Του Σταύρου Καράμπελα*

Μια φορά και έναν καιρό σε μια χώρα υπήρχαν δύο μεγάλες στάνες, που συγκέντρωναν το σύνολο σχεδόν των προβάτων της χώρας. Υπήρχαν βέβαια και αρκετά ελεύθερα κατσίκια, σε μικρές ομάδες. Οι στάνες ήταν έντονα ανταγωνιστικές μεταξύ τους, αλλά αυτό ήταν εικονικό, στην ουσία οι διαφορές ήταν ελάχιστες και ο ανταγωνισμός τιμών αποτέλεσμα του μεταξύ τους κρυφού καρτέλ.

Περίπου 2.000 οικογένειες ελέγχαν όλες τις απαραίτητες υπηρεσίες και οι επίζηλες θέσεις των επιστατών πήγαιναν από πατέρα σε γιο και θυγατέρα. Τεράστια ποσά επιδοτήσεων αντί να πάνε σε βελτίωση των συνθηκών των προβάτων,  κτηνιατρικής περίθαλψης, τροφής και στέγης, γινόντουσαν κλιματιστικά για τα σπίτια των τσοπάνηδων, αγροτικά και νέες γκλίτσες για τον σωφρονισμό των προβάτων. Υπήρχαν βέβαια και τα “Νέα της Στάνης” για την ενημέρωση των προβάτων, ο ιδιοκτήτης των οποίων αναλάμβανε αξιοκρατικά και όλα τα σημαντικά έργα της στάνης.

Επειδή όμως οι 2.000 οικογένειες δεν ήταν και τα πρώτα μυαλά και αν ήταν κοιτούσαν την τσέπη τους και όχι το καλό της στάνης, είχε σαν αποτέλεσμα αντί για καλό γάλα και τυριά να μπαίνει μέσα η στάνη και τα έργα να μην αποδίδουν.

Έφτασε τότε κάποια στιγμή που κόπηκε η χρηματοδότηση και οι δανειστές απαίτησαν να γίνουν τα πράγματα κατά πως νόμιζαν εκείνοι καλλίτερα. Τότε ω του θαύματος στις εκλογές των προβάτων η συντριπτική πλειοψηφία επαναστάτησε και ψήφισε μια συμμαχία από αγριοκάτσικα καθώς και μερικά μαύρα πρόβατα, από μια ράτσα που όλοι νόμιζαν ότι είχε εκλείψει.

Τα μαύρα πρόβατα ήταν και αυτά πρόβατα σαν τα άλλα και μάλιστα έπασχαν από τη νόσο των τρελών αγελάδων, οπότε ήταν ακατάλληλα για οτιδήποτε. Αλλά η Φωνή της Στάνης τα κρατούσε στην επικαιρότητα ως μπαμπούλα για τα υπόλοιπα πρόβατα, με τους τίτλους “Αν φύγουν οι τσοπάνηδες θα γεμίσουμε μαύρα πρόβατα”.

Η Συμμαχία των Κατσικιών, έτσι όπως ήταν και ελευθέρας βοσκής και σε απάτητες κορυφές, έλεγε τρελά πράγματα. Σανό σε ίσες μερίδες, ζεστά παχνιά το χειμώνα, κτηνίατρο σε κάθε παχνί, φροντίδα για νεαρά πρόβατα και κατσίκια να αναπτύξουν ελεύθερα την προσωπικότητα τους, τιμωρία των τσοπάνων που οδήγησαν την κατάσταση σε αυτό το χάλι και άλλα επαναστατικά.

Οι τσοπαναραίοι συνασπίστηκαν τότε, βάραγαν και πρωτοσέλιδα στη Φωνή της Στάνης ότι θα χαθεί το χορτάρι χωρίς αυτούς, βρήκαν και κάτι ζαβά κατσίκια να τους στηρίξουν, ήταν και ένας περίεργος νόμος που έλεγε ότι το πιο ψηλό πρόβατο κερδίζει 50 τόνους σανό και κατάφεραν προσωρινά να κρατήσουν τον έλεγχο.

Η Συμμαχία από τα Κατσίκια ήταν βέβαιη πια ότι σύντομα τα πρόβατα θα καταλάβαιναν που είναι η Ελπίδα και η Ελευθερία, θα ανέτρεπαν την ένωση των τσοπάνηδων και των ζαβών κατσικιών και θα έδιναν την εξουσία σε αυτά που έφερναν το καινούργιο, το διαφορετικό.

Ξαφνικά όμως η μεγαλύτερη ομάδα από τα κατσίκια της Συμμαχίας λέει, μήπως να κάνουμε και εμείς μια στάνη και να βάλουμε έναν τσοπάνη διαφορετικό από τους άλλους που θα μας σώσει όλους; Η ομάδα αυτή ήθελε φυσικά να παίξει το ρόλο του μεγάλου βεζίρη δίπλα στον τσοπάνη.

Κάποια από τα επαναστατημένα πρόβατα που είχαν συνηθίσει τόσα χρόνια να έχουν τσοπάνη πάνω από το κεφάλι τους, τη βρήκαν καλή ιδέα, άλλωστε αυτός ο τσοπάνης θα ήταν καλός, θα ήταν ο πατερούλης όλων, προβάτων και κατσικιών, ακόμα και σκύλων. Κάποια κατσίκια σκέφτηκαν ας κάνουμε μια στάνη και οι δικές μας απόψεις θα αποσπάσουν την πλειοψηφία των κατσικιών, μπορεί να έχουμε έναν τσοπάνη, αλλά αν κάνει ό,τι του λέμε δεν υπάρχει πρόβλημα.

Υπήρχαν όμως και κάποια κατσίκια που δεν έχουν μάθει να τρώνε σανό από το χέρι κανενός, και ο αέρας Ελευθερίας και τα βότανα ψηλά σε απάτητες κορφές, δεν συμβιβάζονται με μαντριά και τσοπάνηδες.

Και το ερώτημα είναι, θα καταλάβει η πλειοψηφία των κατσικιών και των επαναστατημένων προβάτων, το μεγαλείο της προσπάθειας που κατάφερε να σπάσει το απόστημα της στάνης ή θα πιστέψει ότι αυτό που χρειάζεται είναι ένα νέο μαντρί;…

Έτσι δεν ξέρουμε αν θα ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλλίτερα και αυτό είναι ανησυχητικό, γιατί το καλλίτερα αφορά πολλά εκατομμύρια πρόβατα και κατσίκια…

Φυσικά κάθε ομοιότητα σε αυτό το παραμύθι, με πρόσωπα και καταστάσεις της χώρας μας είναι φανταστική!

(* Ο Σταύρος Καράμπελας είναι Πρόεδρος της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου μέλους του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ – karabelas@edik.gr)