Ήταν εκείνες οι πρωινές ώρες της 13ης Αυγούστου 1968, που ο Αλέκος Παναγούλης με τους συντρόφους του, υπέγραφαν με την ιστορία το ιερό συμβόλαιο του αγώνα και της αντίστασης κατά της τυραννίας. Η βόμβα εξερράγη, ο χώρος με το χρόνο δε συμφώνησαν και ο τύραννος σώθηκε μαζί με το καθεστώς του για να επιτελέσουν την «εθνοσωτήριο». Και η επτάχρονη δικτατορία έκανε ανέμελη το ταξίδι της, αφήνοντας στους ενδιάμεσους σταθμούς, πόνο, αίμα, εξορίες και στο τερματισμό της, τη προδοσία της Κύπρου. Στη συνέχεια η παράδοση της σκυτάλης στη μεταπολίτευση ή αλλιώς τη μετεξέλιξη της δικτατορίας σε δημοκρατία. Κείνο το Αυγουστιάτικο πρωινό ο Αλέκος έμπαινε σε μια θυελλώδη διαλεκτική με την ιστορία. Αυτή του ανιδιοτελούς αγώνα για το ύψιστο και ίσως το πιο ευγενές ιδανικό: την ελευθερία. Τη διαλεκτική αυτή που τον ανέδειξε σε σύμβολο αντίστασης αλλά και ποιητή που κάνει τον πόνο, προσκλητήριο για αγώνα.
Επωμίστηκε το «σταυρό» της βούλησης της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού για προσωπική-συλλογική ελευθερία και δημοκρατία και συνάμα την αδυναμία του να τη διεκδικήσει σθεναρά.
Ο Αλέκος όντας βουλευτής της Ε.Δ.Η.Κ δεν σταμάτησε να αγωνίζεται και στην προσπάθειά του να αποκαλύψει σκοτεινές πτυχές της «επταετίας» δολοφονείται, αφήνοντας μας βιωματικά διδάγματα όπως η αυτογνωσία για το τι σημαίνει Άνθρωπος και ενεργός πολίτης. Διδάσκοντας πνεύμα ανυποταξίας και αντίστασης στο σαθρό, το κίβδηλο και το κατευθυνόμενο. Η ελευθερία έλεγε «περισσότερο από δικαίωμα είναι καθήκον».
Με τη πορεία του πέρασε στην αθανασία, καθώς μόνο το σώμα του χάθηκε. Το πνεύμα και η ψυχή του μετοίκησαν και κατοικούν σε κάθε γωνιά του κόσμου, σε κάθε καρδιά που διψά για ελευθερία, για απαλλαγή από κάθε δυνάστη και εξουσιαστή.
Για «πάλης ξεκίνημα».
Kοινή δήλωση του Προέδρου της Ε.ΔΗ.Κ. Σταύρου Καράμπελας και των Μανώλη Γλέζου (Ενεργοί Πολίτες), Γιάννη Θεωνά (ΚΕΔΑ), Παναγιώτη Μαντά (ΔΗΚΚΙ) και Γιάννη Σχίζα (Ριζοσπαστική Οικολογική Αριστερά)
Ενόψει της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής και του Ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ
Όπως είναι δημόσια γνωστό, το Ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ έχει συγκληθεί για τις 10 έως 14 Ιουλίου 2013.
Στα πλαίσια προετοιμασίας οργανωτικών και πολιτικών εισηγητικών θέσεων για το Συνέδριο, προσδιορίστηκαν συνεδριάσεις της Κεντρικής Γραμματείας και της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ στις 14/5 και 18-19/5/2013 αντίστοιχα.
Ωστόσο, μια μέρα νωρίτερα από τη συνεδρίαση της Γραμματείας, ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ με συνέντευξή του στον Ραδιοφωνικό Σταθμό του ΣΥΝ 105.5 στο Κόκκινο, προχώρησε σε ουσιαστική εισηγητική έκθεση πάνω στα πιο σημαντικά οργανωτικά θέματα, που καλείται να επεξεργασθεί το Συνέδριο.
Η ενέργεια αυτή του σ. Αλέξη Τσίπρα, είναι άτοπη και από άποψη Τύπου και από άποψη Ουσίας.
Ως προς τον Τύπο γιατί, χωρίς καμιά έγκριση από τα Συλλογικά Όργανα και ενώ εκκρεμεί η συνεδρίασή τους, δημοσιοποιούνται θέσεις, που απειλούν να δημιουργήσουν επικίνδυνες εντάσεις και προβλήματα στο εσωτερικό του Ενωτικού μας Εγχειρήματος, αλλά και να προκαταλάβουν εξελίξεις.
Ως προς την ουσία, γιατί ο Πρόεδρος της Κ.Ο. επικαλούμενος εντολές, των 1.600.000 ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, προωθεί ιδέες και θέσεις που πλήττουν ανεπανόρθωτα την συνοχή του Ενωτικού Εγχειρήματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και πλήττουν καίρια την ίδια τη δημοκρατία και την πλουραλιστική έκφραση στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε μια χρονική περίοδο, που κανονικά θα έπρεπε να οργανώνουμε γιορταστικές εκδηλώσεις για την 13η επέτειο από την ίδρυση του Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς, που δημοσιοποιήθηκε στις 21 Μάη 2001 με επίσημη Συνέντευξη Τύπου στο Ζάππειο ύστερα από πρωτοβουλία 3 Συνιστωσών (ΑΚΟΑ, ΚΕΔΑ, ΣΥΝ) και αρκετών στελεχών μη ενταγμένων σε Συνιστώσες.
Δυστυχώς, αυτή την ιστορική ημέρα βρήκε ο Πρόεδρος της Κ.Ο. για να εξαγγείλει, προς τέρψιν της τρικομματικής κυβέρνησης και του αξιοθρήνητου εκπροσώπου της, τη διάλυση των Συνιστωσών και ουσιαστικά του Ενωτικού Εγχειρήματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που ξεκίνησε ως Χώρος Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς, μετεξελίχθηκε το 2004 σε ΣΥΡΙΖΑ και μας έφερε ως το σημερινό εκλογικό αποτέλεσμα του 27%.
Οι πολιτικές δυνάμεις, που ίδρυσαν τον ΣΥΡΙΖΑ, συναποφάσισαν:
- Να αγωνιστούν από κοινού στο πλάι του λαού για τα φλέγοντα προβλήματά του, παρά τις ιδιαίτερες ιδεολογικές αντιλήψεις και διαφορές τους.
- Να τονίζουν και να επιμένουν στην ενότητα δράσης της Αριστεράς, ακόμη κι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία.
- Στην πορεία μάλιστα πρόσθεσαν, ως στόχο τους. ότι ο αγώνας τους αποσκοπεί και στο να φέρει τον λαό στην εξουσία.
Αποτέλεσμα αυτών των διακηρύξεων, ήταν:
- Η συμμετοχή κι άλλων πολιτικών δυνάμεων στον ΣΥΡΙΖΑ.
- Να φτάσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο 27% και να αναδειχθεί Αξιωματική Αντιπολίτευση, αντί να αγωνιά αν θα μπει ή όχι στη Βουλή.
- Να διεκδικεί η μεγάλη Αριστερή και Δημοκρατική Παράταξη που δημιουργήσαμε την απόλυτη εμπιστοσύνη του λαού στις προσεχείς εκλογές.
Συνεπώς:
- Όποιος επιχειρεί να αλλοιώσει το πολιτικό σχήμα που κέρδισε την εμπιστοσύνη του Λαού, ενταφιάζει ό,τι δημιουργήσαμε.
- Κανένας δεν δικαιούται να αποφασίζει για τον άλλον.
- Κανένας δεν μπορεί να παραγνωρίζει τις αποφάσεις μας, που ήταν γνωστές από την αρχή.
Η επιχείρηση διάλυσης των Συνιστωσών, συνοδεύεται επίσης με μια προκλητική επιχείρηση επιβολής του «ενιαίου ψηφοδελτίου» στις διαδικασίες εκλογής αντιπροσώπων και οργάνων στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ με προφανή στόχο όχι την προώθηση της Δημοκρατίας, αλλά την κατάργησή της και την επιβολή της κυριαρχίας μιας και μοναδικής άποψης.
Στο σημείο αυτό χρειάζεται να υπογραμμιστεί ότι το μαζικό λαϊκό κίνημα της χώρας μας έχει δώσει πολύ σκληρές μάχες για να καταργήσει τα ενιαία ψηφοδέλτια στα Συνδικάτα και τους άλλους Μαζικούς Φορείς, που για δεκάδες χρόνια χρησιμοποιούσαν οι εργατοπατέρες για να ελέγχουν απόλυτα τη λειτουργία τους. Για όσους δεν το ξέρουν, ας μας επιτραπεί να σημειώσουμε ότι με το ενιαίο ψηφοδέλτιο όποιος έχει τον συσχετισμό (συγκυριακά ή όχι δεν έχει σημασία) τα παίρνει όλα και φεύγει. Αυτή η «δημοκρατία» μας αξίζει; Φυσικά, η απάντηση είναι έντονα αρνητική.
Στο σημείο αυτό, επίσης, πρέπει να τονιστεί ότι η επιδίωξη μιας απόλυτης κυριαρχίας έχει και συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο. Η παραβίαση των δημοκρατικών αρχών ποτέ δεν συνδυάστηκε με αριστερή πολιτική διέξοδο στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα λαϊκά στρώματα. Μια τέτοια πορεία μάλλον προς δεξιά διαχείριση θα κατευθυνθεί και όχι προς αριστερή και μάλιστα Ριζοσπαστική.
Ο δρόμος της παραπέρα Συσπείρωσης στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Αριστερών Ριζοσπαστικών δυνάμεων, αλλά και δυνάμεων που παίρνουν οριστικά διαζύγιο από την μεταλλαγμένη σοσιαλδημοκρατία και των δυνάμεων της ριζοσπαστικής οικολογίας, έχει πολύ δρόμο ακόμη να διανύσει και οι προοπτικές που διαγράφουν οι πρωτοβουλίες της πλειοψηφίας του ΣΥΝ, δεν βοηθούν σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Εμείς προτείνουμε:
Το Συνέδριο του Ιουλίου να επιβάλει τη συνέχιση του ενωτικού εγχειρήματος με τις Συνιστώσες του και τη δημοκρατική έκφραση του πλουραλισμού και να μην υιοθετήσει, αλλά να απορρίψει, τις απαράδεκτες απόψεις, που προωθούνται και μάλιστα άνωθεν.
Στη βάση αυτή επιμένουμε:
- Οι εκλογικές διαδικασίες να αποκλείσουν τα ενιαία ψηφοδέλτια και να εφαρμοστεί το σύστημα της απλής αναλογικής με κατοχύρωσή του στο Καταστατικό. Δεν μπορεί να ζητάμε απλή αναλογική σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις στην κοινωνία και οι ίδιοι να εφαρμόζουμε άλλο μέσα στο ίδιο μας το κόμμα.
2. Κάθε Συνιστώσα (παλιά ή νέα) να μετέχει:
- στο Συνέδριο με τουλάχιστο 7 αντιπροσώπους.
- στην Κεντρική Επιτροπή με 3 τουλάχιστο μέλη και
- στη Γραμματεία της Κεντρικής Επιτροπής με 1 τουλάχιστο μέλος
Όλες αυτές οι προτάσεις είναι δημοκρατικές και υπερέχουν σε κάθε περίπτωση των ενιαίων ψηφοδελτίων, που είναι αναμφισβήτητα πλειοψηφικά, αλλά και προσβάλλουν την προσωπικότητα υποψηφίων και ψηφοφόρων όταν «αναγκάζονται» να χρησιμοποιούν χαρτάκια με ονόματα ή και αριθμούς σειράς υποψηφίων, που τους σερβίρονται για να ψηφίσουν.
Αθήνα, 17 Μάη 2013
ΟΙ ΥΠΟΓΡΑΦΟΝΤΕΣ
Γλέζος Μανώλης Ενεργοί Πολίτες
Θεωνάς Γιάννης Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς (Κ.Ε.Δ.Α.)
Καράμπελας Σταύρος Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (Ε.ΔΗ.Κ.)
Μαντάς Παναγιώτης Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα (ΔΗ.Κ.ΚΙ.)
Σχίζας Γιάννης Ριζοσπαστική Οικολογική Αριστερά
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» το Σάββατο 11 Μαΐου 2013
Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και η ενοποίηση των προοδευτικών δυνάμεων.
Προχωρούμε πλησίστιοι προς το πρώτο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και τίποτα δεν φαίνεται να διαταράσσει τoν πλου. Οι διατυπώσεις έντονων αντιρρήσεων από τις ιδρυτικές προσωπικότητες και συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, οι αντιρρήσεις ημών των νεότερων της προσπάθειας και εντέλει η αδιαφορία της κοινωνίας, δεν φαίνεται να διαταράσσουν τον ύπνο κανενός.
Η κλίνη του Προκρούστη είναι έτοιμη να υποδεχθεί τους πάντες που δεν θα δεχθούν τη δημοκρατικοφανή λογική η πλειοψηφία αποφασίζει και η μειοψηφία υποτάσσεται στα κελεύσματά της. Αλλά για ποια πλειοψηφία μιλάμε; Μα φυσικά αυτήν του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας. Εκείνο, όμως, που δεν δείχνουν να καταλαβαίνουν οι επισπεύδοντες είναι ότι εάν επιθυμούσαμε να ενταχθούμε στον Συνασπισμό θα το είχαμε κάνει τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αποτελεί σήμερα μια μεγαλειώδη προσπάθεια πολλών και έντονα διαφορετικών κομματικών οργανισμών, που με τη γενναιόφρονη στάση τού γίγαντα (σε αριθμό μελών) Συνασπισμού κατέκτησε στην πράξη τον σεβασμό της αρχής ισότιμοι αλλά όχι ισοδύναμοι. Ποια είναι η αναγκαιότητα για την καταστροφή αυτού του πειράματος; Η κατάκτηση του πλεονεκτήματος των 50 εδρών; Η μετατροπή του σχήματος σε προεδροκεντρικό; Αποτελούν τα παραπάνω πλεονεκτήματα που θα πρέπει να μας κάνουν να χάσουμε την ψυχή μας;
Ακόμη και να προσχωρούσε κανείς σε αυτήν την ιδέα, το ερώτημα που προκύπτει αναπόδραστα είναι ότι με αυτόν τον τρόπο ολοκληρώνεται η ενοποίηση των προοδευτικών δυνάμεων της χώρας μας; Δεν επιθυμούμε περαιτέρω διεύρυνση της προσπάθειας; Δηλαδή στην περίπτωση που το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλάξουν γραμμή και αντιληφθούν την αναγκαιότητα της ενότητας, θα τους καλέσουμε να προσχωρήσουν στο νέο κόμμα;
Γιατί χρειάζεται η ελληνική κοινωνία έναν ακόμη πολιτικό σχηματισμό, ποια είναι τα ιδιαίτερα πολιτικά χαρακτηριστικά που θα την εντυπωσιάσουν; Προφανώς όχι η αναπαλαίωση του Καταστατικού του παλαιού Συνασπισμού. Προτείναμε με ένταση καινοτόμες προτάσεις και δεν έτυχε καμία ως τώρα την αποδοχή της πλειοψηφίας.
Δεν είναι καινοτόμα πρόταση που θα προκαλέσει αίσθηση στην κοινωνία, η ύπαρξη ποσοστού κληρωτών από όλα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σε όλα τα όργανα; Γιατί τρομάζει το 80% των εκλεγμένων με μηχανισμούς, εάν υπάρξει και ένα 20% που θα προκύψει με κλήρωση ανάμεσα σε όλα τα μέλη του σχήματος; Αυτό δεν είναι η πραγμάτωση της Άμεσης Δημοκρατίας;
Υπάρχουν στην Αριστερά αναντικατάστατοι; Δεν χορτάσαμε πλέον από αυτούς; Ποιος είναι αντίθετος με την αυστηρή ύπαρξη δύο θητειών σε όλα τα όργανα του κόμματος και φυσικά και στους βουλευτές;
Ποιοι καρεκλοκένταυροι αντιδρούν στην πρόταση για ασυμβίβαστο μεταξύ των μελών των ανώτατων καθοδηγητικών οργάνων και των επαγγελματικών στελεχών; Μεταξύ των βουλευτών και των μελών του κυβερνητικού σχήματος; Ποιος αρνείται την ύπαρξη ορισμένης θητείας για τους βουλευτές και τα επαγγελματικά στελέχη; Εκτός και αν προσδοκά να πάρει σύνταξη είτε από τη Βουλή είτε από το κόμμα…
Δεν αποτελεί πραγματική γροθιά στη επετηρίδα των στελεχών και των παρασκηνίων η υιοθέτηση της πρότασης για συμμετοχή στα όργανα, κατά ένα ποσοστό, πρώην ανένταχτων και τώρα νέων μελών του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ;
Εάν πραγματικά θέλουμε και η ΕΔΗΚ το θέλει και το παλεύει με τις όποιες δυνάμεις διαθέτει, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ να αγκαλιάσει το σύνολο της δημοκρατικής παράταξης και να κάνει συμμέτοχο τον πολίτη αυτής της προσπάθειας, θα πρέπει να κάνουμε ένα ειλικρινές άνοιγμα στην κοινωνία και να περιγράψουμε μέσα από το προτεινόμενο καταστατικό και το Συνέδριο του Ιουλίου, τις συνθήκες εκείνες που θα πείσουν τον κάθε πολίτη και τον πλέον κακόπιστο, ότι κομίζουμε το νέο και το διαφορετικό. Ό,τι εμείς εννοούμε τον αγώνα για Άμεση Δημοκρατία παντού και να αναλάβει ο λαός την εξουσία ουσιαστικά και όχι μόνον στα λόγια.
Ο χρόνος δεν είναι αρκετός για τόσο γενναίες αποφάσεις και ειδικά όταν οι παλαιοκομματικές αντιλήψεις είναι ισχυρές. Η ΕΔΗΚ θέλει να πιστεύει ότι η ριζοσπαστική διάθεση και οι τομές που έχει ανάγκη ένα σχήμα για να αγκαλιάσει το προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας θα πρυτανεύσουν, με σεβασμό στην ιστορία των σχημάτων που οδήγησαν παλαιότερα, αλλά και πρόσφατα, το εγχείρημα στην τεράστια επιτυχία του Ιουνίου, συνεχίζοντας την πετυχημένη αυτή προσπάθεια και δικαιώνοντας τις ελπίδες των Ελλήνων που μπορούν ακόμα να σκέπτονται και να αντιστέκονται.
Η Ε.ΔΗ.Κ. ζήτησε:
- Ασυμβίβαστο μελών των καθοδηγητικών οργάνων και έμμισθης σχέσης με το κόμμα.
- Αυστηρά δύο θητείες των εκλεγμένων στα όργανα και τη Βουλή.
- Ποσόστωση νέων σε όλα τα όργανα του κόμματος.
- Κληρωτοί σε όλα τα όργανα του κόμματος.
- Στηλίτευσε παράλληλα την πατριαρχική παρουσία του Συνασπισμού στις εξελίξεις της κοινής προσπάθειας.
- Δυστυχώς η πρόταση για παραίτηση από την ΚΕ των έμμισθων από το κόμμα μελών της δεν έγινε δεκτή…
To παρακάτω κείμενο στήριξης της υποψηφιότητας Λιλλήκα υπογράφουν μεταξύ άλλων ο Πρόεδρος της Ε.ΔΗ.Κ. Σταύρος Καράμπελας και ο Γενικός Γραμματέας Δημήτρης Σταθακόπουλος.
Στις 22 Ιανουαρίου θα έλθει στην Αθήνα ο Γιώργος Λιλλήκας, υποψήφιος για την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας στις εκλογές που θα διεξαχθούν στις 17 Φεβρουαρίου . Όπως είναι γνωστό, η παράταξη της οποίας ηγείται ο Λιλλήκας, με κύριο πυρήνα την ΕΔΕΚ και με συμμετοχές Πολιτών όπως του Προέδρου της Κυπριακής Βουλής Γιαννάκη Ομήρου , του Βάσου Λυσαρίδη και στελεχών του ΔΗΚΚΟ , έχει εκφράσει αντιρρήσεις στην πολιτική του απερχόμενου Προέδρου Χριστόφια για το Κυπριακό και συγκεκριμένα με την πολιτική διμερών διαπραγματεύσεων με την τουρκική πλευρά με παραγνώριση των διεθνών θεσμίσεων , με παράκαμψη έως «αμνήστευση» της τουρκικής εισβολής και κατοχής της βόρειας Κύπρου , με διαρκείς μονομερείς υποχωρήσεις , ενδοτικότητα και παθητική προσαρμογή στις συνεχώς αυξανόμενες διεκδικήσεις της τουρκικής πλευράς.
Ο Γιώργος Λιλλήκας έχει εκφράσει την αντίθεσή του στη λογική του νεοαποικιακού Σχεδίου Ανάν , που τέθηκε στη κρίση του εκλογικού σώματος και απορρίφθηκε με δημοψήφισμα το 2004 , ενός σχεδίου που πρόβλεπε τη βοσνιοποίηση και κατ’ ουσίαν διάλυση της κυπριακής δημοκρατίας, που παρέκαμπτε το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» , έθετε ως ανώτατη πολιτειακή αρχή της Κύπρου Άγγλους δικαστές, επέβαλε ρατσιστικές διακρίσεις εις βάρος των Ελληνοκυπρίων, καταργούσε συνολικά την ισότητα της ψήφου μεταξύ των πολιτών και θεμελίωνε ένα δυσλειτουργικό κρατίδιο με θεσμικές διατάξεις εξωφρενικών διαστάσεων (περίπου 40.000 λέξεων), πρωτοφανών για οποιοδήποτε συνταγματικό χάρτη της μετααποικιακής περιόδου.
Με βάση τα παραπάνω, αλλά και με δεδομένη τη ρευστότητα στη περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου και τη διαρκή επιδίωξη ηγεμονικού ρόλου από τη πλευρά της Τουρκίας, η υποψηφιότητα Λιλλήκα αποκτά μεγάλο ειδικό βάρος.
Η επαπειλούμενη επιβολή του Μνημονίου στη Κύπρο και η επιδίωξη των κεντροευρωπαϊκών χωρών για την χειραγώγηση της ευρωπαϊκής περιφέρειας , συμβαδίζει με την αναθεώρηση σειράς αρχών, που κυριαρχούσαν ιδεολογικά στις αρχές της δεκαετίας που πέρασε : Η «σύγκλιση των ευρωπαϊκών οικονομιών», η κάποτε δεσπόζουσα προβληματική για την «ανάπτυξη της ευρωπαϊκής περιφέρειας», για την «ευρωπαϊκή συνοχή» και άλλα ηχηρά παρόμοια, έχουν αντικατασταθεί από τις λογικές της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων, της «δημοσιονομικής εξυγίανσης» και της θανατηφόρας λιτότητας. Εξ άλλου ο στόχος της εναρμόνισης των εθνικών νομοθετικών συστημάτων έχει εγκαταλειφθεί προς όφελος των ανά χώρα μνημονιακών θεσμίσεων, που προωθούν έναν οικονομικό και κοινωνικό δυϊσμό , καταστρεπτικό ακόμη και για την όποια «ευρωπαϊκή συνοχή».
Οι κυπριακές εκλογές του Φεβρουαρίου μπορεί να αποτελέσουν γόνιμο ερέθισμα για τον προβληματισμό και τη πρακτική της Ελληνικής Αριστεράς και των Πατριωτικών Δυνάμεων στην Ελλάδα και στη διασπορά. Απέναντι στα μνημονιακά προσχήματα που παραλλάσσουν από χώρα σε χώρα και στις μνημονιακές καλένδες στις οποίες παραπέμπεται η οικονομική ανάπτυξη, απέναντι στην επιστράτευση δεξιών και «αριστερών» διεκπεραιωτών των αντιλαϊκών μέτρων, αντιτάσσουμε τον αγώνα του λαού στην Ελλάδα και Κύπρο για αξιοπρέπεια, δημοκρατία και προκοπή, μέσα από ένα πολιτικό πρόγραμμα εκ διαμέτρου αντίθετο με εκείνο που επιβάλλει σήμερα το ευρωπαϊκό «διευθυντήριο»
Σήμερα, στην Ελλάδα, στην Κύπρο αλλά και σε ολόκληρη τη Νότια Ευρώπη, Κύπρο, Νότια Ευρώπη, βιώνουμε την επιτακτική ανάγκη μετωπικής δράσης των λαών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, την ανάγκη μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής για την διαφύλαξη της ειρήνης στη περιοχή της Μεσογείου, τη ριζική αλλαγή πολιτικής τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Κύπρο.
Χαιρετίζουμε τη παρουσία του Γιώργου Λιλλήκα στην Αθήνα ως βήμα προς αυτή τη κατεύθυνση και καλούμε κάθε δημοκράτη και πατριώτη να παρευρεθεί στην ομιλία του, στις 22 Ιανουαρίου, στις 8μ.μ. στο Μέγαρο Μουσικής
Υπογράφουν :
ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ
ΑΝΥΦΑΝΤΑΚΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ
ΑΠΟΣΚΙΤΗΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΧΡΗΣΤΟΥ
ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΣ
ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΡΙΤΩΝ
ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ ΔΑΜΙΑΝΟΣ
ΓΙΩΤΑΣ ΣΤΑΘΗΣ
ΔΑΡΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
ΔΡΑΓΩΝΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
ΔΡΑΓΩΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΤΙΜΟΣ
ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ
ΚΑΡΑΜΠΕΛΑΣ ΣΤΑΥΡΟΣ
ΚΑΡΑΤΑΣΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
ΚΑΡΟΥΜΠΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
ΚΑΤΣΙΟΥΛΑΣ ΚΩΣΤΑΣ
ΚΑΤΣΙΟΥΛΑΣ ΤΑΚΗΣ
ΚΕΦΑΛΑΣ ΜΑΝΩΛΗΣ
ΚΟΝΤΑΡΊΝΗΣ ΠΈΤΡΟΣ
ΚΟΝΤΟΣ ΜΑΝΟΣ
ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ
ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΚΥΖΗΡΑΚΟΥ ΜΑΡΙΑ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΆΚΗΣ ΑΡΗΣ
ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΜΑΓΓΑΝΙΑΡΗΣ ΠΕΤΡΟΣ
ΜΑΝΤΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΑΡΟΥΓΚΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
ΜΑΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
ΜΕΛΑΣ ΚΩΣΤΑΣ
ΜΙΑΤΙΔΗ ΧΑΡΑ
ΜΗΛΙΑΡΑΚΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ
ΜΠΟΥΖΑΝΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ
ΜΠΟΥΤΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΥ ΜΑΡΙΑ
ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΗΛΙΑΣ
ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
ΠΑΠΠΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ
ΠΥΡΓΑΚΗ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΡΟΥΠΙΝΑΣ ΙΑΚΩΒΟΣ
ΣΑΓΩΝΑΣ ΦΩΤΗΣ
ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΙΔΗ ΕΥΓΕΝΙΑΣ
ΣΟΥΜΠΛΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ
ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΣΧΙΖΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
ΣΧΟΙΝΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ
ΤΑΚΑΝΤ ΑΜΙΡ
ΤΣΙΛΙΔΟΥ ΕΥΔΟΚΙΑ
ΤΟΥΜΑΝΙΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ
ΦΑΡΜΑΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
ΦΑΤΟΥΡΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ
ΧΑΡΑΚΛΙΑΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ
Ένας χρόνος χωρίς το δάσκαλο και πρόεδρο της Ε.ΔΗ.Κ Νεοκλή Σαρρή
Ένας χρόνος ( 19.11.2011 – 19.11.2012 ) συμπληρώθηκε από την εκδήμηση του δασκάλου και Προέδρου της Ε.ΔΗ.Κ , καθηγητή Νεοκλή Σαρρή , ενός ανθρώπου που λατρεύτηκε από τους μαθητές και τους ανθρώπους που κατάλαβαν τη σκέψη του, αλλά που μισήθηκε και λοιδορήθηκε από αυτούς που δεν τους συνέφεραν τα λόγια και τα έργα του, ή ακόμα χειρότερα που είχαν μείνει παραπληροφορημένοι χωρίς να έχουν εντρυφήσει ποτέ στα κείμενα και τη σκέψη του, βλέποντάς τον εντελώς επιδερμικά.
Στον πατέρα μας χρωστούμε το ζην, στους δε δασκάλους μας το ευ ζην, για την ισότητα των όπλων θα αναφερθούμε, όχι σ’ αυτούς που μας σημάδεψε με την προσωπικότητα και τις γνώσεις του, αλλά κυρίως σ’ αυτούς που έπεσαν ( και ακόμα είναι) θύματα του φαίνεσθαι και όχι της ουσίας των πραγμάτων, αναφορικά με τον αείμνηστο Νεοκλή Σαρρή. Επειδή γνώμη δικαιούνται οι πάντες, πλην όμως γνώση για να έχουν γνώμη έχουν; ( Πλάτων, Πρωταγόρας ).
Ας δούμε ενδεικτικά και όχι περιοριστικά ποιός πραγματικά και όχι αποσπασματικά ή φαντασιακά ήταν ο Νεοκλής Σαρρής:
Διγενής το γένος ( Ρωμιός πατέρας, Αρμένισσα μάνα , από τη Χρυσοκέραμο/ Τσενγκέλκιοϊ της Πόλης). Απόφοιτος της Μεγάλης του Γένους Σχολής. Σπούδασε Νομικά, Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Κωνσταντινούπολης και Ψυχολογία στη Γενεύη. Αριστούχος Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Υπήρξε καθηγητής της Κοινωνιολογίας της Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με εξειδίκευση κυρίως στην Οθωμανική περίοδο. Διετέλεσε Πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνιολογίας του ιδίου Πανεπιστημίου.
Δίδαξε επίσης Ψυχοκοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, ενώ επί 30χρόνια υπήρξε καθηγητής «Κοινωνιολογίας του Κινηματογράφου» στη Σχολή του Λυκούργου Σταυράκου, την οποία επί σειρά ετών εκπροσωπούσε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μονάχου.
Στη συνείδηση του κοινού ήταν γνωστός ως Τουρκολόγος λόγω της βαθιάς, πρωτογενούς, βιωματικής και ακαδημαϊκής γνώσης του για την Τουρκία. Μελετώντας σε βάθος τη συγκρότηση και εξέλιξη της τουρκικής κοινωνίας προέτρεπε από τη θέση του ως ακαδημαϊκός δάσκαλος στη βαθύτερη γνώση του τουρκικού λαού. Έχαιρε βαθιάς εκτίμησης συγκεκριμένης μερίδας του τουρκικού ακαδημαϊκού χώρου, του προοδευτικού.
Σε ηλικία 20 ετών υπήρξε πολιτικός σύμβουλος του μακαριστού Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα. Αχθοφόρος ενός ιδεαλισμού έζησε μέσα σε οράματα που τον σημάδεψαν και σημάδεψαν και τους μετέπειτα αγώνες του τόσο για τον τουρκικό λαό όσο και για τον απανταχού ελληνισμό, από τον Πόντο μέχρι την Κύπρο κι απ’ τη Μακεδονία ως την Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο.
Από τα φοιτητικά του χρόνια αναμείχθηκε στην πολιτική ζωή της Τουρκίας, ο μόνος Έλληνας φοιτητής μπροστάρης. Οργάνωσε μαζί με τους Τούρκους συμφοιτητές του την αιματοβαμμένη φοιτητική εξέγερση της 28ης Απριλίου 1960. Στις 27 Μαΐου του 1960 ανατρέπεται το φαύλο καθεστώς Μεντερές και λόγω της ενεργού συμμετοχής του στα πολιτικά γεγονότα βρέθηκε ήρωας στην πανίσχυρη νεολαία του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (Ρ.Λ.Κ), όπου συμμετείχε στην επεξεργασία της νέας προοδευτικότερης πολιτικής γραμμής του. Έτσι γνώρισε και τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής της Τουρκίας κατά το δεύτερο ήμισυ του 20ου αιώνα.
Ο Νεοκλής Σαρρής υπήρξε σύμβουλος, συνεργάτης και φίλος των Προέδρων της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου (Ε.ΔΗ.Κ), Γεωργίου Μαύρου και Γιάννη Ζίγδη. Μετά το θάνατο του δεύτερου του ανατέθηκε από την Κ.Ε και την Ε.Γ της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου η Προεδρία του κόμματος και έτσι έγινε ο τέταρτος σε μία τιμητική διαδοχή που αρχίζει από τον Γεώργιο Παπανδρέου και συνεχίστηκε με τον Γεώργιο Μαύρο και το Γιάννη Ζίγδη.
Λίγο πριν το θάνατό του ( 19.11.2011 ) όλη η Γ.Γ της Ε.ΔΗ.Κ αποφάσισε να συνεργαστεί με το ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, με όρους και συνθήκες παρακαταθήκης του, γεγονός που υλοποιήσαμε εμείς οι μαθητές και συναγωνιστές του.
Το συγγραφικό και διδακτικό έργο του Νεοκλή Σαρρή είναι πλούσιο. Είχε δημοσιεύσει πολλά άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά αλλά και στον ημερήσιο Τύπο. Είχε επίσης συμμετάσχει σε πολλά διεθνή συνέδρια και ήταν εκ των μελών επιτροπών πρωτοκλασάτων πανεπιστημίων του εξωτερικού κατά τη χορήγηση διδακτορικών οθωμανολογίας και τουρκολογίας, καθώς και εκλογής καθηγητών σε αντίστοιχες έδρες. Βοήθησε, εκπαίδευσε εκατοντάδες μαθητές, φοιτητές, επιστήμονες και διδάκτορες με μόνο αξιοκρατικά και βαθιά κοινωνικά κριτήρια. Όλοι οι μαθητές του τον είχαμε στην κυριολεξία πατέρα μας και μας είχε παιδιά του.
Αρθρογραφούσε στην Ελευθεροτυπία, την Αυγή, Τα Νέα και πολλές προοδευτικές εφημερίδες, υπήρξε φίλος και στην ίδια νεολαία της Ένωσης Κέντρου με τον Αλέκο Παναγούλη (Ε.ΔΗ.Ν.) και παρουσίαζε τις απόψεις του στην τηλεόραση, όπου σιγά σιγά λόγω των ορθολογικών απόψεών του, θεωρήθηκε αιρετικός και μη συμφέρων στο είδος της ενημέρωσής τους. Για να σπάσει το τείχος της σιωπής άδραξε την ευκαιρία της εκπομπής στο ΗIGH T.V, όπου μπορούσε ελεύθερα χωρίς φίμωση να λέει την γνώμη του, εφαρμόζοντας την αντιστασιακή ρήση προς το κατεστημένο: « ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΤΕ, ΤΟΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΦΟΒΟΣΑΣΤΕ».
Οι απόψεις του φόβιζαν και φαίνεται φοβίζουν και μετά το θάνατό του, το δεξιό, Πασοκικό και αριστερό κατεστημένο του δήθεν «καθωσπρεπισμού», που κατάντησαν την Ελλάδα στο σημερινό της χάλι. Η Ελλάδα δεν ξέπεσε λόγω του Νεοκλή Σαρρή και των όσων απαξιωτικά του επιρρίπτουν οι πολέμιοί του, αλλά λόγω των καθωσπρέπει καθηγητών και πολιτικών του κατεστημένου, που ευνούχισαν και απομόνωσαν κάθε αντίθετη φωνή.
Ήδη έχουν γίνει 3 πνευματικά μνημόσυνα για το Νεοκλή Σαρρή, παρουσία Ελλήνων και Τούρκων καθηγητών, όπως οι ακαδημαϊκοί Κ.Δεσποτόπουλος, Κ.Αρβανιτόπουλος, ο Τούρκος προοδευτικός καθηγητής Adnan Eksigil κ.ά, με ακροατήρια εκατοντάδων ανθρώπων και όχι μόνον Κων/πολιτών. Ήδη ετοιμάζεται και τέταρτο συνέδριο στη μνήμη του με πολιτικές φωνές με επιμέλεια της Ε.ΔΗ.Κ. Ότι και να κάνουν ή πουν οι αρνητές και συκοφάντες του «φαίνεσθε», ο Νεοκλής Σαρρής θα είναι ζωντανός και θα στοιχειώνει τις μεθοδεύσεις τους. Άφησε μεγάλο έργο και ακόμα περισσότερους μαθητές ….
Τα σημαντικότερα έργα του είναι τα εξής:
- Η άλλη Πλευρά – Πολιτική και Διπλωματική Χρονογραφία της εισβολής στην Κύπρο και του διαμελισμού της (από τουρκικές πηγές) , Εκδόσεις Γραμμή, Αθήνα, Τόμος Α΄, 1977, Τόμος Β΄1982 και Τόμος Γ΄ 1983.
- Οσμανική Πραγματικότητα, Εκδόσεις Αρσενίδη, Αθήνα, Τόμοι Α΄ και Β΄, 1990.
- Η Οικογένεια στην Τουρκία: κοινωνική πλαισίωση και θεσμική προσέγγιση, Εκδόσεις Ρήσος, Αθήνα, 1990.
- Εξωτερική Πολιτική και Πολιτικές Εξελίξεις στην Πρώτη Τουρκική Δημοκρατία, Η άνοδος της στρατογραφειοκρατίας, (1923-1950), Εκδόσεις Γόρδιος, Αθήνα, 1992.
- Ελληνική Κοινωνία και Τηλεόραση, Εκδόσεις Γόρδιος, Αθήνα, Τόμοι Α΄ και Β΄, 1992.
- Προεπαναστατική Ελλάδα και Οσμανικό Κράτος, Εκδόσεις Ηρόδοτος, Αθήνα, 1993.
- Εισαγωγή στην Kοινωνιομετρία,την Oμαδική Ψυχοθεραπεία και το Ψυχόδραμα, Αθήνα, Εκδόσεις Δανιάς, 1995.
- Φιλοσοφία της Κοινωνίας και της Πολιτείας – αρχαίος κόσμος, (Τόμος Α΄) και Πατερική Ορθοδοξία και Βυζαντινή σκέψη (Τόμος Β΄), Εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα, 1997.
Χαίρουν οι αντίπαλοί του νομίζοντας ότι η δρυς θάφτηκε στο χώμα της αττικής γης, μαζί με λίγο από εκείνο της Κωνσταντινούπολης, είναι όμως γελασμένοι, γιατί αγνοούν ότι στον πόλεμο των ιδεών όση λάσπη και σκουριά να ρίξεις, το χρυσάφι θα λάμπει στην αιωνιότητα…
Την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου, η Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου κι η Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία εξέδωσαν την παρακάτω κοινή ανακοίνωση:
Να τελειώνουμε με την » παραμυθία του Πολυτεχνείου » και να δούμε το εδώ Πολυτεχνείο
Ιδού λοιπόν, που φέτος ήρθε η στιγμή όπου θα πρέπει να ξεμπερδεύουμε με τους «μύθους του Πολυτεχνείου»
Όπως εκείνο το μύθο που λέει πως τάχα το Πολυτεχνείο έφερε τη Δημοκρατία. Η αλήθεια είναι πως το Πολυτεχνείο, απλώς έριξε τη Χούντα. Η μεταπολίτευση που επακολούθησε, είναι ένα πολίτευμα «δικτατορίας της ισχυρότερης μειοψηφίας».
Ή το μύθο εκείνο που λέει πως οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου εκμεταλλεύτηκαν τους αγώνες τους. Κι όμως, για κάθε έναν από αυτούς που πράγματι εξαργύρωσαν τους αγώνες τους, εμείς μπορούμε να σας δείξουμε δέκα οι οποίοι υπερήφανα, δεν το έκαναν.
Ιδιαίτερα σήμερα που οι μαρκήσιοι του καθεστώτος, επιφορτισμένοι με την περιφρούρηση των ορίων της σκέψεώς μας, μας λένε πως είναι ντροπή να συγκρίνουμε την παρούσα κατάσταση με τη Χούντα, όταν το υποννοούμενό τους είναι πως περισσότερη δημοκρατία δεν έχει, τότε είναι καιρός να ξεμπερδεύουμε και με το μύθο που θέλει το Πολυτεχνείο ως μια εξέγερση που αφορά το παρελθόν.
Ε, λοιπόν, όχι. Οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου δεν ονειρεύτηκαν ευνοιοκρατία, ατιμωρησία κι ένα κράτος-εχθρό του πολίτη, αλλά για μια δημοκρατία ανοιχτή στον καθένα, ονειρεύτηκαν αξιοπρέπεια, ζωή!
Τελικά, ο αγώνας για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, ποτέ δεν τελείωσε. Γι” αυτό το Πολυτεχνείο, ως μύθος, είναι άχρηστος. Το Πολυτεχνείο μπορεί να είναι μόνο ζώσα πραγματικότητα.
Εμπρός για το Πολυτεχνείο της Μεταπολίτευσης!
—-
Ο πρόεδρος της Ε.ΔΗ.Κ. Σταύρος Καράμπελας, θα καταθέσει στεφάνι στο Πολυτεχνείο στις 11 π.μ. Η Ε.ΔΗ.Κ. θα συμμετέχει στην πορεία και η προσυγκέντρωση θα γίνει στις 3 μ.μ. στην οδό Κοραή.
«Ο Νεοκλής Σαρρής ως πνευματική και αγωνιστική μορφή του Ελληνισμού»
Ο Σύλλογος Κωνσταντινουπολιτών, τιμώντας τη μνήμη του Προέδρου της Ε.ΔΗ.Κ. Νεοκλή Σαρρή οργανώνει εκδήλωση μνήμης το Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012 και ώρα 10:00 π.μ..
στην Αίθουσα Τελετών του Μεγάρου του Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών,
Δημοσθένους 117, Καλλιθέα.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Συντονιστής: Aντώνης Λαμπίδης, Πρόεδρος Δ.Σ. Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών
10:00-10:15 Βάσος Λυσσαρίδης, Επίτιμος Πρόεδρος ΕΔΕΚ
«Η διανόηση στην υπηρεσία της πολιτικής»
10:15-10:30 Μάξιμος Χαρακόπουλος, Αναπληρωτής Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων
«Νεοκλής Σαρρής, ο αληθινός Δάσκαλος»
10:30-10:45 Γιώργος Κοντογιώργης, Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, π. Πρύτανης Παντείου Πανεπιστημίου
«Ο Νεοκλής Σαρρής ως μελετητής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Ελληνισμού
της εποχής εκείνης»
10:45-11:00 Παναγιώτης Ήφαιστος, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών Σπουδών, «Ο ύστερος νέο-οθωμανισμός και η ελληνική αποτρεπτική στρατηγική».Πανεπιστήμιο Πειραιώς
«Διεθνής πολιτική και ο ρόλος του πολιτικού στοχαστή»
11:00-11:30 Διάλειμμα – Καφές
11:30-11:45 Νικόλαος Ραπτόπουλος, Λέκτορας Τμήματος Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας π. Αντιπρόεδρος Ε.ΔΗ.Ν. (Νεολαία της Ε.ΔΗ.Κ.)
«Η Συμβολή ενός Διδασκάλου στο γνωστικό πεδίο της Τουρκολογίας. Μία απόπειρα αποτίμησης του έργου του».
11:45-12:00 Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας, εκδότης
«Ο Νεοκλής Σαρρής ως αγωνιστής της εθνικής ταυτότητάς μας»
12:00-12:15 Δημήτριος Καρακάσης, Πρόεδρος Εφορείας Ορφανοτροφείου Πριγκήπου.
«Αναμνήσεις από τον παιδικό μου φίλο Νεοκλή»
Στη διάρκεια της Εκδήλωσης θα προβληθούν μαγνητοσκοπημένα αποσπάσματα ομιλιών του εκλιπόντος, που καταδεικνύουν τη μαχητικότητα και τη θαρραλέα όσο και ασυμβίβαστη στάση του στα εθνικά μας θέματα.
(Σαν σήμερα, 44 Αυγούστους πριν)
Ξέρεις κανέναν τρόπο να κάνει κανείς πολιτική χωρίς να μπει στην πολιτική των πολιτικών; Εγώ θέλω να κάνω πολιτική. Η πολιτική για
εμένα είναι ένα καθήκον, είναι ένα μέσο για αγώνα. Σε τί ωφελεί να αγωνίζεσαι για την ελευθερία αν όταν υπάρχει λίγη ελευθερία δεν τη χρησιμοποιήσεις για να κάνεις πολιτική; Επιχείρησα να σκοτώσω έναν άνθρωπο για να μπορούμε να κάνουμε πολιτική, έσπειρα πόνο για να μπορούμε να κάνουμε πολιτική, πήγα στη φυλακή και στην εξορία για να μπορούμε να κάνουμε πολιτική: θα έπρεπε ίσως τώρα να αποτραβηχτώ στην ιδιωτική μου ζωή; (Αλέξανδρος Παναγούλης)
Άρθρο του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατικής Νεολαίας (Ε.ΔΗ.Ν.) Μιλτιάδη Κλωνιζάκη, το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Εποχή» στις 6 Μαΐου 2012.
Η χώρα μοιάζει με ένα κατάξερο λιβάδι. Αν ανάψει μια μικρή φωτιά σε μια γωνίτσα, θα καεί ολόκληρη. Αυτή την σκοτεινή προφητεία ήρθε να επαληθεύσει και το πρόσφατο γεγονός με την ομηρία – που έληξε πριν συμβούν πολύ χειρότερα – εργαζομένων από έναν απολυμένο συνάδελφό τους στη Βιομηχανική Περιοχή της ακριτικής Κομοτηνής. Δυστυχώς, Δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Το πρόβλημα είναι γενικότερο. Εμπεριέχει ένα γενικότερο κλίμα σύγκρουσης που θα οδηγήσει τελικά σε κοινωνική έκρηξη με απρόβλεπτες συνέπειες.
Καθώς η διαρκώς διευρυνόμενη φτώχεια αγγίζει εξ ίσου Έλληνες και μετανάστες, η ατμόσφαιρα δηλητηριάζεται όλο και περισσότερο, όση ψυχραιμία και λογική κι αν επιδεικνύουν οι περισσότεροι.
Τα σημάδια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης βιώνονται ολοένα και πιο έντονα στη χώρα μας, τα τελευταία δύο χρόνια. Η αποδόμηση των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας αποτελεί πλέον πραγματικότητα. Ό,τι δεν κατάφεραν τα κόμματα του δικομματισμού τα τελευταία είκοσι δύο χρόνια συντελέσθηκε αυτά τα τελευταία δυο χρόνια. Οι πολιτικές του “δόγματος του σοκ” πέρασαν. Πρόφαση ήταν η σωτηρία της χώρας. Όμως οι αιτίες είναι πολύ βαθιές και μας γυρίζουν πολύ πίσω στον ιστορικό κοινωνικό χρόνο.
Η πτώση των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού και η άνοδος των δυνάμεων του κεφαλαίου διαμόρφωσαν μια νέα πραγματικότητα που χαρακτηρίστηκε σαν την αρχή μιας «νέας τάξης πραγμάτων». Στον ευρωπαϊκό χώρο και στην χώρα μας τα αποτελέσματα της αλλαγής των συσχετισμών τα βιώσαμε με την εισαγωγή νέων όρων στο εργασιακό-κοινωνικό μας λεξιλόγιο όπου η εργασία πήρε την μορφή της απασχόλησης και ο εργαζόμενος έδωσε την θέση του στον απασχολήσιμο.
Οι ευρωπαϊκές συνθήκες που προωθήθηκαν από την άρχουσα τάξη της Ευρώπης- την νέου τύπου “Ιερά Συμμαχία” – σε πλήρη αντίθεση με την θέληση των ευρωπαϊκών λαών δημιούργησαν νέα δεδομένα, τα αποτελέσματα των οποίων τα βιώνουμε στο σήμερα στην πιο άγρια μορφή τους.
Η Ελλάδα μια χώρα με φυσικό πλούτο, με πλούσιο εργατικό και επιστημονικό προσωπικό βρίσκεται ξαφνικά χρεωμένη με πάνω από 350 δισεκατομμύρια ευρώ, αδυνατεί να ξεπληρώσει τους τόκους αυτού του χρέους, να πληρώσει τις συντάξεις των εργαζομένων και τους μισθούς στο δημόσιο, να παράσχει φροντίδα και φάρμακα στους αρρώστους, εργασία στον εργατικό πληθυσμό και στους άνεργους, τροφή στους ανήμπορους.
Η χώρα μας αντιμετωπίζει ένα παρόμοιο δίλημμα με αυτό που αντιμετώπισε η Αργεντινή το 2001. Είτε κρατά την κυριαρχία της, ή παραδίδεται στην «Τρόικα» την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, και το ΔΝΤ που εργάζονται για τους τραπεζίτες και όχι για τους ανθρώπους.
Η Ελλάδα σήμερα πρέπει να κάνει αυτό που αποφάσισε η Αργεντινή να κάνει πριν από μια δεκαετία. Καλύτερα να υποφέρουμε τον πόνο και την δοκιμασία, ξεριζώνοντας το χάος που δημιούργησαν οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας σε συνεννόηση με τους διεθνείς τραπεζίτες και κρατώντας όποια Εθνική κυριαρχία εξακολουθούμε να έχουμε, παρά να αφήσουμε τους τραπεζίτες που εδρεύουν στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη ή την Φρανκφούρτη να καθορίζουν το μέλλον μας.
Το δήθεν σχέδιο διάσωσης είναι στα αλήθεια ένα όπλο με το οποίο η Ελλάδα χάνει την κυριαρχία επί της δημοσιονομικής της πολιτικής. Η Τρόικα, αποτελούμενη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Κομισιόν και το ΔΝΤ καταστρέφει τη δημοκρατία στη χώρα μας προκειμένου να κάνει πιο εύκολη τη διεξαγωγή ενός ανελέητου οικονομικού πολέμου αρχικά εναντίον της ελληνικής εργατικής τάξης αλλά τελικά και της ευρωπαϊκής παίζοντας ένα παιγνίδι που στρέφει τον ένα Ευρωπαίο εργαζόμενο ενάντια στον άλλο.
Η έλευση της κρίσης υπήρξε καθοριστική γιατί αποκάλυψε πλήρως αυτά που επί χρόνια συνειδητοποιούσαν οι πολίτες αυτής της χώρα, δηλαδή την πλήρη πολιτική και ιδεολογική σύγκλιση των δυνάμεων του δικομματισμού. Η σύγκλιση αυτή δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία αλλά συντελέσθηκε στον σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών. Ιδιαίτερα από το 2009 και μετά που πλέον η κρίση αποτελεί πραγματικότητα αυτές οι διεργασίες πήραν σάρκα και οστά με την προτροπή των ηγέτιδων δυνάμεων της Ευρώπης. Οι δοτές κυβερνήσεις στην Ελλάδα και την Ιταλία αποτελούν σημείο αναφοράς για το τι θα συμβεί στο μέλλον.
Η πολιτική κατάσταση θυμίζει κινούμενη άμμο και θα είναι για πολύ καιρό ρευστή, ίσως και αρκετά χρόνια. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο κατά την οποία κυοφορείται μια νέα πολιτική σκηνή, με άλλα πολιτικά μορφώματα και διαφορετικές δομές πολιτικής αντιπροσώπευσης.
Η κοινωνία την ίδια στιγμή συνειδητοποιεί ότι η αγανάκτηση δεν αρκεί και αναζητά την ηγεσία του, απαιτώντας από τα κόμματα και τα κινήματα που θεωρούν ότι υπάρχει και ένας διαφορετικός, εναλλακτικός δρόμος, να αναλάβουν την ιστορική ευθύνη της συνεννόησης και του συντονισμού της δράσης για να ανακτηθεί το χαμένο έδαφος και να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη κοινωνία που η σημερινή κρίση την καθιστά όχι μόνο εφικτή αλλά και αναγκαία.
Η ΕΔΗΚ μέσα από την πολιτική επιλογή της συνεννόησης και της συνεργασίας με τις άλλες προοδευτικές, αντι-μνημονιακές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις εξυπηρετεί αυτήν την ανάγκη, αφού λειτουργεί ως πολιτική οργάνωση που συνενώνει, συν-διαμορφώνει και συνθέτει το διαφορετικό όραμα που έχει ανάγκη η κοινωνία. Το διαφορετικό όραμα που αντιστρατεύεται τις πολιτικές του ξεπουλήματος και καταλήστευσης του πλούτου της χώρας, της κοινωνικής ερήμωσης. Το διαφορετικό όραμα που υιοθετεί τα αιτήματα του Λαού, και προτείνει λύσεις που ανταποκρίνονται στις ανάγκες τού σήμερα και ανοίγουν την προοπτική μιας κοινωνίας που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες της πλειοψηφίας και όχι τα συμφέροντα μιας συγκεκριμένης μειοψηφίας.
Πρόσφατα σχόλια