Ιδεολογική Διακήρυξη Τρίτου Συνεδρίου

 

Οι άνθρωποι στο Κέντρο

Mια ιστορία με μέλλον…

 

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

Μην αφήνετε τον εαυτό σας να παρασύρεται από τα δόγματα, τις στολές, τις δοξασίες, μην αφήνετε τον εαυτό σας να εξαπατάται από αυτόν που σας κυβερνά, από αυτόν που σας υπόσχεται, από αυτόν που σας φοβίζει, από αυτόν που θέλει να αντικαταστήσει έναν αφέντη μ” έναν καινούργιο αφέντη, μην είστε κοπάδι, για το Θεό, μην καλύπτεστε πίσω από τα φταιξίματα των άλλων, να αγωνίζεστε, να σκέφτεστε με το μυαλό σας, να θυμάστε ότι ο καθένας είναι κάποιος, ένα πολύτιμο, υπεύθυνο άτομο, δημιουργός του εαυτού του, να το υπερασπίζεστε το εγώ σας, πυρήνα κάθε ελευθερίας, η ελευθερία είναι καθήκον, περισσότερο από δικαίωμα είναι καθήκον.

Ξέρεις κανέναν τρόπο να κάνει κανείς πολιτική χωρίς να μπει στην πολιτική των πολιτικών; Εγώ θέλω να κάνω πολιτική. Η πολιτική για εμένα είναι ένα καθήκον, είναι ένα μέσο για αγώνα. Σε τί ωφελεί να αγωνίζεσαι για την ελευθερία αν όταν υπάρχει λίγη ελευθερία δεν τη χρησιμοποιήσεις για να κάνεις πολιτική; Επιχείρησα να σκοτώσω έναν άνθρωπο για να μπορούμε να κάνουμε πολιτική, έσπειρα πόνο για να μπορούμε να κάνουμε πολιτική, πήγα στη φυλακή και στην εξορία για να μπορούμε να κάνουμε πολιτική: θα έπρεπε ίσως τώρα να αποτραβηχτώ στην ιδιωτική μου ζωή; .

Η επανάσταση δεν υπαγορεύεται. Υπάρχει μία και μόνο δυνατή επανάσταση κι είναι εκείνη που κάνουμε μόνοι μας, εκείνη που ωριμάζει στο κάθε άτομο, που αναπτύσσεται μέσα του αργά, με υπομονή, με ανυποταξία! Η επανάσταση είναι υπομονή, είναι ανυποταξία, δεν είναι βιασύνη, δεν είναι χάος, δεν είναι αυτό που σας διηγούνται οι δημαγωγοί με τη μαγική ράβδο. Μη δίνετε προσοχή σε όποιον σας υπόσχεται θαύματα, μη δίνετε προσοχή σε όποιον αναλαμβάνει να αλλάζει τα πράγματα ώσπου να πεις τρία σαν μάγος. Οι μάγοι δεν υπάρχουν. Τα θαύματα δεν υπάρχουν. Οι αρχηγοί σας κοροϊδεύουν, ηλίθιοι, που είστε συνηθισμένοι να σας σέρνουν όλοι από τη μύτη, να υποκύπτετε. Αυτή η επίφαση της δημοκρατίας μπορεί να σβήσει με ένα φύσημα αν ακολουθήσετε τις φλυαρίες των ψευτοεπαναστατών! Ας την κρατήσουμε σφιχτά τη λίγη αυτή ελευθερία που μας χαρίστηκε με το αίμα της Κύπρου. Χαρισμένη, ναι, και η χαρισμένη ελευθερία δίνει πάντοτε πικρούς καρπούς.

Αλέκος Παναγούλης

ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ

Η Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου, είναι μία Ένωση Ριζοσπαστών Δημοκρατών στο Κέντρο. Αποτελείται από πολίτες τους οποίους ενώνει η βούληση να εκτελέσουν αποτελεσματικά το καθήκον της συμμετοχής στα κοινά και η επιθυμία να αγωνιστούν για να αλλάξουν τις κοινωνικές δομές και να τις καταστήσουν αντάξιες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στα πλαίσια της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η ΕΔΗΚ είναι ένα θεσμικό εργαλείο στα χέρια των πολιτών που θέλουν να προασπίσουν και να διευρύνουν το δημοκρατικό πολίτευμα με βάση το τρίπτυχο Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφοσύνη. Είναι ο πολιτικός φορέας του ανένδοτου αγώνα για την εξελικτική κοινωνική αλλαγή και εκφράζει τους πατριώτες στους οποίους επαφίεται η τήρηση των συνταγματικών επιταγών.

Η ΕΔΗΚ είναι ριζοσπαστική και προοδευτική. Ριζοσπαστική γιατί αναζητά και προασπίζει την αλήθεια στην πολιτική, χωρίς να διστάζει να διατυπώσει οποιαδήποτε ρηξικέλευθη θέση, εάν αυτή υπαγορεύεται από τη μία και μόνη αναντίρρητη αλήθεια. Προοδευτική γιατί τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η κοινωνία δεν έχει φτάσει στο επιθυμητό σημείο σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, που αποτέλεσε το σκοπό του αγώνα της παράταξης που η ΕΔΗΚ εκπροσωπεί. Επειδή η κατάσταση αυτή δε μπορεί να συντηρείται, η πρόοδος είναι μονόδρομος.

Η ΕΔΗΚ είναι το Κέντρο. Η ριζοσπαστική προοδευτική δύναμη που συμμερίζεται τη μεσότητα και τη σχετικότητα των πραγμάτων, αντιτιθέμενη σε ακρότητες, φανατισμούς και δογματισμούς.

Η ΕΔΗΚ υπήρξε η επιλογή του Αλέκου Παναγούλη για την υπεράσπιση των παραπάνω αρχών μέσω της πολιτικής δράσης. Ο Αλέκος Παναγούλης είναι η επιλογή της ΕΔΗΚ ως σύμβολο σκεπτόμενου και δρώντος πολίτη.

Η ΕΔΗΚ υπάρχει για να διευκολύνει τον αγώνα για την κατάκτηση του ανθρώπινου δικαιώματος στην ευτυχία. Δηλαδή για κάνει τον κόσμο καλύτερο.

Η ΕΔΗΚ δεν είναι τίποτα…Ο αγώνας είναι τα πάντα…

ΟΡΟΘΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ Ε.ΔΗ.Κ.

Το σήμερα βρίσκει την Ελλάδα μέσα στη δίνη μιας κρίσης. Μιας κρίσης η οποία εκδηλώνεται ως οικονομική, στην πραγματικότητα όμως, δεν είναι τίποτε άλλο από τα αποτελέσματα της παθογένειας της μεταπολίτευσης – μια παθογένεια που η Ε.ΔΗ.Κ. καταγγέλει, με συνέπεια, από την ίδρυσή της. Για μας, η παρούσα κρίση, είναι πρωτίστως πολιτική.

Για να αναζητήσουμε τα βαθύτερα αίτιά της, θα πρέπει να πάμε πολύ πιο πίσω από τη μεταπολίτευση, στην ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Το ελληνικό κράτος, ως τραγική ειρωνεία, δεν ιδρύθηκε από τους επαναστατημένους έλληνες, μια και η Ελληνική Επανάσταση ηττήθηκε. Δημιουργήθηκε ως συνέπεια της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου, από τις μεγάλες δυνάμεις, και είχε ως αρχιτέκτονες τους βαυαρούς αντιβασιλείς. Οι συνέπειες αυτού του μακρινού ιστορικού γεγονότος μας ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα και είναι οι εξής:
Οι Έλληνες θεωρούν το κράτος ως κάτι ξένο. Αδυνατούν να το δουν ως έναν οργανισμό ο οποίος βασίζεται σε αυτούς και υπάρχει προς όφελός τους. Κατά συμμετρία, και το κράτος αντιμετωπίζει διαχρονικά τον πολίτη με καχυποψία, ακόμα κι εχθρικά. Εκεί έχει τις ρίζες της κι η αντίληψη του κράτους ως λάφυρο.
Είναι η απαρχή ενός εθνικού συμπλέγματος,  σύμφωνα με το οποίο δεν μπορούμε να καταφέρουμε μόνοι μας να σταθούμε στα πόδια μας κι έχουμε ανάγκη τους ξένους. Κι αν στους πολίτες, αυτό εκδηλώνεται ως μοιρολατρία, στις πολιτικές δυνάμεις του τόπου έχουν εκφραστεί ως διαχρονική υποτέλεια στις επιταγές των ξένων. Απουσιάζει η ιδέα της αμοιβαίας ωφέλειας από τη διεθνή ή ευρωπαϊκή συνεργασία .
Τέλος, εξηγεί, ιστορικά, την απουσία ενός εθνικού οράματος, πέραν αυτού της εθνικής ολοκλήρωσης, το οποίο όμως ανήκει πια στο παρελθόν: και τώρα που το έθνος είναι ολόκληρο, τι;

Ευτυχώς όμως, η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Διότι, παρά την επικράτηση του, το δόγμα της υποτέλειας δεν μπόρεσε ποτέ του να εξαφανίσει το αντίπαλο ρεύμα, αυτό που ξεκινάει από τον Νεοελληνικό Διαφωτισμό. Πράγματι, οι Έλληνες Διαφωτιστές ήταν οι πρώτοι που οραματίστηκαν μια νέα Ελλάδα ως προέκταση και δικαίωση της αρχαίας.

Μία ήταν η παράταξη η οποία οδήγησε την Ελλάδα με το όραμα, αυτή που παρήγαγε πολιτικούς με Ήθος. Η Κεντρώα παράταξη. Με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος πέτυχε την εθνική ολοκλήρωση. Τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου, τον πατέρα της Αβασίλευτης Δημοκρατίας.  Τον κινηματία του 1909 Νικόλαο Πλαστήρα, που όταν πέθανε, μόνη του περιουσία ήταν ένα ράντζο κι ένα ζευγάρι παπούτσια. Τον Γεώργιο Καφαντάρη που έδωσε αγώνα για να αποφευχθεί ο εμφύλιος. Τον Γεώργιο Μαύρο, ο οποίος προτιμούσε να δώσει αγώνες στο εξωτερικό για την Κύπρο, αντί να κάνει προεκλογική εκστρατεία.  Με τον Ιωάννη Ζίγδη, που αντιστάθηκε στη Χούντα, που ήταν ο πρώτος που είχε το όραμα μιας Ελλάδας βιομηχανικής χώρας, όταν οι ξένοι την ήθελαν λαχανόκηπο, που έφυγε απο την πολιτική φτωχότερος από ότι μπήκε. Με τον αγώνα του Αλέκου Παναγούλη και του Κώστα Γεωργάκη για τη Δημοκρατία, όχι μόνο πριν αλλά και μετά τη μεταπολίτευση. Και τους αμέτρητους, ανώνυμους κεντρώους που αγωνίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια σε κάθε αγώνα που ζητούσε πραγματική ανεξαρτησία και δημοκρατία. Στην κατοχή, ιδρύοντας την ΕΚΚΑ του Καρτάλη και του ηρωικού Συνταγματάρχη Ψαρρού, αλλά συμμετέχοντας πέρα από κομματικούς φραγμούς στο ΕΑΜ και στον ΕΔΕΣ. Αργότερα με τους αγώνες της γενιάς του 1-1-4, και τον αντιδικτατορικό αγώνα.

Πρόθυμα λοιπόν εμείς σήμερα, αποδεχόμαστε τη σκυτάλη των αγώνων από τους παλιότερους και διακηρύσσουμε πως είμαστε εδώ γιατί πιστεύουμε στο όραμα που είναι ακόμα ζωντανό και το χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ. Το όραμα μιας Ελλάδας που δε θα τρώει τα παιδιά της, αλλά θα τα βοηθά να βγάλουν τον καλύτερό τους εαυτό. Μιας Ελλάδας, όχι ουραγού, αλλά πρωτοπόρας, υπερήφανης, αυτόφωτης φτιαγμένης από τους πολίτες της για τους πολίτες της, φάρο Δημοκρατίας και Πολιτισμού .

Πάνω από όλα, Δημοκρατία. Πιστοί στο πνεύμα του Αλέκου Παναγούλη, δε θεωρούμε τη Δημοκρατία ούτε ως κάτι που παγιώνεται ως κεκτημένο, αλλά, αντίθετα, ως μια συνεχή διεκδίκηση κατά την οποία οι πολίτες θα συμμετέχουν ολοένα και πιο ενεργά στις αποφάσεις που τους αφορούν. Οποιοδήποτε κι αν είναι το πρόβλημα στο πολιτικό σύστημα, η λύση δεν μπορεί να δοθεί παρά με ακόμα περισσότερη δημοκρατία. Προϋπόθεση της Δημοκρατίας όμως είναι οι συμμέτοχοι πολίτες, με ήθος και πολιτική αγωγή, σε αντιδιαστολή με τους ιδιοτελή συμπαίκτηες και συνδαιτημόνες των επαγγελματιών πολιτικών του ρουσφετιού και της λαμογιάς. Το ζητούμενο παραμένει ο Συλλογικός Έλληνας που αποδέχεται και εφαρμόζει κοινωνικούς και δημοκρατικούς κανόνες, που δεν είναι πρόβατο, αλλά πάντα έτοιμος για θεσμική εξέγερση όταν διαρραγεί το κοινωνικό και συνταγματικό συμβόλαιο.

Διεκδικούμε την άμεση διεύρυνση της δημοκρατίας με ριζοσπαστικές αλλαγές. Δημοκρατία με κάθε τρόπο: δεν αρκούν τα δημοψηφίσματα. Χρειάζονται νομοσχέδια με λαϊκή πρωτοβουλία. Το Κοινοβούλιο να γίνει πραγματικός ναός της Δημοκρατίας όπου θα εκπροσωπούνται και οσμώνονται η κοινωνία των πολιτών – μέσω των κληρωτών – οι εκλεγμένοι Υπηρέτες του Λαού – εκλεγμένοι για να εργαστούν και να υλοποιήσουν την λαϊκή βούληση, με αυστηρό όριο θητειών – και οι επαγγελματικές ενώσεις. Όλα τα όργανα λειτουργίας του κράτους να μπολιαστούν με κληρωτούς. Στόχος είναι ο κυρίαρχος λαός να παίρνει εκείνες τις νομοθετικές και εκτελεστικές αποφάσεις που τον αφορούν αυτόνομα και χωρίς διάμεσους. Δημιουργία μηχανισμών λογοδοσίας. Κυρίως, να εδραιωθεί, με πράξεις, η συνείδηση πως οι δημόσιοι λειτουργοί, είτε υπάλληλοι είτε αιρετοί άρχοντες, είναι υπάλληλοι του λαού.

Ο καπιταλισμός είναι ασύμβατος με τη δημοκρατία, αφού δημιουργεί ανισότητες. Κι όπως αποδεικνύεται πλέον από την επιστήμη, τα κοινωνικά προβλήματα οξύνονται όσο αυξάνονται οι οικονομικές ανισότητες μεταξύ των πολιτών.  Γι’ αυτό, απαιτούμε μια κοινωνία όπου δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές εισοδήματος και θα είναι η κοινωνία του 100% και σε καμία περίπτωση δεν θα υπάρχουν ομάδες ή μονάδες που θα έχουν μεγαλύτερη δύναμη από άλλες. Οι παραγωγικές τάξεις θα συνεργάζονται αρμονικά για την μεγιστοποίηση των οφελών από την κοινωνία και την σωστή κατανομή τους.

Για να καταστήσουμε εφικτό αυτό που τον παρόν παγκόσμιο οικονομικό καθεστώς μοιάζει να καθιστά ανέφικτο, υποστηρίζουμε την άνοδο της ποιότητας της δημοκρατίας των αναδυόμενων δυνάμεων (Ινδία, Βραζιλία κλπ.) και εγκαθίδρυση αληθούς δημοκρατίας στην Κίνα. Η κατακόρυφη αύξηση δημοκρατικά σκεπτόμενο μυαλών μπορεί να αλλάξει τον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων. Η «κοινωνία του 100%» μπορεί να υπάρξει μόνο ως νέο κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ όσων συναποτελούν τον παγκόσμιο ατομικό και συλλογικό πολίτη. Πρόκειται για ένα σχέδιο «παναγουλικής παγκοσμιοποίησης» με όρους ατομικής ελευθερίας ή «παγκόσμιας σουηδοποίησης» με οικονομικο-κοινωνικούς όρους. Με άλλα λόγια, η εξελικτική διαδικασία αλλαγής που πρεσβεύει ο δημοκρατικός σοσιαλισμός παραμένει επίκαιρη.

Ο παγκόσμιος ατομικός & συλλογικός πολίτης θα αποτελέσει την τελική κατίσχυση της πολιτικής επί της οικονομίας, υποβαθμίζοντας δραστικά την αρνησιανθρωπία του καπιταλισμού, χωρίς να καταργεί την αναπτυξιακή διάσταση στοιχείων ελεύθερης αγοράς.

Για τους ίδιους λόγους, δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να θεωρήσουμε ότι θα υπάρξει κοινωνία όπου οι πολίτες δεν θα έχουν κοινή αφετηρία στο στίβο της ζωής από το ίδιο επίπεδο, ανεξαρτήτου του προφίλ της οικογενείας τους, του γεωγραφικού περιβάλλοντος στο οποίο μεγαλώσανε και του εισοδήματος τους. Η λέξη ισότητα λαμβάνει την ουσιαστική της διάσταση ειδικά σε υπηρεσίες οι οποίες προβλέπονται από το Σύνταγμα και αποτελούν το ελάχιστο για μια Αξιοπρεπή ζωή. (Παιδεία, Υγεία, Στέγαση).

Άρα σκεπτόμαστε από σήμερα το «Παγκόσμιο Σύνταγμα», χωρίς να παραμερίζουμε την ανάγκη για κάτι αντίστοιχο σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου σε επίπεδο προηγμένης πολιτικής αγωγής υπάρχουν αρκετά καλές προϋποθέσεις.

Πιστεύουμε στην ελευθερία. Δε χαρίζουμε τον πολιτικό φιλελευθερισμό στη Δεξιά, η οποία έχει περιορίσει την έννοια της ελευθερίας στην ελευθερία των αγορών. Εμείς προτάσσουμε την ελευθερία του ατόμου, αλλά όχι του ατομιστή, ενθυμούμενοι ότι, κατά Παναγούλη, «η ελευθερία είναι καθήκον».  Στεκόμαστε στη χρυσή τομή μεταξύ ατομισμού και κρατισμού, έχοντας ως ιδανικό τη διαλεκτική σχέση μεταξύ του ενεργού συλλογικού πολίτη και της ευνομούμενης πολιτείας.

Θεωρούμε άλλωστε το δημοκρατικό σοσιαλισμό εγγύηση της ελευθερίας. Ο πεινασμένος, ο άρρωστος, ο αδύναμος δεν μπορούν να είναι ελεύθεροι. Η άνευ μέτρου συσσώρευση πλούτου, είναι αντικοινωνική συμπεριφορά. Η απάντηση είναι το κοινωνικό κράτος και η αναδιανομή του πλούτου οι οποίοι εγγυώνται την ελευθερία των ανθρώπων. Επιπλέον, ο δημοκρατικός σοσιαλισμός είναι συνεπής με τη διαχρονική ελληνική παράδοση του κοινοτισμού η οποία επιθυμεί την αναδιανομή του πλούτου, μιας και θεωρεί πως οι πλούσιοι πολίτες έχουν υποχρέωση να συμβάλλουν στην κοινότητα, πληρώνοντας ένα κοινωφελές έργο. Άλλωστε, η αξία ενός ανθρώπου, δε μετριέται με το χρήμα, αλλά με την προσφορά του στην κοινότητα.

Στηρίζουμε την Παναειφορία. Η σημερινή οικονομία ενδιαφέρεται μόνο για το ερώτημα «πόσα λεφτά βγάλαμε» αδιαφορώντας για το κόστος στους ανθρώπους και τον πλανήτη. Η οικονομία του μέλλοντος πρέπει να προσπαθεί να μεγιστοποιήσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων, ελαχιστοποιώντας τον αντίκτυπο στη Φύση. Αυτή είναι η ζητούμενη οικονομία.

Τέλος, ως κεντρώοι, πιστεύουμε στο μέτρο. Στη ρίζα της σκέψης μας, υπάρχει η έννοια της Μεσότητας του Αριστοτέλη, η αποφυγή δηλαδή τόσο της υπερβολής όσο και της έλλειψης.

Έτσι, οραματιζόμαστε μια Ελλάδα πλήρως αποκεντρωμένη, διοικητικά και οικονομικά, όπου το κράτος παρέχει υποδομές και ευκαιρίες για ισότιμη ανάπτυξη στην τοπική οικονομία, στους τοπικούς αντιπροσώπους έχοντας πάντα ως πρότυπο την παροχή ίσων ευκαιριών, δίνοντας συνεχώς εργαλεία ανάπτυξης, απελευθερώνοντας την επιχειρηματικότητα και ενισχύοντας τοπικές βιοτεχνικές και συνεταιριστικές πρωτοβουλίες.

Πιστεύουμε σε ένα περιβάλλον που επενδύει αποφασιστικά στη συσσώρευση και αξιοποίηση της γνώσης, στη δημιουργία σύγχρονης τεχνολογίας, που επιβραβεύει και ενισχύει την καινοτομία και αναπτύσσει τα ταλέντα που υπάρχουν μέσα στα όρια του.

Κανένα όμως όραμα για την Ελλάδα δε θα είναι πλήρες, αν δε συμπεριλαμβάνει αυτά τα οποία έκαναν την χώρα μας γνωστή σε όλον τον κόσμο: την Επιστήμη και τον Πολιτισμό. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο πως, κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες, η χώρα μας έχει γεννήσει λαμπρούς επιστήμονες και κορυφαίους καλλιτέχνες. Θέλουμε να στρώσουμε το γόνιμο έδαφος που θα επιτρέψει στους ανθρώπους αυτούς, να μην πάρουν το δρόμο της ξενιτιάς, αλλά να μπορέσουν να δημιουργήσουν στον τόπο τους. Να ξαναδώσουμε και πάλι στην ονομασία «Ελλάδα», ένα περιεχόμενο αντάξιο της συγκίνησης που προκαλούσε στον υπόλοιπο Κόσμο. Άλλωστε, ποιο όραμα μπορεί να είναι ευγενέστερο από το να ξανακάνουμε τη χώρα μας να προσφέρει στον υπόλοιπο κόσμο το Ευ Ζην;

Επιδίωξή μας είναι η ενσάρκωση από την Ελλάδα ενός ρόλου που ιστορικά της προσήκει και δεν είναι άλλος από την «Ελλάδα- (χρηστό & χρήσιμο) πολίτη», δηλαδή μία χώρα που θα λειτουργεί διεθνώς παραδειγματικά όπως ένας συνετός και υπεύθυνος, συμμέτοχος ενεργός πολίτης, ψυχή μίας Ενωμένης Ευρώπης, χρηστής και χρήσιμης στην υπόλοιπη ανθρωπότητα. Η «Ελλάδα-πολίτης» δεν θα έχει ανάγκη από τον οικονομικό πλούτο για να παίξει επάξια τον ιστορικό της ρόλο, παρά μόνο τον ηθικό πλούτο. Αυτό είναι ένα όραμα που απαιτεί την ενεργοποίηση της διπλής (ατομικής & συλλογικής) υπόστασης του σύγχρονου Έλληνα.

Προκρίνουμε την παιδεία, αντί της εκπαίδευσης. Στόχος μας είναι μια κρατική δομή που επιτρέπει την ελεύθερη και απεριόριστη ανάπτυξη της προσωπικότητας όλων των πολιτών της, που εξασφαλίζει την μεγιστοποίηση του ελεύθερου χρόνου και τις υλικές προϋποθέσεις για την εκμετάλλευση του, την ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής (γειτονιά, δήμος, περιφέρεια, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο) και την εξασφάλιση όλου του φάσματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του για όλες τις ομάδες πολιτών. Όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι η διδασκαλία της Αγωγής του Πολίτη θα είναι πρωτεύον μάθημα, που θα παρέχεται όχι μόνο από τα αρμόδια ιδρύματα παιδείας, αλλά από τη θεσμική, κοινωνική, οικογενειακή και προσωπική καθημερινότητα.

Παρά το συγκυριακά αυξημένο αντιευρωπαϊκό κλίμα, εμείς δεν απαρνιόμαστε τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό μας. Κι ενώ θεωρείται ξεπερασμένο να μιλά κανείς σήμερα για εθνική ανεξαρτησία, εμείς πιστεύουμε πως ειλικρινείς – και, άρα, ισχυρές – ομοσπονδίες μπορούν να γίνουν μόνο από ισότιμα κράτη. Κι η Ελλάδα πρέπει πρώτα να στηθεί μόνη της στα πόδια της ώστε να μπορεί να μετέχει ισότιμα σε μια Ευρώπη η οποία δε θα έχει οικοδομηθεί ελέω κοινών οικονομικών συμφερόντων, αλλά πάνω στα θεμέλια της Δημοκρατίας. Η διαδικασία της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης έχει αφήσει άλυτο για πολλά χρόνια το ζήτημα του δημοκρατικού ελλείμματος, με αποτέλεσμα δείγματα δυναστικής συμπεριφοράς από τον οικονομικά ισχυρότερο . Το Ευρωπαϊκό Όραμα δεν νοείται χωρίς τη Δημοκρατία ως κορυφαίο πρόταγμα.

Μόνο με τις προϋποθέσεις της εθνικής αυτοτέλειας και της δημοκρατίας θα δεχθούμε η Ελλάδα, όχι να παραχωρήσει την εθνική της κυριαρχία, αλλά οι πολίτες της να συμμετέχουν ισότιμα με τους υπόλοιπους ευρωπαίους πολίτες στην κυριαρχία μιας δημοκρατικής Ευρώπης.  «Μόνο μια ελεύθερη ομοσπονδία αυτόνομων κρατών, που θα απαρνηθούν την επιβολή ισχύος και θα υπόκεινται στους κανόνες του δικαίου, θα πραγματοποιήσει την ενότητα της ανθρωπότητας» (Ζαν Ζωρές).

Στο παγκόσμιο στερέωμα διεκδικούμε την επιβολή μιας μετα-σύγχρονης “pax democratica” σε ένα πολυπολικό σύστημα με ισχυρούς μηχανισμούς αποτροπής, διεθνούς δικαιοσύνης και παγκόσμιας ασφάλειας. Η χώρα μας αποκτά πρωταγωνιστικό ρόλο με παγκόσμιες πρωτοβουλίες για μείωση εξοπλισμών, ελέγχου εμπορίων των όπλων, εμβάθυνση των δημοκρατικών θεσμών μέσα στο εσωτερικό των κρατών. Οι έννοιες δημοκρατία, αφοπλισμός, διεθνής δικαιοσύνη, διεθνής δίκαιη ανάπτυξη, αξιοπρέπεια μπαίνουν στον πυρήνα των ζητουμένων για την ελληνική εξωτερική πολιτική.

«Ναι, έχουμε κι εμείς τη λατρεία του παρελθόντος. Η καρδιά κάθε περασμένης γενιάς, πήρε φωτιά κι άστραψε, κι αυτό όχι εις μάτην. Εμείς όμως που προχωράμε, που αγωνιζόμαστε για νέα ιδανικά, εμείς είμαστε οι πραγματικοί κληρονόμοι της καρδιάς των παλιών. Διότι εμείς από αυτούς, πήραμε τη φωτιά, όταν οι άλλοι, αρκούνται στη στάχτη» (Ζαν Ζωρές).

Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου
3ο Συνέδριο
10-11 Μαρτίου 2012

© 2012 Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου Suffusion theme by Sayontan Sinha