηση δεν αρκεί και αναζητά την ηγεσία του, απαιτώντας από τα κόμματα και τα κινήματα που θεωρούν ότι υπάρχει και ένας διαφορετικός, εναλλακτικός  δρόμος, να αναλάβουν την ιστορική ευθύνη της συνεννόησης και του συντονισμού της δράσης  για να ανακτηθεί το χαμένο έδαφος και να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη κοινωνία που η σημερινή κρίση την καθιστά όχι μόνο εφικτή αλλά και αναγκαία.
Η ΕΔΗΚ μέσα από την πολιτική επιλογή της συνεννόησης και της συνεργασίας με τις άλλες προοδευτικές, αντι-μνημονιακές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις εξυπηρετεί αυτήν την ανάγκη, αφού λειτουργεί ως πολιτική οργάνωση που συνενώνει, συν-διαμορφώνει και συνθέτει το διαφορετικό όραμα που έχει ανάγκη η κοινωνία. Το διαφορετικό όραμα  που αντιστρατεύεται τις πολιτικές του ξεπουλήματος και καταλήστευσης του πλούτου της χώρας, της κοινωνικής ερήμωσης. Το διαφορετικό όραμα που υιοθετεί τα αιτήματα του Λαού, και προτείνει λύσεις που ανταποκρίνονται στις ανάγκες τού σήμερα και ανοίγουν την προοπτική μιας κοινωνίας που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες της πλειοψηφίας και όχι τα συμφέροντα μιας συγκεκριμένης μειοψηφίας.