Αποχαιρετισμός του Γενικού Γραμματέα της ΕΔΗΚ Σταύρου Καράμπελα:
Καλέ μου Πρόεδρε, πολυαγαπημένε μου Δάσκαλε,
το ξέρεις πολύ καλά ότι δεν θα ήθελα ποτέ να βρεθώ σε αυτή τη θέση, να σε αποχαιρετήσω εκ μέρους των συναγωνιστών σου, ακόμα και αν είχαν περάσει πολλά χρόνια, γιατί δεν θα σταματούσες ποτέ να ζεσταίνεις τις καρδιές μας και να φωτίζεις το μυαλό μας, με τις σκέψεις, τις συμβουλές και την αγάπη σου.
Καθώς ερχόμουν εδώ θυμήθηκα πριν δεκατέσσερα χρόνια όταν αποχαιρετούσαμε τον πρόεδρό μας Γιάννη Ζίγδη, και κρατώντας ο ένας τον άλλον κλαίγαμε με λυγμούς, ώσπου ήρθαν να μας παρηγορήσουν οι συγγενείς του… Στην έκπληξή μου, απάντησες “Σταύρο εμείς περισσότερο από συναγωνιστές είμαστε μια μεγάλη οικογένεια”. Και μήπως δεν το αποδείξαμε αυτό όταν έφυγε ο Παύλος, ο καλός μας Δημητράκης και τόσοι ακόμα…
Μας έλεγες πάντα ότι εμείς δεν κάνουμε πολιτική με βάσει τη λογική, αλλά με βάσει το συναίσθημα. Και μήπως είχε λογική όταν εικοσάχρονο παιδί έσκιζες το πουκάμισό σου και μπροστά στις κάννες των πραξικοπηματιών στην Τουρκία, φώναζες “βαράτε εδώ κιοτήδες”; Μήπως είχε λογική όταν αντιστάθηκες στη χούντα συμμετέχοντας μεταξύ άλλων στο κίνημα του Ναυτικού και έχοντας την ευθύνη να εκφωνήσεις το διάγγελμα στην περίπτωση επικράτησής του;
Αλλά και αργότερα στη μεταπολίτευση είχε λογική όταν έβλεπες τους φίλους σου να φεύγουν από την ΕΔΗΚ και να γίνονται υπουργοί και βουλευτές του Πασοκ και της ΝΔ και εσύ να μένεις πιστός στον Γιάννη Ζίγδη; Θυμάμαι όταν σε ρώτησα “γιατί”, μου είπες “για το γαμώτο”, γιατί όπως σε δίδαξε ο Λεόν Μπλουμ “κάποιος έπρεπε να μείνει να φυλάει το παλιό σπίτι”.
Όσοι είμαστε σήμερα εδώ, αλλά και σε όλοι την Ελλάδα και τον Ελληνισμό χιλιάδες θρηνούμε για το φευγιό σου, αλλά υπάρχουν και λίγοι που χάρηκαν γιατί νόμισαν ότι τώρα η δρυς έπεσε στο χώμα και έφτασε στο ύψος τους. Οι ανόητοι ξεχνούν τους χιλιάδες μαθητές σου μπολιασμένους απ” τα λόγια σου, τους δεκάδες διδάκτορές σου ήδη επιστήμονες πλασμένους από τα χέρια σου, ξεχνούν εμάς τους συναγωνιστές σου που θα κρατήσουμε ψηλά την σκυτάλη των αγώνων, των ελπίδων και των οραμάτων σου. Ξεχνούν την υπόσχεσή μας δίπλα στα τόσα βιβλία σου, να προσθέσουμε και τα δεκατέσσερα ημιτελή που βρίσκονται στον υπολογιστή σου και να τα κάνουμε κτήμα της ελληνικής κοινωνίας.
Καλέ μου Δάσκαλε, μας λείπεις ήδη και θα μας λείψεις πολύ περισσότερο στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, σου υποσχόμαστε όμως ότι θα σταθούμε στην πιστή σου Φλώρα και τον αγαπημένο σου Αλέξανδρο, όπως μας στάθηκες και εσύ όλα αυτά τα χρόνια Πατέρας και Αδερφός. Μας παρηγορεί μόνο ότι ο Αλέξανδρος κληρονόμησε τη μορφή σου και μαζί της την ανυπόκριτη ευγένειά σου.
Καλό ταξίδι Δάσκαλε…
Πρόσφατα σχόλια