Αποχαιρετώντας τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη η σκέψη μας πάει σε αποχαιρετισμό ενός μεγάλου αντιπάλου, παρά το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος γεννήθηκε πολιτικά στο δικό μας «σπίτι».
Η ώρα αυτή δεν προσφέρεται για απαρίθμηση όσων μας χώριζαν, ούτε για αναψηλάφηση όσων μας ένωναν μέχρι το 1965. Κατευοδώνοντας τον εκλιπόντα, θα παραδεχτούμε ότι θα μείνει στην Ιστορία, η οποία είναι αυτή που καλείται να τον κρίνει αντικειμενικά, με τη ευφροσύνη που διασφαλίζει η χρονική απόσταση.
Ηθικό ωστόσο χρέος παραμένει το ανθρώπινο. Αυτό που μας οδηγεί να συλλυπηθούμε τους οικείους του, για τους οποίους ο πολιτικός ηγέτης υπήρξε σημείο αναφοράς, έμφορτο ανθρωπίνων συναισθημάτων.
Πρόσφατα σχόλια