Άρθρο του Προέδρου της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου, Σταύρου Καράμπελα στα ΝΕΑ 11/8/2020.
Κατά την τρέχουσα πανδημία είδαμε τον ατυχή κ. Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του να «αγκαλιάζουν» τη λογική ενός Κράτους Πρόνοιας, ειδικά στον τομέα της Υγείας. Λέμε «ατυχή» γιατί είναι προφανές ότι ο Πρωθυπουργός και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας αξίζουν τη συμπάθειά μας όταν επιδεικνύουν τάσεις απεγκλωβισμού από τη μονοδρομική νεοφιλελεύθερη θεώρηση των πραγμάτων.
Μεταξύ όλων των άλλων ζητημάτων που τέθηκαν για την ενίσχυση των χειμαζόμενων πολιτών ήταν φυσικά και η επωδός ότι δεν θα διακοπούν οι υπηρεσίες κοινής ωφελείας για όσο διαρκεί η πανδημία.
Διερωτάται κανείς, αν ο ευρισκόμενος εν μέσω πανδημίας πολίτης χρειάζεται το ρεύμα και το νερό ως αναγκαίο αγαθό ή αν η αυτονόητη εξάρτηση της ελάχιστης ευζωίας από το νερό και το ρεύμα εξαφανίζεται με τη λήξη της πανδημίας.
Αφού κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, αποτελεί τεράστια υποχώρηση μιας συγκροτημένης σε σύνολο (μέσα από νόμους και ηθικούς κανόνες) Κοινωνίας να πάψει να θεωρεί την ενέργεια και την ύδρευση μείζονα κοινωνικά αγαθά.
Δεν χωρά στη λογική μας να γνωρίζουμε ότι μπορούν να οδηγηθούν ακόμα και στον θάνατο συνάνθρωποί μας επειδή δεν μπορούν να ζεσταθούν τον χειμώνα ή να διατηρήσουν στο ψυγείο τα φάρμακά τους. Αποτελεί ντροπή για μια κοινωνία να μην μπορεί να σταματήσει την εξαθλίωση των πλέον αδύναμων μελών της.
Για εμάς στην Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου η απάντηση στο δίλημμα είναι αυτονόητη και αδιαπραγμάτευτη, αφού τα δύο εν λόγω αγαθά ισοδυναμούν με Ανθρώπινα Δικαιώματα. Όπως όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα, έχουν και αυτά ένα τίμημα. Εν προκειμένω, όταν το τίμημα δεν μπορεί να το καταβάλλει ο πολίτης, τότε η καταβολή του και η συνέχιση της παροχής του αγαθού προφανώς ανήκει στις πρωτεύουσες ευθύνες του κράτους. Συγκεκριμένα του ίδιου κράτους που θα οφείλει να αναλάβει τα έξοδα για την υγεία και την κοινωνική πρόνοια πολιτών που θα στερηθούν (όπως και οι οικείοι τους) ρεύμα και νερό.
Τηρουμένων των αναλογιών, η ανάλυση της κατάστασης φέρνει στη μνήμη μας τη ρήση ενός μεγάλου Έλληνα statesman: «Όταν υπάρχουν άνθρωποι στερούμενοι στέγης, άρτου και ιατρού, ουδείς δικαιούται να είναι πλούσιος».
Προφανώς ο Γέρος της Δημοκρατίας, δεν εννοούσε την κατάργηση του δικαιώματος στον νόμιμο πλουτισμό, παρά ήθελε να υπογραμμίσει ότι το Κράτος, ο υπέρτατος και ύστατος εγγυητής της ανθρωποκεντρικής υπόστασης της κοινωνίας, δικαιούται και υποχρεούται να κάνει τα πάντα για την «ελάχιστη ευζωία» των πολιτών, όταν, όπως συνήθως, δεν μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες αυξημένης ευζωίας για το κοινωνικό σύνολο.
Το ζήτημα αυτό μας επαναφέρει στα βασικά της Δημοκρατίας ως πολίτευμα. Απλοϊκές είναι οι απορίες που ξεπηδούν από το ζήτημα που εξετάζουμε. Είναι άραγε λίγοι εκείνοι που θα αναρωτηθούν σε τι τους χρησιμεύει η ψήφος όταν δεν διαθέτουν τα θεμελιωδώς βασικά αγαθά ή εκείνοι που θα στρέψουν τα βέλη τους όχι μόνο προς την Ελληνική Δημοκρατία, αλλά και προς το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και τον εν γένει πολιτισμένο κόσμο, γνωρίζοντας πως η ανθρωπότητα βαδίζει εδώ και 20 χρόνια στον 21ο αιώνα.
Τι νόημα έχει να κυβερνάς Ανθρώπους χωρίς ρεύμα; Το νόημα είναι να έχουν ρεύμα αυτοί που ζουν κάτω από το όριο φτώχιας. Τότε αξίζει να κυβερνάς!
Η πρότασή μας είναι ξεκάθαρη: Ανεξάρτητα από την πορεία ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, η Πολιτεία θα πρέπει να διατηρήσει τον αριθμό των μονάδων παραγωγής ενέργειας που θα απαιτηθούν ώστε να παρέχεται ΔΩΡΕΑΝ μια λογική ποσότητα ενέργειας για κάθε νοικοκυριό που βρίσκεται κάτω από το όριο φτώχιας. Ενδεχομένως με την διατήρηση υπό κρατικό έλεγχο τουλάχιστον των υδροηλεκτρικών εργοστασίων που αποτελούν μια τεράστια επένδυση του ελληνικού λαού. Η Δημόσια αυτή Υπηρεσία Ενέργειας θα παρέχει επίσης ΔΩΡΕΑΝ ρεύμα στα δημόσια σχολεία, νοσοκομεία, ιδρύματα πρόνοιας, γηροκομεία και σε άλλους καίριας κοινωνικής σημασίας θεσμούς.
Δεν νοείται εορτασμός 200 χρόνων από την παλιγγενεσία με μερίδα σύγχρονων Ελλήνων να βιώνει συνθήκες εξαθλίωσης που προσομοιάζουν σε καταπίεση λαού από κάποιον ζυγό. Η απάντηση είναι τόσο απλή, που σε οδηγεί σε επαναστατικά συμπεράσματα:
Το ρεύμα που στερείται ο φτωχός, είναι ρεύμα που στερείται το πολίτευμα.
Ένα πολίτευμα που χτίσαμε με επαναστάσεις, για να μη χρειάζεται να κάνουμε επαναστάσεις για τα αυτονόητα.
Πρόσφατα σχόλια