Δήλωση του Προέδρου της Ε.ΔΗ.Κ. Σταύρου Καράμπελα για την σημερινή επέτειο:
To μόνον που είναι βέβαιο, είναι ότι την 24 Ιουλίου 1974 έπαυσε ο αυταρχικός χαρακτήρας του καθεστώτος, δηλαδή σταμάτησαν οι διώξεις για τα πολιτικά φρονήματα.
Εκείνο που είναι ακόμα ζητούμενο είναι η κατάκτηση των Ιδανικών της Γαλλικής Επανάστασης και της Δημοκρατίας…
Σχόλιο του Προέδρου της Ε.ΔΗ.Κ. Σταύρου Καράμπελα για τις εμφυλιοπολεμικές αναφορές:
«Στην Νότια Αφρική, μετά την κατάρρευση του Απαρτχάιντ και με το ειδικό βάρος του Προέδρου Νέλσον Μαντέλα, έγιναν οι Επιτροπές Αλήθειας και Συμφιλίωσης που βοήθησαν την ενοποίηση και την επούλωση των πληγών.
Όχι μόνο εξαιτίας των ηλιθιοτήτων που ακούγονται τον τελευταίο καιρό, ένθεν κακείθεν, αλλά και απ” όσες ιστορίες ακούω ακόμα από τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου και τους απογόνους τους, υποστηρίζω ΕΝΤΟΝΑ ότι θα έπρεπε να υιοθετήσουμε και εμείς αυτήν την ιδέα.
Μόνον έτσι θα αναζητήσουμε την αλήθεια, θα επουλώσουμε τις πληγές και θα πάμε όλοι μαζί μπροστά.
Όσοι ξυπνούν τις άσχημες μνήμες των γεγονότων της περιόδου 1940-1949, για πολιτικό όφελος, είναι είτε ηλίθιοι είτε επικίνδυνοι για την Δημοκρατία…»
Ενιαίος φορέας με αυτοδύναμες πολιτικές δυνάμεις
Αθήνα, 7.7.2013
Με ιδιαίτερη ανησυχία το Εθνικό Συμβούλιο της Ε.ΔΗ.Κ. διαπιστώνει την πίεση που ασκείται από την προεδρική πλειοψηφία του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας, για την αλλοίωση της μορφής του σχήματος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Είναι προφανές ότι δεν τίθεται ούτε καν σαν ερώτημα η διάλυση της Ε.ΔΗ.Κ., του ιστορικού κόμματος του Κέντρου, που φέρει την σφραγίδα της αποστολικής διαδοχής της Ένωσης Κέντρου.
Είναι απορίας άξιο γιατί να επιθυμεί κανείς την καταστροφή ενός σχήματος που από μικρά ποσοστά εκτινάχθηκε στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και μάλιστα να επιδιώκει την αντικατάστασή του από ένα προεδροκεντρικό ενιαίο κόμμα, τα θλιβερά αποτελέσματα των οποίων ζήσαμε τις περασμένες δεκαετίες.
Η Ε.ΔΗ.Κ. συμμετέχει εδώ και ένα χρόνο στο πρωτοποριακό για τα παγκόσμια δεδομένα, εγχείρημα ενότητας και κοινής δράσης της Αριστερής και Δημοκρατικής παράταξης και επιθυμεί να συνεχίσει αυτήν την προσπάθεια μέχρι την ανάληψη της εξουσίας και την εφαρμογή των όσων από κοινού μας δεσμεύουν έναντι του λαού.
Είμαστε σαφέστατα υπέρ της λογικής τής επικράτησης της Άμεσης Δημοκρατίας στον ενιαίο φορέα, που επιθυμούμε να προκύψει από το προσεχές Συνέδριο, και γι” αυτό προτείναμε σειρά μέτρων που θα την διασφαλίσουν (κληρωτοί, ορισμένη θητεία Βουλευτών και κομματικών οργάνων, ορισμένη θητεία επαγγελματικών στελεχών, ασυμβίβαστο Βουλευτών – Υπουργών, κομματικών οργάνων – επαγγελματικών στελεχών κ.ά).
Ζήσαμε όλο αυτό το χρονικό διάστημα διαδικασίες ξένες προς την νοοτροπία μας και δεν δεχθήκαμε να προσχωρήσουμε σε μηχανισμούς που θα διασφάλιζαν καλλίτερη παρουσία των εκπροσώπων μας. Θεωρούμε ότι ακριβώς η λογική “ένα μέλος μία ψήφος” διασφαλίζεται με την παρουσία των διακριτών πολιτικών δυνάμεων που με σύστημα Απλής Αναλογικής σε πανελλαδικό επίπεδο, θα εκφράζουν την ακριβή καταγραφή και εκπροσώπηση των δυνάμεων της Συμμαχίας. Αντιτιθέμεθα όμως σε συνθήκες πλειοψηφικών διαδικασιών σε κατακερματισμένες οργανώσεις, που η σχετική πλειοψηφία εξαφανίζει τις μικρότερες ομάδες, κάτι που αποδείχθηκε περίτρανα με την πρόσφατη εκλογή ΚΑΙ των 65 γραμματέων των περιφερειακών οργανώσεων από μέλη του Συνασπισμού.
Η Ε.ΔΗ.Κ θεωρεί ότι σε ένα συμμαχικό σχήμα όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, κανείς δεν δικαιούται να αποφασίζει για τον άλλο και να παραγνωρίζει τις αποφάσεις που ήταν κοινές από την αρχή, κάτι τέτοιο αν επιχειρηθεί έχει τα χαρακτηριστικά της πολιτικής ανεντιμότητας.
Δεν έχει καμία λογική να θέσουμε σε μια διαδικασία ενοποίησης το ιστορικό ρεύμα του Κέντρου με αυτό της Αριστεράς και μάλιστα να κρίνουμε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον με όρους πλειοψηφίας και σιωπής της μειοψηφίας. Έχει νόημα να μιλούμε μόνο για τη συνεργασία αυτών των ρευμάτων εντός ορισμένων πλαισίων και στη βάση των ειδικών αναγκών που η χώρα μας αντιμετωπίζει.
Τέλος, η Ε.ΔΗ.Κ. αισθάνεται αυξημένη την αίσθηση της ευθύνης απέναντι στους ψηφοφόρους του συμμαχικού σχήματος και θα λειτουργήσει ως δύναμη ελέγχου και για όσο καιρό θα έχει τα μέσα και την ελευθερία να το πράττει.
Ευχόμαστε και θα αγωνιστούμε τα όσα κοινά μας οδήγησαν στις επιτυχίες του 2012, να μας οδηγήσουν στην τελική Νίκη για το συμφέρον του Ελληνικού λαού και της Δημοκρατίας.
Του Σταύρου Καράμπελα*
Μια φορά και έναν καιρό σε μια χώρα υπήρχαν δύο μεγάλες στάνες, που συγκέντρωναν το σύνολο σχεδόν των προβάτων της χώρας. Υπήρχαν βέβαια και αρκετά ελεύθερα κατσίκια, σε μικρές ομάδες. Οι στάνες ήταν έντονα ανταγωνιστικές μεταξύ τους, αλλά αυτό ήταν εικονικό, στην ουσία οι διαφορές ήταν ελάχιστες και ο ανταγωνισμός τιμών αποτέλεσμα του μεταξύ τους κρυφού καρτέλ.
Περίπου 2.000 οικογένειες ελέγχαν όλες τις απαραίτητες υπηρεσίες και οι επίζηλες θέσεις των επιστατών πήγαιναν από πατέρα σε γιο και θυγατέρα. Τεράστια ποσά επιδοτήσεων αντί να πάνε σε βελτίωση των συνθηκών των προβάτων, κτηνιατρικής περίθαλψης, τροφής και στέγης, γινόντουσαν κλιματιστικά για τα σπίτια των τσοπάνηδων, αγροτικά και νέες γκλίτσες για τον σωφρονισμό των προβάτων. Υπήρχαν βέβαια και τα “Νέα της Στάνης” για την ενημέρωση των προβάτων, ο ιδιοκτήτης των οποίων αναλάμβανε αξιοκρατικά και όλα τα σημαντικά έργα της στάνης.
Επειδή όμως οι 2.000 οικογένειες δεν ήταν και τα πρώτα μυαλά και αν ήταν κοιτούσαν την τσέπη τους και όχι το καλό της στάνης, είχε σαν αποτέλεσμα αντί για καλό γάλα και τυριά να μπαίνει μέσα η στάνη και τα έργα να μην αποδίδουν.
Έφτασε τότε κάποια στιγμή που κόπηκε η χρηματοδότηση και οι δανειστές απαίτησαν να γίνουν τα πράγματα κατά πως νόμιζαν εκείνοι καλλίτερα. Τότε ω του θαύματος στις εκλογές των προβάτων η συντριπτική πλειοψηφία επαναστάτησε και ψήφισε μια συμμαχία από αγριοκάτσικα καθώς και μερικά μαύρα πρόβατα, από μια ράτσα που όλοι νόμιζαν ότι είχε εκλείψει.
Τα μαύρα πρόβατα ήταν και αυτά πρόβατα σαν τα άλλα και μάλιστα έπασχαν από τη νόσο των τρελών αγελάδων, οπότε ήταν ακατάλληλα για οτιδήποτε. Αλλά η Φωνή της Στάνης τα κρατούσε στην επικαιρότητα ως μπαμπούλα για τα υπόλοιπα πρόβατα, με τους τίτλους “Αν φύγουν οι τσοπάνηδες θα γεμίσουμε μαύρα πρόβατα”.
Η Συμμαχία των Κατσικιών, έτσι όπως ήταν και ελευθέρας βοσκής και σε απάτητες κορυφές, έλεγε τρελά πράγματα. Σανό σε ίσες μερίδες, ζεστά παχνιά το χειμώνα, κτηνίατρο σε κάθε παχνί, φροντίδα για νεαρά πρόβατα και κατσίκια να αναπτύξουν ελεύθερα την προσωπικότητα τους, τιμωρία των τσοπάνων που οδήγησαν την κατάσταση σε αυτό το χάλι και άλλα επαναστατικά.
Οι τσοπαναραίοι συνασπίστηκαν τότε, βάραγαν και πρωτοσέλιδα στη Φωνή της Στάνης ότι θα χαθεί το χορτάρι χωρίς αυτούς, βρήκαν και κάτι ζαβά κατσίκια να τους στηρίξουν, ήταν και ένας περίεργος νόμος που έλεγε ότι το πιο ψηλό πρόβατο κερδίζει 50 τόνους σανό και κατάφεραν προσωρινά να κρατήσουν τον έλεγχο.
Η Συμμαχία από τα Κατσίκια ήταν βέβαιη πια ότι σύντομα τα πρόβατα θα καταλάβαιναν που είναι η Ελπίδα και η Ελευθερία, θα ανέτρεπαν την ένωση των τσοπάνηδων και των ζαβών κατσικιών και θα έδιναν την εξουσία σε αυτά που έφερναν το καινούργιο, το διαφορετικό.
Ξαφνικά όμως η μεγαλύτερη ομάδα από τα κατσίκια της Συμμαχίας λέει, μήπως να κάνουμε και εμείς μια στάνη και να βάλουμε έναν τσοπάνη διαφορετικό από τους άλλους που θα μας σώσει όλους; Η ομάδα αυτή ήθελε φυσικά να παίξει το ρόλο του μεγάλου βεζίρη δίπλα στον τσοπάνη.
Κάποια από τα επαναστατημένα πρόβατα που είχαν συνηθίσει τόσα χρόνια να έχουν τσοπάνη πάνω από το κεφάλι τους, τη βρήκαν καλή ιδέα, άλλωστε αυτός ο τσοπάνης θα ήταν καλός, θα ήταν ο πατερούλης όλων, προβάτων και κατσικιών, ακόμα και σκύλων. Κάποια κατσίκια σκέφτηκαν ας κάνουμε μια στάνη και οι δικές μας απόψεις θα αποσπάσουν την πλειοψηφία των κατσικιών, μπορεί να έχουμε έναν τσοπάνη, αλλά αν κάνει ό,τι του λέμε δεν υπάρχει πρόβλημα.
Υπήρχαν όμως και κάποια κατσίκια που δεν έχουν μάθει να τρώνε σανό από το χέρι κανενός, και ο αέρας Ελευθερίας και τα βότανα ψηλά σε απάτητες κορφές, δεν συμβιβάζονται με μαντριά και τσοπάνηδες.
Και το ερώτημα είναι, θα καταλάβει η πλειοψηφία των κατσικιών και των επαναστατημένων προβάτων, το μεγαλείο της προσπάθειας που κατάφερε να σπάσει το απόστημα της στάνης ή θα πιστέψει ότι αυτό που χρειάζεται είναι ένα νέο μαντρί;…
Έτσι δεν ξέρουμε αν θα ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλλίτερα και αυτό είναι ανησυχητικό, γιατί το καλλίτερα αφορά πολλά εκατομμύρια πρόβατα και κατσίκια…
Φυσικά κάθε ομοιότητα σε αυτό το παραμύθι, με πρόσωπα και καταστάσεις της χώρας μας είναι φανταστική!
(* Ο Σταύρος Καράμπελας είναι Πρόεδρος της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου μέλους του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ – karabelas@edik.gr)
Πρόσφατα σχόλια